Του Σάκη Σερέτη

Αρχίζοντας με τις πιο ζεστές ευχές μου για τον καινούργιο χρόνο που μόλις υποδεχτήκαμε, θα ήθελα να υπενθυμίσω κάποια γεγονότα, τα οποία φαντάζομε απασχολούν και την δική σας σκέψη και αφορούν την πορεία και τον τρόπο δράσης που ακολουθούμε σαν μια μεγάλη συντεταγμένη ομογένεια.

Μια ομογένεια, που ενώ δικαιολογημένα οραματίζεται καλλίτερες ημέρες, το δια ταύτα των οραμάτων της παραμένει χλωμό και ξεθωριασμένο, ακολουθώντας την πεπατημένη κάποιων ξεπερασμένων από την εποχή νουθεσιών, οι οποίες περιορίζονται σε πολύ βιαστικούς και πρόχειρους απολογισμούς και καταλήγουν στις συχνά ανεκπλήρωτες μεγάλες εγωιστικές ονειροπολήσεις του μέλλοντος.

Έχοντας σαν πρόσφατο παράδειγμα το κλείσιμο δυο Ελληνοαμερικανικών σχολείων και την απειλή να τριτώσει το κακό με το ημερήσιο σχολείο του Αγίου Δημητρίου Τζαμέικας, αυξάνονται τα κελεύσματα αντίδρασης όλων μας, από την στιγμή που οι αρμόδιοι φορείς της Αρχιεπισκοπής Αμερικής και οι διάφοροι μεγαλοπαράγοντες της ομογένειας, λάμπουν δια της απουσίας τους και επιβεβαιώνουν με την ανυπαρξία τους την φθίνουσα πορεία της Ελληνικής παιδείας.

Την ύπαρξη των προβλημάτων που αντιμετωπίζει η Ελληνόγλωσση παιδεία στην Αμερική την γνωρίζουμε όλοι μας λίγο-πολύ, αυτό ίσως που δεν έχουμε ακόμα συνειδητοποιήσει, είναι το μερίδιο ευθυνών που αναλογεί στον καθένα μας, καθώς με την μέχρι τώρα παθητική στάση μας, αδυνατούμε να αφουγκραστούμε τις ανατροπές που έχουν επέλθει.

Η αλήθεια όμως είναι πικρή και ίσως για αυτό πολλές φορές δεν βρίσκει την απαιτούμενη ανταπόκριση.

Ωστόσο μια ειλικρινής ματιά προς την πλευρά της, είναι ικανή να μας αφυπνίσει και να μας επαναφέρει στην ρεαλιστική πραγματικότητα των όσων εξελίσσονται γύρω μας, στων οποίων την αντιμετώπιση καλούμαστε να συμβάλλουμε ενεργά ανάλογα με τις δυνατότητες που έχουμε, ξεπερνώντας παράλληλα τον ύφαλο των ευχολογίων που αποτελεί την εύκολη λύση.

Οι ίδιες γενικόλογες νουθεσίες και τα συχνά επαναλαμβανόμενα ευχολόγια σχετικά με την αντιμετώπιση της κρίσης που ταλανίζει το σύνολο της Ελληνικής κοινωνίας, αποτελούν τουλάχιστον μέχρι σήμερα, την μορφή μιας επιδερμικής “αντίδρασης” που υιοθετείτε από την Ελληνορθόδοξη Εκκλησία στην Αμερική, όπως επίσης και από τις διάφορες πολυδιαφημισμένες οργανώσεις της ομογένειας, οι οποίες θα μπορούσαν να κινητοποιηθούν και να βοηθήσουν ουσιαστικά.

Θεωρώ ότι τώρα είναι η πιο κατάλληλη στιγμή, όπου η Αρχιεπισκοπή Αμερικής και όλες αυτές οι οργανώσεις με τους βαρύγδουπους τίτλους και τους “χαρισματικούς” ηγέτες που προβάλλονται κατά καιρούς από τον έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο, να αποδείξουν την χρησιμότητα τους, καθώς επίσης και την αγάπη τους προς την πατρίδα που δοκιμάζεται σκληρά αυτό το διάστημα.

Δυστυχώς μέχρι σήμερα, οι πολυάριθμες Ελληνοαμερικανικές οργανώσεις που δραστηριοποιούνται στην ευρύτερη περιοχή, εξακολουθούν να παραμένουν παθητικοί θεατές στο δράμα που βιώνουν οι συμπατριώτες μας στην γενέτειρα, αποδεικνύοντας ότι ο γίγαντας της ομογένειας βρίσκεται ακόμα σε “χειμερία νάρκη” και ως εκ τούτου αδυνατεί να αντιδράσει.

Την ίδια ώρα η εκκλησία της Ελλάδας, προσφέρει 250.000 μερίδες φαγητού σε καθημερινή βάση , ενώ παράλληλα υπάρχει αναρτημένος κατάλογος στην ιστοσελίδα της www.ecclesia.gr μέσω της οποίας γνωστοποιούνται οι ενορίες και τα κοινοτικά κέντρα που παρέχουν εντελώς δωρεάν φαγητό σε καθημερινή βάση.

Στην ίδια ιστοσελίδα επίσης, υπάρχουν πληροφορίες για την δωρεάν παροχή ρουχισμού, ιατρικής βοήθειας, καθώς επίσης και άλλων πολλών ευεργετημάτων που παρέχονται σε όσους απευθυνθούν.

Με άλλα λόγια, εκεί που το κοινωνικό κράτος αδυνατεί να καλύψει αυτές τις ανάγκες, η φιλανθρωπία αντιδρά πυροσβεστικά στην φωτιά που έχει ξεσπάσει στα μεσαία και κατώτερα στρώματα της Ελληνικής κοινωνίας και προσπαθεί με τα όποια μέσα διαθέτει, να απαλύνει τον πόνο των πληγέντων συμπατριωτών μας.

Εμείς σαν ομογενείς τι κάνουμε;

Αυτό το κείμενο εκτυπώθηκε από το hellenicvoiceny.com, στη διεύθυνση
: http://www.hellenicvoiceny.com/index.php?option=com_content&task=view&id=6918&Itemid=34