Τη Χίλαρι την πνίγει το παράπονο. Η γυναικεία φιλοδοξία, λέει, παρουσιάζεται πάντα ως μανία για εξουσία. Η γυναικεία μαχητικότητα παρουσιάζεται ως υστερία. Δεν αρκεί να φροντίζεις μόνο αυτά που λες· οφείλεις, σε αντίθεση με τους άνδρες πολιτικούς, να φροντίζεις εξίσου το μέικ απ και το μαλλί σου.

Η Χίλαρι ισχυρίζεται ότι μπορεί και να μην είχε χάσει τις εκλογές αν δεν ήταν γυναίκα. Το λέει στο βιβλίο της που έγραψε και εξέδωσε με το τραύμα νωπό, προτού καν κλείσει χρόνος από την ήττα της. Παρόμοια παράπονα έχουν ακούσει και οι συνομιλητές της Ντόρας Μπακογιάννη για τη δική της ήττα. Μόνο που εκείνη δεν ένιωσε την ανάγκη να γράψει βιβλίο, για να διηγηθεί τι έφταιξε. Οκτώ χρόνια μετά την πρώτη άμεση εκλογή προέδρου της ΝΔ, εξακολουθεί να μην έχει χρόνο για τα απομνημονεύματά της.

Η αντιπαράθεση

Η συζήτηση για τον ρόλο της Ντόρας Μπακογιάννη στο κόμμα του οποίου τα ηνία κρατά εδώ και είκοσι δύο μήνες ο αδελφός της, αναζωπυρώνεται κάθε φορά που η πρώην υπουργός εμφανίζεται στο προσκήνιο. Το έκανε και προχθές για να υπερασπιστεί τον εαυτό της, αμυνόμενη στις κατηγορίες που εκτόξευσε εναντίον της ο Πάνος Καμμένος στη συζήτηση για την Εξεταστική.

Ηταν μια αντιπαράθεση αναμενόμενη. Ο πρόεδρος των ΑΝΕΛ δεν θα μπορούσε να μην εμπλέξει στη συζήτηση τους παλαιούς δεσμούς της Μπακογιάννη με τον Βαγγέλη Μαρινάκη. Με σχεδόν αδιάλειπτο κοινοβουλευτικό βίο 27 ετών, η πρώην υπουργός είχε τα αντανακλαστικά για να αποκρούσει την προσωπική επίθεση.

Το ερώτημα είναι κατά πόσον το κόμμα της βγήκε ωφελημένο από το αντικείμενο και το ύφος της αντιπαράθεσης – από το θέαμα δύο πολιτικών που αναμετρούνται με υπαινιγμούς σε στυλ «γνωριζόμαστε πολύ καλά από παλιά».

Το άλλο ερώτημα –που δεν διατυπώνεται δημοσίως, αλλά απασχολεί διαρκώς μια μερίδα στελεχών, που πιστεύουν στον Κυριάκο Μητσοτάκη– είναι πώς αντανακλά η παρουσία της Ντόρας στη δική του εικόνα. Πόσο πειστικός, λένε για παράδειγμα, μπορεί να είναι ένας αρχηγός που στέλνει μήνυμα κατά της οικογενειοκρατίας, καρατομώντας τον υιό Τραγάκη, αλλά ταυτόχρονα μοιράζεται τη βιτρίνα του κόμματός του με την αδελφή του;

Η απάντηση θα μπορούσε να προκύπτει αντίστροφα, από την επιρροή που είχε η επιλογή της Μπακογιάννη να μη συνταχθεί με την υποψηφιότητα του Μητσοτάκη για την ηγεσία της Ν.Δ. Η μη στήριξή της –ακόμη κι αν δεχθεί κανείς την εκ των υστέρων υποβαλλόμενη εξήγηση ότι ήταν συμφωνημένη– διευκόλυνε το μήνυμα του Κυριάκου. Τον βοήθησε να λανσάρει εαυτόν ως αντισυστημικό αουτσάιντερ απέναντι στο κομματικό κατεστημένο. Η απόσταση αυτή, που τον βοήθησε ως υποψήφιο, δεν θα τον ωφελούσε και τώρα, που ως επίδοξος πρωθυπουργός προσπαθεί να πείσει ότι δεν καθοδηγείται από κληρονομημένες δεσμεύσεις;

Η Μπακογιάννη φαίνεται ότι έχει επίγνωση αυτών των προβληματισμών. Γι’ αυτό από την πρώτη στιγμή προσπάθησε να αποδείξει τη χρησιμότητά της στην προεδρία του Κυριάκου. Το σκεπτικό ήταν ότι εκείνη θα βοηθούσε τον αδελφό της να κρατήσει ενωμένο το κόμμα, αξιοποιώντας τις άριστες σχέσεις της με την καραμανλική πτέρυγα.

