Πάνω από 10.000 άνθρωποι, εκ των οποίων τουλάχιστον 800 ανήλικα, στοιβάζονται αυτή τη στιγμή ανάμεσα στα συρματοπλέγματα στη Μόρια. Οι συνθήκες διαβίωσης μοιάζουν βγαλμένες από δυστοπικό μυθιστόρημα, όμως είναι η στυγνή αλήθεια που διαδραματίζεται κάθε δευτερόλεπτο δίπλα μας.

Εργαζόμενοι στο κέντρο υποδοχής περιγράφουν την καθημερινότητα εκεί όπου έχει κολλήσει ο χρόνος...

Ανθρώπινες ψυχές στοιβαγμένες ανάμεσα σε χαλίκια, σκουπίδια και περιττώματα. Αδεια παιδικά μάτια, χωρίς παρόν, χωρίς ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο, μα και χωρίς ταυτότητα, αφού πρόκειται για ασυνόδευτα ανήλικα. Στη Μόρια αυτή τη στιγμή συνυπάρχουν πάνω από 10.000 ανθρώπινες ψυχές. Πάνω από 800 ανήλικα προσεύχονται το καθένα στον δικό του θεό απλώς να φύγει από το συρματόπλεγμα.

Τούτο το ρεπορτάζ δεν έγινε για να δώσει άλλον έναν συναισθηματικό τόνο στο ήδη βεβαρημένο από λόγια προσφυγικό ζήτημα που ταλανίζει τους ανθρώπους οι οποίοι έφυγαν κυνηγημένοι –θύματα πολέμου– από τις πατρίδες τους. Τούτη η καταγραφή ζητήθηκε να γίνει και να δοθεί στη δημοσιότητα από συμβασιούχους εργαζομένους της Μόριας. Για να μπορέσει να φτάσει η κραυγή τους κάπου. Για να γυρίσει επιτέλους ένα κεφάλι να κοιτάξει, για να πραγματωθεί επιτέλους μια υπόσχεση.

Η συνάντηση με τους εργαζομένους έγινε μέσα σε βαρύ κλίμα. Δύσκολη πολύ και η καταγραφή των δεδομένων. Ζήτησαν να διαφυλαχτεί η ανωνυμία τους, αίτημα απολύτως σεβαστό και κατανοητό. Μα, πιο δυνατά απ' όλα, ζήτησαν βοήθεια. Βοήθεια σε έναν καθημερινό πόλεμο που είναι ήδη χαμένος αφού κάθε μάχη είναι μάταιη. Μάταιη, γιατί η πραγματικότητα εμφανίζει τρομερές ανάγκες και τα όπλα των ανθρώπων είναι ανύπαρκτα.

Οι εργαζόμενοι που ζήτησαν να δοθεί στη δημοσιότητα αυτή η μαρτυρία είναι συμβασιούχοι του γ' κύκλου κοινωφελούς εργασίας. Εργάζονται όλοι στην πτέρυγα των ανηλίκων. Τα όσα μου περιέγραψαν δεν χωρούν σε χαρτί. Δεν υπάρχει κανένας λόγος αυτή τη στιγμή εξάλλου για συναισθηματικές προσεγγίσεις.

Η κατάσταση από τον μήνα Μάιο και μετά είναι εκτός ορίων. Οι ελλείψεις σε είδη πρώτης ανάγκης είναι τρομερές. Δεν υπάρχουν σαπούνια, χαρτικά, ρούχα, παπούτσια, φάρμακα. Μα κυρίως δεν υπάρχουν γιατροί και διερμηνείς. Οι συμβάσεις των περίπου 120 συμβασιούχων λήγουν και μέχρι τον Ιανουάριο θα έχουν φύγει όλοι χωρίς αντικατάσταση. Η αστυνομική φύλαξη είναι ανύπαρκτη.

