Στις 21 Ιουνίου άλλοι γιορτάζουν την Παγκόσμια Ημέρα της Μουσικής, άλλοι την Παγκόσμια Ημέρα της Γιόγκα, άλλοι απλώς το θερινό ηλιοστάσιο, ήτοι τη μεγαλύτερη μέρα του χρόνου.

Υπάρχουν όμως κι εκείνοι που αυτήν ακριβώς τη μέρα της επικράτησης του φωτός επί του σκότους τάσσονται με το σκοτάδι. Καλούν από τη θέση του ιεράρχη το ποίμνιό τους σε αγρυπνία για την εξαφάνιση της ομοφυλοφιλίας και μάλιστα στον μητροπολιτικό ναό της πόλης.

Ηταν 21 Ιουνίου 2017, όταν ο μητροπολίτης Θεσσαλονίκης Ανθιμος, συνεπής στις ρατσιστικές αρχές του που με κάθε ευκαιρία διατρανώνει, πέρασε μια ολόκληρη νύχτα με άλλους «ταλιμπάν» μιας α λα καρτ χριστιανικής πίστης, μέσα σε μια εκκλησία, ξορκίζοντας το «κακό» της ομοφυλοφιλίας. Δεν ήταν δα τούτο έκπληξη για έναν κληρικό ο δημόσιος λόγος του οποίου είναι περισσότερο συγγενής προς αυτόν της Χρυσής Αυγής παρά προς τις γραφές του Ευαγγελίου.

Εκπληξη, όμως, προκαλεί το γεγονός ότι ένα ολόκληρο πανεπιστημιακό ίδρυμα επιλέγει να ανακηρύξει επίτιμο διδάκτορά του έναν ιεράρχη που πόρρω απέχει του λόγου της αγάπης και κάθε πνευματικότητας. Που η δημόσια παρουσία του είναι συνώνυμη μιας έξαλλης ρητορικής μίσους.

Ακούσαμε ότι επρόκειτο για απόφαση τμήματος που επικύρωσε απλώς η Πρυτανεία, ωσάν οι πρυτανικές αρχές να μην έχουν άποψη για το τι εγκρίνουν και υλοποιούν. Η πράξη της ανακήρυξης σε επίτιμο διδάκτορα έχει συμβολικό χαρακτήρα. Δεν είναι ότι από αύριο ο κ. Ανθιμος θα διδάσκει στο ΑΠΘ. Οι συμβολισμοί όμως είναι πνευματικές άγκυρες. Παραπέμπουν στις αρχές και τα ιδανικά που προτάσσει εν προκειμένω η πανεπιστημιακή κοινότητα του ΑΠΘ.

Θα ήταν εξόχως διαφωτιστικό να προσδιορίσει ο πρύτανης του ΑΠΘ ποιες είναι ακριβώς οι αρχές και τα ιδανικά που έχει υπηρετήσει ο συγκεκριμένος επίτιμος διδάκτορας και πώς αυτά συνάδουν με την προοδευτική παράδοση του Αριστοτελείου. Εκτός κι αν στο πλαίσιο του μεταμοντέρνου «Everything goes» μπορούν να στέκουν πλάι πλάι τα ονόματα του Γληνού, του Δελμούζου, του Μαρωνίτη και του Ανθιμου. Σαν να λέμε «όλα πατρίδα μας, κι αυτά κι εκείνα».

Αυτό που μάλλον δεν κατανοεί ο πρύτανης του ΑΠΘ είναι ότι εκείνο που μένει στη μεγάλη διάρκεια είναι η viral αναμνηστική φωτογραφία της αναγόρευσης και η σιωπηλή μαρτυρία της. Τα δημόσια πρόσωπα λογοδοτούν στην Ιστορία.

Και κάτι προσωπικό: όταν το 1985 μπήκα στη Φιλοσοφική του Πανεπιστημίου Κρήτης, με ενθουσιασμό έμαθα ότι, την προηγούμενη χρονιά, η μικρή τότε σχολή μου στο Ρέθυμνο είχε ανακηρύξει τον Μπόρχες επίτιμο διδάκτορα, παρουσία του ιδίου. Ενιωθα πολύ περήφανη που θα φοιτούσα σε ένα τέτοιο Πανεπιστήμιο. Δεν ξέρω πόσο περήφανος μπορεί να αισθάνεται ένας φοιτητής του ΑΠΘ μετά την πρόσφατη αναγόρευση του Ανθιμου σε επίτιμο διδάκτορα. Χάνουν καθημερινά οι λέξεις το νόημά τους. Με αυτήν την πράξη έχασαν και οι συμβολισμοί τη δική τους σημασία.

www.efsyn.gr

Αυτό το κείμενο εκτυπώθηκε από το hellenicvoiceny.com, στη διεύθυνση
: http://www.hellenicvoiceny.com/index.php?option=com_content&task=view&id=13066&Itemid=33