Άννα Φόνσου: « Αν αρρωστήσει ένας φίλος μου δεν θα πάω να παίξω γιατί σέβομαι το κοινό. Εκείνη τη μέρα δεν θα είμαι καλή….όταν έχασα την μητέρα μου και τον πατέρα μου δεν έπαιξα και δεν έπαιξα και για πολύ καιρό, έκλεισε το θέατρο και το αποζημίωσα..»

Συναντήσαμε την Πρόεδρο του Ιδρύματος «Το Σπίτι του Ηθοποιού» και Πρόεδρο του Σώματος Ελλήνων Ηθοποιών, Άννα Φόνσου. Μια ηθοποιός με αδιαμφισβήτητη αξία και ταλέντο, και τεράστιο έργο στο θέατρο και τον κινηματογράφο. Μας υποδέχτηκε πριν από την παράσταση στην οποία πρωταγωνιστεί με τίτλο «Ροκ Στόρι» και μας μίλησε για την παράσταση, για το θέατρο εν γένει, για το μεγαλύτερό της έργο την «Επίδαυρό» της: Το Σπίτι του Ηθοποιού αλλά και για τα επόμενα σχέδιά της.

Κυρία Φόνσου … Η συνέντευξη σας βρίσκει σε μια περίοδο όπου έχετε ανέβει στη Θεσσαλονίκη για τη παράσταση Ροκ στόρι. Θα θέλαμε να μας αναφέρετε ορισμένα στοιχεία για τους συντελεστές της παράστασης και την υπόθεση του έργου.

Είναι ένα έργο της Λείας Βιτάλη το οποίο ανεβάζει το ΚΘΒΕ στη Μονή Λαζαριστών, σε σκηνοθεσία του Πέτρου Ζούλια.Ο Πέτρος Ζούλιας είναι ένας καταξιωμένος και πολυβραβευμένος σκηνοθέτης, με τον οποίο ήθελα πάρα πολύ να συνεργαστώ και αυτός είναι άλλωστε ο λόγος που δέχτηκα να παίξω. Το Ροκ στόρι είναι η ιστορία της ροκ στην Αθήνα. Η Ροκ ζωή είναι πολύ ωραία αλλά έχει και επιπτώσεις με τα ναρκωτικά. Έτσι, το Ροκ στόρι δείχνει το πόσο εύκολο είναι τα νέα παιδία να παγιδευτούν και πως μπορούν να καταλήξουν. Νομίζω ότι είναι ένα πολύ μεγάλο μάθημα για τους νέους και απευθύνεται κυρίως σε αυτούς.

Πρόσφατα, μετά το τέλος της παράστασης, σας συνάντησε μία ομάδα νεαρών παιδιών που είδαν την παράσταση και σας αποθέωσε κυριολεκτικά. Ρωτώ λοιπόν πόσο σημαντικό είναι για την Άννα Φόνσου να γίνεται αποδέκτης τέτοιας λατρείας από τη νεολαία μας.

Νομίζω ότι αυτό δεν το έχω κερδίσει τυχαία γιατί στηρίζω πάρα πολύ τους νέους καλλιτέχνες, απόδειξη ένα θέατρο που κάνω στην Αθήνα και το οποίο θα είναι έτοιμο σε ένα χρόνο. Εκεί θα παίζουν μόνο νέοι ηθοποιοί, θα τους το παραχωρήσω για να κάνουν τα όνειρά τους πραγματικότητα χωρίς να έχουν πάνω τους το βάρος του επιχειρηματία ή του ενοικίου. Τους υποστηρίζω γιατί πιστεύω ότι η ζωή ανήκει στους νέους και είναι καλό να έχουν εμάς από πίσω για στήριγμα. Εγώ προσωπικά σε αυτούς απευθύνομαι, δεν με ενδιαφέρει πλέον το παλιό θέατρο ούτε οι παλιοί σκηνοθέτες, οτιδήποτε παλιό το έχω κλείσει στο ντουλάπι.

Ταυτίζεται η ζωή με το θέατρο και με ποιο τρόπο; Θέλω να πω συγκεκριμένα αν στο θέατρο βλέπουμε αυτό που πραγματικά συμβαίνει στη ζωή μας ή έναν μύθο πέρα από την αλήθεια..