Το ΚΕΕΛΠΝΟ έχει καθυστερήσει να ανανεώσει τις συμβάσεις των γιατρών, με αποτέλεσμα να υπάρχουν ελάχιστοι γιατροί που σε καμία περίπτωση δεν καλύπτουν τις ανάγκες. «Τις προάλλες βοηθήσαμε μια γυναίκα να γεννήσει στο χαλίκι. Γιατρός ούτε για δείγμα. Μεταξύ μας ό,τι ξέραμε κάναμε», υπογράμμισε μία εκ των εργαζομένων στη Μόρια.

«Αθλιο το φαγητό»

Οι εργαζόμενοι καταγγέλλουν πως το φετινό καλοκαίρι ήταν το χειρότερο από το 2015 που ξεκίνησε το προσφυγικό ζήτημα. Αφήνουν σοβαρές υπόνοιες για το catering που έχει αναλάβει τον επισιτισμό στη Μόρια, καθώς κάνουν λόγο για άθλιο φαγητό και νερό με το σταγονόμετρο: «Κάθε μέρα μετράμε 20 με 30 μερίδες λιγότερες, 30 με 40 μπουκάλια νερό λιγότερα. Τι θα δώσουμε στα παιδιά; Πολλά από αυτά μένουν νηστικά. Πού πάνε τα λεφτά; Ποιος ελέγχει; Κανείς».

Αναρωτιούνται μάλιστα τι συμβαίνει ανάμεσα στους υπευθύνους του στρατού και δεν καταγγέλλουν όσα φτάνουν ως καταγγελίες σε αυτούς και όσα βλέπουν, μια και αυτοί είναι οι υπεύθυνοι διαχειριστές του catering.

«Δεν έχουμε γιατρούς, τα παιδιά είναι άρρωστα»

Απειρες οι ιατρικές γνωματεύσεις για παιδιά που πάσχουν από ψώρα, ηπατίτιδα, σταφυλόκοκκο και άλλες μολυσματικές ασθένειες. Οι γιατροί είναι… ένας, ενώ υπάρχουν και άλλα περιφερειακά ζητήματα υγιεινής: «Εχουμε δύο πλυντήρια στην πτέρυγα και τα δύο είναι χαλασμένα. Τα ρούχα των παιδιών πρέπει να πλένονται στους 90 βαθμούς επειδή έχουν ψώρα και εμείς πλένουμε στους 15. Δεν ενδιαφέρεται κανείς, η Μόρια πάει με αυτόματο πιλότο. Προχθές ένα παιδί έπαθε κρίση επιληψίας και απλά το πήγαιναν πέρα-δώθε γιατί κανείς δεν ήξερε τι έπρεπε να κάνει».

«Ποντίκια παντού»

«Να πάτε να αγοράσουμε ποντικοφάρμακο από την τσέπη σας», ήταν η απάντηση ενός επικεφαλής τμήματος της Μόριας που σχετίζεται με την καθαριότητα στο αίτημα των εργαζομένων για απολύμανση των χώρων, μια και άνθρωποι και ποντίκια έχουν γίνει πια ένα στην πτέρυγα. «Εχει κολλήσει, μας είπαν, ο διαγωνισμός για την ανάθεση της απεντόμωσης. Τι να το κάνουμε; Σε λίγο τα ποντίκια θα φάνε τα παιδιά».

«Φέρτε διερμηνείς, δεν μπορούμε να συνεννοηθούμε»

Οι εργαζόμενοι είναι υποχρεωμένοι κάθε πρωί που μπαίνουν στα δωμάτια των παιδιών για να τα ξυπνήσουν, να τα ρωτήσουν εάν είναι καλά και αν έχουν κάποιο πρόβλημα: «Τρώμε όλο μας το 8ωρο στα νοήματα, δεν καταλαβαίνουμε ούτε εμείς ούτε αυτά τίποτε. Τους πάμε στο σχολείο να μάθουν αγγλικά και ελληνικά, προσπαθούν να μας πουν κάτι και δεν μπορούμε να τα βοηθήσουμε. Δεν καταλαβαίνουμε».

