Του Γεωργίου Μελικόκη 

 Τις ημέρες αυτές με την ευκαιρία της εορτής των Τριών Ιεραρχών, τους τρεις μεγίστους     φωστήρες της τρισηλίου Θεότητος, πολλά θα ακουστούν από λαλίστατους  κληρικούς και  ανθρώπους του πνεύματος και της σοφίας για το έργο και την προσφορά τους στην ορθόδοξη πίστη μας και τα ελληνικά γράμματα πoυ αγάπησαν, υποστήριξαν και διέδωσαν.

Ταυτόχρονα μύριες ευχές και πολλές υποσχέσεις θα ακουστούν από τους ίδιους φωστήρες για τη προσφορά και τις θυσίες των εκπαιδευτικών στα κοινοτικά μας σχολεία, όπως επίσης και για τους πενιχρούς μισθούς, την ανύπαρκτη σύνταξη και ιατροφαρμακευτική ασφάλεια και θα φύγουν από το βήμα ευχαριστημένοι και ικανοποιημένοι ότι εκτέλεσαν το καθήκον τους και δεν θα επανέλθουν μέχρι του χρόνου την ίδια εποχή.

 Είναι αλήθεια αδικαιολόγητη αυτή η αδιαφορία για τον ακούραστο, τον ανιδιοτελή και αφοσιωμένο εκπαιδευτικό που αγωνίζεται απεγνωσμένα για τη διατήρηση της γλώσσας, της θρησκείας, της πολιτιστικής μας κληρονομιάς και εθνικής μας ταυτότητας και να μην υπάρχει κανένας φορέας και      οποιασδήποτε αρμοδιότητας να ασχοληθεί με τα τόσο σοβαρά προβλήματα.

Δεν θα ασχοληθώ με το δάσκαλο και τις συνθήκες εργασίας του αλλά με τα κοινοτικά μας σχολεία,τις φωλιές αυτές όπου γίνεται μυσταγωγία ψυχών και διαιωνίζονται αξίες για τις  επόμενες γενιές των Ελληνο-Αμερικανών.

Οι δεκαετίες του '60 και '70 υπήρξαν τα χρόνια της μεγάλης ανοικοδόμησης και λειτουργίας των περισσοτέρων ημηρεσίων σχολείων στη Νέα Υόρκη.

Η πρόοδος και η προκοπή ήταν έκδηλη σε όλα ανεξαιρέτως τα σχολεία μας. Τα τελευταία όμως χρόνια ο κατήφορος είναι έκδηλος και δεν θα σταματήσει αν οι υπεύθυνοι δεν ενδιαφερθούν και δεν αναλάβουν τις ευθύνες τους έναντι των κοινοτήτων και των σχολείων  μας.

Συγκεκριμένα, ένα από αυτά έκλεισε τις πόρτες του στη Ελληνο-Ορθόδοξη Αρχιεπισκοπή για να γίνει σχολείο CHARTER , έξω και πέρα από τις επιδιώξεις μας. Πολλά ακόμη βρίσκονται στο στάδιο τελικής απόφασης για τη διατήρηση ή μη του σχολείου, γιατί δύο μόνο σχολεία είναι σήμερα σε βιώσιμη κατάσταση.

 Όλοι κωφεύουν κι' αν ερωτηθούν θα απαντήσουν ότι δεν έρχονται πια Έλληνες μετανάστες, κατά συνέπεια δεν έχουμε παιδιά.

 Και ερωτώ τους υπεύθυνους, τι συμβαίνει με τους Έλληνες που είναι εδώ εγκαταστημένοι μονίμως;

 Έχει ποτέ γίνει μια έρευνα να μάθουμε πόσοι είμαστε; 

Έχουν ποτέ ερευνήσει πόσα παιδιά σχολικής ηλικίας βρίσκονται σε κάθε περιοχή όχι μόνο της Νέας Υόρκης αλλά και σε άλλες περιοχές; 

Έχουν ποτέ ερωτήσει να μάθουν πόσα ελληνόπουλα φοιτούν σε καθολικά και ιδιωτικά εκπαιδευτήρια και γιατί;

Απ' ότι γνωρίζω όχι, γιατί πάντα επιλέγουμε τις εύκολες λύσεις "ράβδος εν γωνία άρα βρέχει".