Εξαρτάται το θέατρο. Αλλά πιστεύω ότι ακόμη και στον Σαίξπηρ, το πιο μεγάλο θέατρο, ή στην αρχαία τραγωδία βλέπουμε αυτό που συμβαίνει στη ζωή μας. Αυτό που ζούμε τώρα στην Ελλάδα δεν είναι τραγωδία! Νομίζω ότι ζούμε την μεγαλύτερη τραγωδία, μπροστά στην οποία ο Ευριπίδης και ο Αισχύλος θα ωχριούν.

Στο θέατρο, ποιο είναι αυτό που σας ενδιαφέρει περισσότερο για να λειτουργεί σωστά;

Με ενδιαφέρουν όλα. Το θέατρο ξεκινάει από το ταμείο, έτσι μου αρέσει ο ταμίας να είναι ευγενικός, οι ταξιθέτριες να είναι ωραίες, κομψές, ευγενικές… πάνω από όλα όμως με ενδιαφέρει η πλήξη του θεατή. Αν αισθανθώ ότι πλήττουν οι θεατές, και αυτό το καταλαβαίνει ο ηθοποιός καθώς είτε βήχουν είτε τρίζουν οι καρέκλες είτε γενικότερα υπάρχει μία ανησυχία, μπορώ να τρελαθώ. Αυτό είναι κάτι που μπορεί να με κάνει πολύ δυστυχισμένη και που μπορεί να με κάνει να σταματήσω ακόμη και την παράσταση.

Νέοι άνθρωποι ονειρεύονται να κάνουν καριέρα ως ηθοποιοί… Τι πρέπει να προσέχουν; Υπάρχουν αρχές που είναι καλό για τους ίδιους να τις τηρήσουν;

Αν θέλουν να γίνουν ηθοποιοί και όχι σταρ, θα πρέπει να σπουδάσουν, να έχουν γνώσεις, να μην βιάζονται, άλλωστε νέοι είναι. Επιπλέον να αρκούνται σε μικρούς ρόλους, να μην έχουν δηλαδή τη μανία του πρωταγωνιστή. Αν αντιληφτούν ότι δεν κάνουν για το θέατρο πρέπει να φύγουν με πολύ γρήγορα βήματα, γιατί το θέατρο σε φέρνει αντιμέτωπο με την προσωπικότητά σου, δηλαδή μπορεί να μην τα καταφέρεις ως ηθοποιός και να αρχίζεις να έχεις αμφιβολίες αν τα καταφέρνεις και ως άνθρωπος. Αυτή λοιπόν θα ήταν η συμβουλή μου στα νέα παιδιά. Το θέατρο στην εποχή μας πρέπει να το δεις σαν χόμπι ..Δεν πρέπει να βγεις για να το εκμεταλλευτείς πρέπει να βγεις για να το υπηρετήσεις. Θα πρέπει να έχεις πολλές αντοχές…

Ένα σύγχρονο και ισχυρό μέσο είναι και η τηλεόραση. Τα πάτε καλά με την τηλεόραση;

Όχι. Θα τα πήγαινα καλά αν μου άρεσαν αυτά που γίνονται, δεν μπορώ να βλέπω τις εκπομπές να κουτσομπολεύουνε από το πρωί έως το βράδυ, να αναμασάνε όλο τα ίδια και τα ίδια. Αυτό που με ενδιαφέρει είναι να μπει το θέατρο της Δευτέρας, να μπουν πολιτιστικές εκπομπές... Αναφορικά με τις σειρές κάποιες είναι πολύ καλές με πολύ καλούς ηθοποιούς, ωστόσο όμως υπάρχουν και κάποιες άλλες σειρές στις οποίες χρησιμοποιούν ‘‘ηθοποιούς βολικούς’’, είτε αυτούς που δεν έχουν τελειώσει τις σχολές, είτε μοντέλα. Αυτοί λοιπόν για εμένα δεν είναι ηθοποιοί καθώς δεν σέβονται αυτά που εμείς κάναμε τόσα χρόνια.