«Επιτήδειοι παραμυθιάζουν τα παιδιά και τα ληστεύουν»

Η μπίζνα στην πλάτη του ανθρώπινου πόνου έχει ανοίξει για τα καλά στη Λέσβο. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που πλησιάζουν τα απελπισμένα παιδιά, τους τάζουν ότι θα τα στείλουν στον Πειραιά όπου εκεί θα τους περιμένει κάποιος που θα τους βγάλει στο εξωτερικό και τους αποσπούν όποιο χρηματικό ποσό έχουν στη διάθεσή τους. «Αντιλαμβάνεσαι πόσο ευάλωτα είναι στο οτιδήποτε αυτά τα παιδιά; Είναι έρμαια και δεν μπορούμε να τα προστατεύσουμε».

«Αυτός ο χειμώνας θα είναι καυτός»

Οι εργαζόμενοι προειδοποιούν πως η Μόρια είναι μια κινητή βόμβα και είναι ζήτημα χρόνου να σκάσει. «Βάστα να μην πιάσουν οι βροχές, θα πνιγεί κόσμος μέσα», αναφέρουν. Μια επικείμενη εξέγερση θα είναι ιδιαίτερα βίαιη αφού οι άνθρωποι το μόνο που ζητούν είναι να σωθούν από τη δεύτερη κόλαση που βρέθηκε στο διάβα της ζωής τους και λέγεται Μόρια.

«Μέχρι τον Μάη η κατάσταση ήταν διαχειρίσιμη. Δύσκολη αλλά διαχειρίσιμη. Οσο ήταν ο Μπαλμπακάκης το παλεύαμε. Τώρα είναι μια απελπισία, αφού οι ροές είναι ασταμάτητες, έρχονται συνέχεια».

«Πάλι καλά που είναι και οι ΜΚΟ»

Πολύτιμη χαρακτήρισαν οι εργαζόμενοι τη συμβολή των ΜΚΟ στη Μόρια, υπογραμμίζοντας πως δίχως αυτές τίποτε δεν θα υπήρχε. «Η σοβαρή δουλειά γίνεται από τις ΜΚΟ, μην ακούτε τι λένε. Να μας πουν πού πάνε τα λεφτά της Ευρώπης που δίνει για εμάς το προσωπικό. Αμειβόμαστε με 530 ευρώ και 200 ευρώ από τη Διεθνή Αμνηστία για τη στέγασή μας. Δεν μπορούμε να ζήσουμε ούτε να προσφέρουμε με τόσο λίγα χρήματα που παίρνουμε. Αλλά είναι κομμάτι της ζωής μας πια, δίνουμε την ψυχή μας εκεί, γιατί και εμείς είμαστε γονείς και βάζουμε τους εαυτούς μας κάτω για αυτά τα παιδιά».

Οι εργαζόμενοι κάνουν έκκληση προς τη σημερινή κυβέρνηση να δει με ευαισθησία τα μεγάλα προβλήματα της Μόριας πριν μπει ο χειμώνας. Κάνουν επίσης έκκληση να προσκομιστούν είδη πρώτης ανάγκης καθώς και ρούχα και παπούτσια για παιδιά, κουβέρτες και σεντόνια, για να καλυφθούν τουλάχιστον οι άμεσες ανάγκες των παιδιών.

Η Μόρια δεν είναι ένα κομμάτι του χάρτη μακριά από τα σπίτια μας. Η Μόρια είναι η δοκιμασία όλων εμάς που τύχαμε μιας καλύτερης ζωής από αυτήν των προσφύγων. Εχουμε χρέος απέναντι στον άνθρωπο –όπως τον εννοεί ο καθένας από εμάς– να συμβάλουμε όπως μπορούμε για να καλυτερεύσει η ζωή αυτών των ανθρώπων που δεν έφταιξαν.

Γιατί, μην ξεχνάμε, χθες ήταν οι παππούδες μας, σήμερα αυτοί, αύριο τα παιδιά μας.

*Δημοσιογράφος και κοινωνιολόγος επί πτυχίω του Πανεπιστημίου Αιγαίου με έδρα τη Μυτιλήνη

www.efsyn.gr

Αυτό το κείμενο εκτυπώθηκε από το hellenicvoiceny.com, στη διεύθυνση
: http://www.hellenicvoiceny.com/index.php?option=com_content&task=view&id=13189&Itemid=33