Θεωρεί ο κ. Γ. Παπανδρέου τόσο σημαντική την επιτυχία του -να εξασφαλίσει νέο και μεγάλο δάνειο με τις νέες επαφές του στο Λουξεμβούργο- ώστε (λέει το ρεπορτάζ) να το σκέφτεται στα σοβαρά, με σημαία του αυτή την επιτυχία, να πορευτεί προς το λαό, στήνοντας πρόωρες κάλπες…

 Δεν γνωρίζουμε αν είναι ή όχι προσωπική του σκέψη αυτή ή εάν του την υπέβαλε κάποιος από τους συμβούλους και συνεργάτες του – κατά το παράδειγμα των μετακατοχικών, αλλά εντόνως κατοχικών ελληνικών κυβερνήσεων, τις οποίες ανεβοκατέβαζαν οι Αγγλοαμερικανοί ανάλογα με το ύψος της βοήθειας που τους χορηγούσαν.

Εκείνο που γνωρίζουμε σήμερα -60 χρόνια μετά- είναι τούτο:

Θα δικαιούται να αισθάνεται περήφανος ο Ελληνας πρωθυπουργός, ο οποίος θα πάει στο Συμβούλιο Κορυφής στις Βρυξέλλες και θα πει στους ομολόγους του – Αρχηγούς κρατών και κυβερνήσεων:

- Κυρίες και κύριοι, ήρθα πρώτα να σας ευχαριστήσω για όσα επράξατε για τη χώρα μου και ύστερα ήρθα να σας δηλώσω ότι, παρά τις ανάγκες μας, δεν θα πάρουμε ούτε το δάνειο που μας εγκρίνατε, ούτε κάποιο άλλο μελλοντικό. Θα παλέψουμε μόνοι. Με τα χρήματα που συγκεντρώνουμε από κάθε πηγή, πρώτα θα πληρώνουμε τις ανάγκες μας και ύστερα όσα περισσεύουν θα πηγαίνουν για την αποπληρωμή του χρέους μας. Θα πληρωθεί, φυσικά, μέχρι δεκάρα, αλλά όποτε έχουμε. Και, άρα, θα αργήσουμε. Αν έχετε την υπομονή να μας περιμένετε, τόσο το καλύτερο για όλες τις πλευρές. Αν όχι, τόσο το χειρότερο για όλους. Η απόφασή μας αυτή είναι ανυποχώρητη, και αδιαπραγμάτευτη, διότι προσυπογράφεται από όλα τα πολιτικά κόμματα της χώρας μου και από όλα τα μεγάλα Συνδικάτα…

Και να συμπληρώσει, εν συνεχεία:

- Αλλωστε, κυρίες και κύριοι, το βιοτικό επίπεδο του λαού μας το πετάξαμε δυο γενεές πίσω, το μέλλον των παιδιών και των εγγονών μας προδιαγράφεται και αβέβαιο και αρνητικό – τουλάχιστον ας επανακτήσουμε την ελευθερία μας, την ελευθερία μας, την ανεξαρτησία μας, τα κυριαρχικά μας δικαιώματα και την αυτοεκτίμησή μας.

Αλήθεια: Αναλογίστηκε κανείς τι θα γινόταν, αν ένας Ελληνας πρωθυπουργός, αντί να πάει ικετεύοντας και επαιτώντας στις Βρυξέλλες, πήγαινε και τους έλεγε ότι δεν θέλει δανεικά και βοήθεια και ότι όσα χρωστάει η χώρα του θα τα πληρώσει σ’ ένα μήκος χρόνου – πέραν, ενδεχομένως, και του μισού αιώνα;

Σίγουρα, συσκέψεις επί συσκέψεων, διαβουλεύσεις επί διαβουλεύσεων, απειλές επί απειλών, πιέσεις επί πιέσεων, σε εναλλαγή με καλοπιάσματα επί καλοπιασμάτων. Και, στο τέλος, ίσως και κάποιο τελεσίγραφο από ορισμένους θερμοκέφαλους:

- Τα δάνεια που σας δώσαμε είναι ενυπόθηκα. Αρα ή τα χρήματά μας, ή εκποιούμε τα υποθηκευμένα…

Αλλά, ούτε και αυτό θα το τολμήσουν, αν η Αθήνα τούς έχει προϊδεάσει:

- Κάθε αναγκαστικό μέσο εναντίον της χώρας μας θα το θεωρήσουμε ως «αιτία πολέμου».

Με αυτή τη στάση της Ελλάδας θα γινόταν φανερή η αλήθεια. Οτι το πρόβλημα είναι πρωτίστως ευρωπαϊκό και δευτερευόντως ελληνικό, διότι την κυβερνούν, πια, οι τραπεζίτες και όχι οι λαοί της και οι κυβερνήσεις της!

Αδέσμευτος τύπος

Αυτό το κείμενο εκτυπώθηκε από το hellenicvoiceny.com, στη διεύθυνση
: http://www.hellenicvoiceny.com/index.php?option=com_content&task=view&id=6498&Itemid=33