Ομως ο αληθινός εμπρηστής είναι η αδράνειά μας (όχι η άγνοιά μας).

Μεταπολιτευτικά, έχουμε ζήσει τουλάχιστον δύο καταστροφικά καλοκαίρια -του 1997 και του 2000, όταν πάνω από 1,3 εκατ. στρέμ. δασικών και χορτολιβαδικών εκτάσεων έγιναν στάχτη.

Τι μας δίδαξε η πείρα; Πολλά. Τι κάνουμε; Λίγα.

Ετσι, κάθε φορά καταλήγουμε να μετράμε πυρκαγιές, καμένες εκτάσεις, ευθύνες που δεν αναλαμβάνονται και λάθη που όλως τυχαίως επαναλαμβάνονται.

Ούτε ειδικά προγράμματα που να επεξεργάζονται τα πάσης φύσεως σχετικά με τις φωτιές δεδομένα, ώστε να χαράσσεται ένα ειδικά κάθε φορά σχέδιο δράσης, ούτε εφαρμογή των πιο απλών αυτονόητων μέτρων. 

Είχαν καθαριστεί περιμετρικά οι πάνω από 700 ανεξέλεγκτες χωματερές, που βρίσκονται δίπλα σε δασικές και χορτολιβαδικές εκτάσεις;

Οχι -από αυτοανάφλεξη χωματερής άρχισε η εφιαλτική πυρκαγιά στην Αιγιαλεία. Είχαν καθαριστεί οι πυλώνες της ΔΕΗ και τα ξερόχορτα κάτω από αυτούς; Οχι -από σπινθήρες σε πυλώνα ξεκίνησε η καταστροφική πυρκαγιά στην Πάρνηθα.

 Είχαν κλαδευτεί και καθαριστεί οι ζώνες πρασίνου σε βάθος 10-15 μ. εκατέρωθεν του οδικού δικτύου; Οχι -έτσι πιθανότατα ξεκίνησε η πυρκαγιά στον Υμηττό. 

Την ακριβή σημασία της προειδοποίησης «δύσκολο θα είναι το φετινό καλοκαίρι» μάλλον ουδείς είχε συνειδητοποιήσει εντελώς. Το να είσαι έτοιμος να το υποδεχθείς, σημαίνει όχι μόνο να διαθέτεις μέσα καταστολής, αλλά και να έχεις πάρει μέτρα (η πρόληψη είναι η πρώτη και κύρια πολιτική των οργανωμένων κρατών).

Εμείς προβλέπουμε, προειδοποιούμε, αποφαινόμαστε, επικρίνουμε, καταγγέλλουμε, λοιδορούμε. Αλλά από πράξη, μηδέν. Φτάνει πια. Μπουχτίσαμε στη θεωρία. Στις κοκορομαχίες για το θεαθήναι, και στην ουσιαστική αδράνεια.

Στάσιμοι, πανόλβιοι και πανευδαίμονες περιμένουμε ο καλός θεός που τόσες φορές μας έσωσε από το χείλος της καταστροφής, να βάλει πάλι το θαυματουργό χεράκι του και ο εφιάλτης να αποφευχθεί. Δεν «πιάνει» πάντα... 

Κανείς δεν αντιλέγει, και θερμό ξερό χειμώνα είχαμε και απανωτούς καύσωνες και ισχυρούς καυτούς βοριάδες από την καιόμενη Βαλκανική, που διευκολύνουν την καταστροφή. Κανείς δεν αντιλέγει, πυρκαγιές υπάρχουν παντού. Είναι μέσα στον κύκλο καταστροφής και αναγέννησης της ίδιας της φύσης.

Ομως αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να περιορίζονται οι πιθανότητες να ξεσπάσουν. Οτι δεν πρέπει να λαμβάνονται μέτρα

. Αν μπορείς να κάνεις ένα πράγμα αφού ξεσπάσει η πυρκαγιά (να προσπαθήσεις να τη σβήσεις), μπορείς να κάνεις πολλά πριν. 

Ούτε λαμβάνεται κάποιο μέτρο, μετά. Ο,τι αρχίζουν οι φλόγες, το αποτελειώνει ο άνθρωπος. Μην πειράζετε το δάσος μετά την πυρκαγιά, θα αναβλαστήσει, λένε οι ειδικοί. Εμείς το αντίθετο.

Δεν είναι μόνο οι ακατάλληλες αναδασώσεις, είναι και το πλιάτσικο στα καμένα. Οι ασυνείδητοι που εφορμούν στην καμένη Πάρνηθα και κόβουν καυσόξυλα για το τζάκι τους.

Το μεγαλύτερο έγκλημα μετά τη φωτιά είναι το μέχρι θανάτου ποδοπάτημα του ζωντανού «σπόρου» που θα δώσει πάλι ζωή. Πού είναι ο έλεγχος; Γιατί οι ιθύνοντες -αφού δεν το κάνουν οι ίδιοι- δεν επιτρέπουν σε εθελοντές φίλους των δασών να περιφρουρήσουν, να προστατεύσουν την καμένη γη;

καθημερινη

Αυτό το κείμενο εκτυπώθηκε από το hellenicvoiceny.com, στη διεύθυνση
: http://www.hellenicvoiceny.com/index.php?option=com_content&task=view&id=444&Itemid=1