Εσείς δημιουργήσατε το σπίτι του ηθοποιού.. Πώς ξεκίνησε η ιδέα…;

Αυτή η ιδέα ξεκίνησε καταρχήν από την αγάπη που έχω στους ηθοποιούς. Θα έλεγα ότι αρχικά ξεκίνησε ως αστείο, να κάνω ένα καφενείο, μετά όμως παρασύρθηκα βλέποντας τη δυστυχία που υπάρχει μέσα στους ηθοποιούς με εβδομήντα τοις εκατό ανεργία, με τη μοναξιά που νιώθουν οι ηθοποιοί όταν πέφτουν τα φώτα… Πιστεύω ότι ήρθα στη ζωή για να κάνω το σπίτι του ηθοποιού.

Έχετε ονειρευτεί κάποιους ρόλους που δεν τους παίξατε;

Φυσικά.. Τα όνειρά μου δεν τελειώνουν.. τι στιγμή που θα τελειώσουν θα πάψω να είμαι στο θέατρο. Από δω και στο εξής με περιμένουν μεγάλοι ρόλοι, ανυπομονούσα να μεγαλώσω για να παίξω π.χ. την Εκάβη ή την Επιστροφή της γηραιάς κυρίας, είναι ρόλοι που με περιμένουν, αν ωστόσο δεν μπορώ να συγκεντρωθώ για να τους παίξω τότε θα φύγω από το θέατρο, έχω το κουράγιο να φύγω, δεν θα πεθάνω στο σανίδι…

Υπάρχει ένα έργο ενός Κύπριου συγγραφέα το οποίο παίξατε στο παρελθόν αλλά από όσο γνωρίζουμε θέλετε να παίξετε και στο προσεχές μέλλον.. Πείτε μας ορισμένα λόγια για το έργο και τι σχεδιάζετε να κάνετε…

Πρόκειται για ένα μονόπρακτο που λέγεται «Μανόλη!!!» του Γ. Νεόφυτου. Κάνω μία γυναίκα 70 χρονών η οποία έχει χάσει το παιδί της στα γεγονότα που έγιναν στην Κύπρο με την ΕΟΚΑ, αλλά από πυροβολισμό ενός αγνώστου. Αυτή η γυναίκα λοιπόν μιλάει με μια γάτα την οποία την έχει ονομάσει σαν τον γιο της και η μόνη της ελπίδα είναι να βάλλει ένα καφέ φουστάνι που της χάρισε ο γιος της και να πάει στο δικαστήριο να πει την αλήθεια. Είναι θα έλεγα σαν το θρήνο της Εκάβης. Πιστεύω ότι είναι από τα πολύ καλά πράγματα που έχω κάνει στο θέατρο γι αυτό και θα το παίξω το χειμώνα και στη Θεσσαλονίκη και σε διάφορα άλλα φεστιβάλ.

Ταξιδέψατε στο παρελθόν σε όλο τον κόσμο.. Συναντήσατε Έλληνες ομογενείς μας.. Ποια η γνώμη σας για αυτούς τους ανθρώπους;

Την Ελλάδα την αγαπάνε πιο πολύ απ’ ότι εμείς που την καταστρέφουμε κάθε μέρα. Τον επόμενο χρόνο θα πάω με τις Εκκλησιάζουσες στην Ευρώπη στην Αμερική και στην Αυστραλία για να συναντήσω τα νέα ελληνόπουλα, τα οποία οι γονείς τους τα μεγαλώνουνε μαθαίνοντάς τους τη γλώσσα, τα ήθη και τα έθιμα της Ελλάδας.

Κυρία Φόνσου ευχαριστούμε θερμά που μας δεχθήκατε..

Κι εγώ σας ευχαριστώ και σας παρακαλώ μέσω της ιστοσελίδας σας να στείλετε την αγάπη μου και το θαυμασμό μου στους ομογενείς μας στην Αμερική..

Συνέντευξη Ιωάννας Σταυρίδου

Επιμέλεια Στέφανος Παρασκευάς

Αυτό το κείμενο εκτυπώθηκε από το hellenicvoiceny.com, στη διεύθυνση
: http://www.hellenicvoiceny.com/index.php?option=com_content&task=view&id=3529&Itemid=28