Η δημοσκοπική άνοιξη, που από την πρώτη στιγμή της νεομητσοτακικής ηγεσίας έζησε η Ν.Δ., έλυσε το πρόβλημα της ενότητας προτού καν ανακύψει. Παράλληλα, ο Κυριάκος διατήρησε ανοιχτούς τους διαύλους με τους προκατόχους του – έστω και αν σε ορισμένες στιγμές απαιτήθηκαν γι αυτό δύσκολοι χειρισμοί. Πάντως, κανείς στη Ν.Δ. σήμερα δεν ισχυρίζεται ότι ο πρόεδρος χρειάζεται κυανόκρανους για να διατηρήσει την εσωκομματική νηνεμία.

Θα μπορούσε να πει κανείς ότι ο Μητσοτάκης δεν χρειάζεται ούτε τις συμβολικές ανθρωποθυσίες που κάποιοι του προτείνουν προκειμένου να ενισχύσει το αρχηγικό γόητρό του. Οι εισηγήσεις αυτές θα ήταν πάντως λιγότερο πειστικές, αν δεν τις δικαιολογούσε μια σχεδόν αθέατη κινητικότητα στο παρασκήνιο. Κινητικότητα που λένε ότι είχε ως στόχο να προκαταλάβει κεντρικές επιλογές της Πειραιώς – για τις αυτοδιοικητικές εκλογές και όχι μόνο.

Χανιά και Λονδίνο

Ο Τύπος, που πάντα ψάχνει ομοιότητες σιδερώνοντας τις διαφορές, είχε από πολύ νωρίς παραλληλίσει τον Κυριάκο και την Ντόρα με τους αδελφούς Μίλιμπαντ. Πρόκειται για σύγκριση παρατραβηγμένη. Οι διαφορές είναι περισσότερες από τις ομοιότητες.

Οι Μίλιμπαντ αναμετρήθηκαν μεταξύ τους για την ηγεσία των Εργατικών. Τα αδέλφια Μητσοτάκη δεν επέτρεψαν ποτέ στις διαφωνίες τους να σπάσουν το κέλυφος της οικογενειακής εμπιστευτικότητας. Ο πατέρας των Μίλιμπαντ, ο μαρξιστής φιλόσοφος Ραλφ, ήταν ήδη δεκαέξι χρόνια νεκρός όταν οι γιοι του διεκδίκησαν το κόμμα.

Η εκδημία του πατριάρχη των Μητσοτάκηδων είναι ακόμη πολύ πρόσφατη για να φανεί αν και πώς μπορεί να επηρεάσει τις ψυχοδυναμικές ισορροπίες της κρητικής δυναστείας.

Ο χαμένος των Μίλιμπαντ, ο Ντέιβιντ, αποσύρθηκε από την ενεργό πολιτική σε δύο φάσεις. Πρώτα, το 2010, αρνήθηκε να θέσει υποψηφιότητα για τομεάρχης στη σκιώδη κυβέρνηση –«θέλω να δώσω χώρο στον Εντ να ασκήσει την ηγεσία του στο κόμμα (...) χωρίς να εξετάζονται εξονυχιστικά τα πάντα, από τα σχόλια μέχρι τα φτερνίσματά μας», είχε πει. Και σε δεύτερη φάση, τρία χρόνια αργότερα, παραιτήθηκε από την έδρα του στη Βουλή και αποσύρθηκε εντελώς από την ενεργό πολιτική, γιατί διαπίστωσε ότι «η ουσία όσων είχα να πω χανόταν πάντα μέσα στη σαπουνόπερα». Hταν τότε 47 ετών.

www.kathimerini.gr

Αυτό το κείμενο εκτυπώθηκε από το hellenicvoiceny.com, στη διεύθυνση
: http://www.hellenicvoiceny.com/index.php?option=com_content&task=view&id=11703&Itemid=33