Tα βίαια γεγονότα των τελευταίων εβδομάδων στη Λωρίδα της Γάζας, την μικρή αυτή έκταση γης που το νεαρό κράτος του Ισραήλ –ήταν τότε μόλις δεκαεννέα ετών– κατέλαβε μετά την εντυπωσιακή του νίκη επί των Αράβων αποδεικνύουν του λόγου το αληθές.

 Επί σειρά ετών οι ένοπλες οργανώσεις των Παλαιστινίων μάχονται εναντίον του ισραηλινού στρατού, αλλά πρόσφατα άρχισαν να συγκρούονται και μεταξύ τους. Η Χαμάς, η οποία βρίσκεται σε διαμάχη με τη Φατάχ του προέδρου Αμπάς, παραβίασε πρώτη την εκεχειρία με το ισραηλινό κράτος, εξαπολύοντας επίθεση με αυτοσχέδιες ρουκέτες εναντίον της Σντερότ.

 Από την πλευρά της, η ισραηλινή κυβέρνηση έκρινε σκόπιμο να επιστρέψει στην αμφιλεγόμενη τακτική των δολοφονικών επιδρομών εναντίον της πολιτικής ηγεσίας της Χαμάς.

Από την πρώτη μου κιόλας επίσκεψη στο Ισραήλ ως νεαρός φοιτητής κατανόησα ότι όσα κέρδισε το εβραϊκό κράτος το 1967 ήταν ταυτόχρονα ευλογία και κατάρα. Ναι, η επικράτηση του Ισραήλ επί τριών αραβικών κρατών, τα οποία είχαν ορκιστεί να το διαγράψουν από τον παγκόσμιο χάρτη, ήταν ένα ανεπανάληπτο στρατιωτικό επίτευγμα.

 Και ναι, δύο δεκαετίες μετά το Ολοκαύτωμα, ο στρατιωτικός αυτός θρίαμβος λειτούργησε ως φάρμακο για την τραυματισμένη συλλογική ψυχή των Εβραίων, οι οποίοι είχαν κάθε λόγο να αισθάνονται ότι η μοίρα τους ως μόνιμα θύματα της Ιστορίας είχε πλέον αντιστραφεί.

Πριν από είκοσι χρόνια, όμως, μπορούσα ήδη να αντιληφθώ όλα αυτά που ο πρώτος πρωθυπουργός του Ισραήλ, Ντέιβιντ Μπεν Γκουριόν είχε «δει» δύο δεκαετίες νωρίτερα.

 Ο τελευταίος προωθούσε την ιδέα της υπό προϋποθέσεις αποχώρησης των Ισραηλινών από τα εδάφη που είχαν μόλις κατακτήσει. Ο Μπεν Γκουριόν είχε κατανοήσει τις συνέπειες της ισραηλινής κυριαρχίας επί αυτών των εδαφών και του πληθυσμού τους.

Η απειλή σε πραγματικό επίπεδο είναι ορατή διά γυμνού οφθαλμού. Η νίκη του 1967 μετέτρεψε το Ισραήλ σε κατακτητή και η Ιστορία διδάσκει ότι οι κατακτημένοι αργά ή γρήγορα επαναστατούν.

Η πολιτική απειλή μπορεί να μην γίνεται ευκόλως αντιληπτή, πλην όμως, είναι το ίδιο προφανής.

Ο Μπεν Γκουριόν είχε αντιληφθεί τριάντα χρόνια πριν από τον Αριέλ Σαρόν το ασυμβίβαστο: Η προσδοκία για ένα αμιγές από πληθυσμιακή άποψη δημοκρατικό κράτος δεν μπορεί να υλοποιηθεί όσο το Ισραήλ κυριαρχεί επί των Παλαιστινίων, δεδομένου ότι αργά ή γρήγορα ο πληθυσμός των τελευταίων θα ξεπερνούσε αυτών των Εβραίων.

Η ηθική απειλή δεν θα μπορούσε να γίνει αντιληπτή από εκείνους που πανηγύριζαν την επανένωση της Ιερουσαλήμ πριν από σαράντα χρόνια.

 Κι όμως, το καθεστώς κατοχής φθείρει τον κατακτητή με αργό αλλά σταθερό ρυθμό. Κάθε φορά που ένας 18χρονος στρατιώτης διεξάγει έλεγχο σε μια ηλικιωμένη, κάθε φορά που ένας πιλότος εκτοξεύει μια ρουκέτα εναντίον ενός Παλαιστινίου, τα ηθικά θεμέλια της χώρας διαβρώνονται.

Για τους εχθρούς του Ισραήλ, οι συνέπειες των επιλογών του παρελθόντος αποτελούν λόγο για χαμόγελα. Οχι, όμως και για μένα.

Ως άνθρωπος, η οικογενειακή ιστορία του οποίου είναι συνδεδεμένη με το Ισραήλ, θέλω να δω τη χώρα αυτή να επιβιώνει και να ανθίζει.

Λυπάμαι για το «κέρδος» των κατακτήσεών του και πολλές φορές φοβάμαι ότι το Ισραήλ θυμίζει έναν ιδιοκτήτη σπιτιού που έχει χτίσει δύο επιπλέον δωμάτια σε σαθρό έδαφος.

Σήμερα, η αποκλεισμένη από τη διεθνή κοινότητα Παλαιστινιακή Αρχή βρίσκεται ένα βήμα πριν από την κατάρρευση και όλες οι ενδείξεις συνηγορούν ότι η μετάλλαξη της Λωρίδας της Γάζας σ’ ένα άναρχο και αποτυχημένο κράτος στα πρότυπα της Σομαλίας είναι θέμα χρόνου.

Πολλοί δε φοβούνται ότι η Αλ Κάιντα θα αναλάβει τον έλεγχο της περιοχής με στόχο την πρόκληση της τρίτης ιντιφάντα.

Τι πρέπει να κάνει το Ισραήλ; Η κυβέρνηση Ολμερτ μιλάει εκ νέου για στρατιωτικές επιχειρήσεις και δολοφονίες πολιτικών ηγετών της Χαμάς.

 Τα ίδια λάθη επαναλαμβάνονται. Οι σύμμαχοι του Ισραήλ, ωστόσο, έχουν υποχρέωση να στρέψουν το εβραϊκό κράτος στην κατεύθυνση του διαλόγου με τη Χαμάς, η οποία είναι βέβαιο ότι δεν βλέπει θετικά την παρουσία της Αλ Κάιντα στα παλαιστινιακά εδάφη.

Αυτό το κείμενο εκτυπώθηκε από το hellenicvoiceny.com, στη διεύθυνση
: http://www.hellenicvoiceny.com/index.php?option=com_content&task=view&id=307&Itemid=36