Μας είχε στείλει την αγάπη του μέσα από τον χορό. Μέσα από τους χορευτές του και το συγκινητικό αφιέρωμα στις χορογραφίες της καριέρας του «L' Amour, La Danse» που παρουσίασαν πριν από ένα μήνα στο θέατρο «Παλλάς» στην Αθήνα, τα Μπαλέτα της Λωζάννης. «Η σκέψη του είναι μαζί μας».

«Σε όλη τη διάρκεια της ζωής και της καριέρας μου δουλεύω την κάθε μέρα, τον κάθε μήνα, έτσι όπως έρχεται. Δεν σκέφτομαι ποτέ τι θα γίνει σε πέντε, δέκα, είκοσι χρόνια. Κάνω καθημερινά αυτό που πρέπει να κάνω. Οταν δουλεύω δεν σκέφτομαι το μέλλον. Σκέφτομαι μόνο το σήμερα», είχε πει σε συνέντευξη που έδωσε στην «Κ» τον Ιούνιο του 2002, στην τελευταία εμφάνιση της ομάδας του με έργα Χατζιδάκι και Θεοδωράκη στο Ηρώδειο. Ετσι ήταν ο Μορίς Μπεζάρ. Με το έντονο βλέμμα του, τη δυναμική προσωπικότητά του. Ερωτικός, βαθυστόχαστος, αληθινός στο έργο και τη ζωή του. Γεννημένος την Πρωτοχρονιά του Ιανουαρίου του 1927 στη Μασσαλία ο Μπεζάρ, ήταν Μορίς Μπερζέρ (το πραγματικό του όνομα), σπούδασε χορό στο Λονδίνο και στο Παρίσι προτού εξελιχθεί σε έναν από τους κορυφαίους αβάν γκαρντ χορογράφους της δεκαετίας του '50. Ορόσημο στην καριέρα του ήταν η χορογραφία για την «Ιεροτελεστία της Ανοιξης» του Στραβίνσκι που έκανε πρεμιέρα στο Βέλγιο («Monnaie Theater»), το 1959. Φορώντας στενά, γυαλιστερά καλσόν οι χορευτές δημιούργησαν μια ερωτική αύρα με αυθόρμητες, φυσικές κινήσεις, που θα χαρακτήριζαν το μεταγενέστερο έργο του. Ενα χρόνο αργότερα ο Μπεζάρ ίδρυσε τα «Μπαλέτα του 20ού αιώνα» και κατάφερε με τις παραστάσεις του να ανεβάσει την ετήσια προσέλευση του κοινού στο Θέατρο Μονέ από 40.000 σε 250.000 θεατές...

Εζησε μια εκθαμβωτική καριέρα. Γέννημα θρέμμα του κλασικού χορού γνώριζε πως να σβήνει τις διαχωριστικές γραμμές μεταξύ των σύγχρονων και κλασικών έργων όπως στο «Μπολερό» του Ραβέλ, στον «Ρωμαίο και την Ιουλιέτα» του Μπερλιόζ, στην «Ωδή στη Χαρά» του Μπετόβεν. «Το κλασικό μπαλέτο είναι όπως η μουσική. Οταν είσαι ένας μεγάλος συνθέτης, όπως ο Θεοδωράκης, ο Μπουλέζ, ο Στοκχάουζεν, μπορείς να παίξεις Μότσαρτ ή να παίξεις μουσική Μότσαρτ. Οι τεχνικές μπορούν να αλλάξουν, όμως το σώμα μας θα έχει πάντα δύο χέρια και δύο πόδια, το βιολί θα είναι βιολί, το μπουζούκι θα είναι μπουζούκι, αυτά δεν μπορούν να αλλάξουν. Το κλειδί του προβλήματος είναι να συλλάβουμε την εσωτερική γραμμή της δημιουργίας, πέρα από την τεχνική» έλεγε ο ίδιος ο Μπεζάρ.

kathimerini

Αυτό το κείμενο εκτυπώθηκε από το hellenicvoiceny.com, στη διεύθυνση
: http://www.hellenicvoiceny.com/index.php?option=com_content&task=view&id=825&Itemid=30