  Το θέμα της παιδείας και των ελληνικών σχολείων στην Αμερική είναι ζωτικής σημασίας για τη διατήρηση της εθνικής μας ταυτότητας και θα πρέπει με κάθε τρόπο να κρατήσουμε τα σχολεία μας ανοιχτά και να γίνουν φυτώρια της Ελληνορθόδοξης πίστης μας και εθνικής μας κληρονομιάς. Για να γίνουν όμως αυτά χρειάζεται και κόπος πολύς και το ανάλογο χρήμα.

  Η Ιερά  Αρχιεπισκοπή που έχει την όλη ευθύνη για την οργάνωση και λειτουργία του εκπαιδευτικού μας συστήματος οφείλει να μεριμνήσει για την αναδιοργάνωση του όλου συστήματος. Άνθρωποι με διοικητικά και παιδαγωγικά προσόντα να ηγηθούν στο έργο αυτό.

Άνθρωποι που γνωρίζουν τι σημαίνει «διοικείν και προγραμματίζειν» στην παιδεία, ειδικά δε εδώ όπου η Ελληνική γλώσσα θρησκεία και Ελληνικός πολιτισμός αποτελούν ένα μικρό ποσοστό του όλου σχολικού προγράμματος και θα πρέπει να ενσωματωθεί με το όλο αναλυτικό πρόγραμμα, ώστε να εντείνονται οι προσπάθειες και από τους δασκάλους των αγγλικών μαθημάτων.

Η οργάνωση, ο συντονισμός και η συνεχής παρακολούθηση είναι αναγκαία για να βρούμε ξανά το σωστό δρόμο. Πριν αρκετά χρόνια υποστηρίχτηκε η αποκέντρωση των σχολείων μας και αντί αυτής φθάσαμε στην απομόνωση.

Καμιά συνεργασία και επικοινωνία με τα σχολεία, αστήρικτα από την κεντρική εξουσία και αρμοδιότητα και φθάσαμε εδώ που είμαστε σήμερα. Ποτέ όμως δεν είναι αργά και αν πραγματικά θέλουμε να κρατηθούμε και να μεγαλουργήσουμε και τα σχολεία μας να βρουν το δρόμο τους θα χρειαστεί οι ιθύνοντες να αγκαλιάσουν κοινότητες και σχολεία να χρηματοδοτήσουν τα προγράμματά τους και να επαγρυπνούν για την εφαρμογή των καθορισμένων κανονισμών. 

Έχουμε φθάσει σε τέτοιο σημείο που δεν δικαιολογούνται άλλες αναβολές. Αν θέλουμε τα ελληνικά μας σχολεία να ξαναγίνουν φυτώρια της ελληνικής γλώσσας και κέντρα της ορθόδοξης πίστης μας και  εθνικής μας κληρονομιάς θα πρέπει να γίνει πρώτο θέμα των υπευθύνων  της ομογένειας.

Τα ελληνικά σχολεία να  αναδιοργανωθούν με σύγχρονα μέσα οργάνωσης και διοίκησης να γίνει η σωστή χρηματοδότηση, ώστε να μπορέσουν να φθάσουν ξανά στα επίπεδα της ίδρυσής τους και να σταματήσει η αιμορραγία που τα μαστίζει σήμερα, γιατί αλλιώς θα αρχίσει το οριστικό κλείσιμο που θα είναι η συμφορά του ελληνισμού της Αμερικής.

*Ο Γιώργος Μελικόκης ειναι καθηγητής στις παιδαγωγικές και κοινωνικές επιστήμες    

Αυτό το κείμενο εκτυπώθηκε από το hellenicvoiceny.com, στη διεύθυνση
: http://www.hellenicvoiceny.com/index.php?option=com_content&task=view&id=1135&Itemid=39