Ομως, εξίσου δύσκολο μοιάζει δυστυχώς ότι θα είναι και το να δει η Ελλάδα, το πολιτικό της σύστημα και οι μείζονες διαμορφωτές της κοινής γνώμης, κατάματα την πραγματικότητα που οδήγησε σε τέτοια ανείπωτη τραγωδία.

 Γιατί η ατολμία, η έλλειψη ευθύνης, τα συμπλέγματα, οι προκαταλήψεις και τα βολέματα είναι πιο ισχυρά ακόμα κι από αυτές τις εικόνες.

 Και οι δικοί τους καπνοί θα πνίξουν ακόμα κι εκείνους των πυρκαγιών, ο σκοταδισμός τους θα σκεπάσει ακόμα και τη θέα του μαύρου αίματος. Και δεν θα μας αφήσουν να δούμε πως εκείνο που έκανε την καταστροφή τόσο τεράστια, είναι ότι η χώρα απλά δεν διαθέτει σύστημα εσωτερικής ασφάλειας. 

Φυσικά, οι κατ’ επάγγελμα προοδευτικοί που διαμορφώνουν την ελληνική κοινή γνώμη και διαποτίζουν με το σκοταδισμό τους και με ίδιον όφελος το σύνολο του πολιτικού συστήματος, δεν επιτρέπουν ούτε καν να ακούγεται ο όρος «εσωτερική ασφάλεια».

Είναι κακός, είναι δαιμονοποιημένος, παραπέμπει δήθεν σε ό,τι θέλουν εκείνοι να παραπέμπει για να συντηρούν την ιδεολογική τρομοκρατία από την οποία πλουσιοπάροχα και με πολλούς τρόπους σιτίζονται, με τον πολιτικό κόσμο να είναι στη συντριπτική του πλειοψηφία θλιβερό κι ανεύθυνο έρμαιο των εκβιαστικών παραπολιτικών και τηλεπαραθύρων τους. 

Ετσι όμως, ο ελληνικός λαός ζει μέσα σε ένα διαρκές και επικίνδυνο ψεύδος: ότι η συνθετότητα των σύγχρονων κινδύνων μπορεί να αντιμετωπιστεί με μέσα που σχεδιάστηκαν για τον κόσμο όπως ήταν τριάντα, ή σαράντα χρόνια πριν. Εμείς οι Ελληνες είμαστε οι μεγάλοι δημοκράτες και δεν ακουμπάμε καν το θέμα που καίει. 

Την ίδια στιγμή, ο Νικολά Σαρκοζί γίνεται πρόεδρος της Γαλλίας με ισχυρή πλειοψηφία, μετά από έναν σκληρότατο νόμο για την εσωτερική ασφάλεια, φτιαγμένο ακόμα πιο σκληρά από ό,τι στην Αγγλία, την Ολλανδία, τις ΗΠΑ και τόσες άλλες χώρες που, προφανώς, σε αντίθεση με εμάς, οι λαοί τους έχουν... απεμπολήσει τη δημοκρατία... Θα πουν ίσως κάποιοι «μα τι δουλειά έχει η εσωτερική ασφάλεια με τις φωτιές». Ε, ακριβώς αυτό είναι το πρόβλημα.

 Οτι δεν μπορεί να γίνει κατανοητό πως τα μεγέθη και οι μορφές των απειλών είναι τέτοια που δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν από απαρχαιωμένες και πολυδιασπασμένες ασυντόνιστες υπηρεσίες, αλλά μόνον από ένα εντελώς νέο τύπο οργάνωσης του κράτους που θα επιτρέπει στις δυνάμεις του να δρουν γρήγορα, μαζικά και αποτελεσματικά και να προλαβαίνουν όσο μπορούν το κακό - κι αυτό, προσοχή, ανεξάρτητα από τα όποια κίνητρα ή τις αιτίες.

 Γιατί είναι όπως στον πόλεμο: παλεύοντας για την εσωτερική ασφάλεια, η χώρα ή θα ηττηθεί, ή θα νικήσει. Και, αυτή τη φορά, ηττήθηκε. Επειδή κανείς μέχρι σήμερα δεν νοιάστηκε πραγματικά για το πώς να την ετοιμάσει να μην ηττηθεί. 

Καθημερινή    

Αυτό το κείμενο εκτυπώθηκε από το hellenicvoiceny.com, στη διεύθυνση
: http://www.hellenicvoiceny.com/index.php?option=com_content&task=view&id=494&Itemid=39