Λεφτά που ξοδεύονται άσκοπα και λεφτά που μένουν στο ντουλάπι. Είναι η θλιβερή ιστορία των μέτρων αντισεισμικής προστασίας στην Ιταλία, χώρα που πλήττεται από τον Εγκέλαδο τουλάχιστον μία φορά κάθε τρία χρόνια.

 Ότι η περιοχή στα Απέννινα Όρη είναι σεισμογενής το γνώριζαν πολύ καλά ακόμη και οι αρχαίοι Ρωμαίοι. Οι περισσότεροι σεισμοί στην περιοχή είναι καταγεγραμμένοι σε ιστορικά ντοκουμέντα. Το γνωρίζουν πολύ καλά οι κάτοικοι της περιοχής, που έχουν κάθε τόσο και κάποια Ρίχτερ να τους το θυμίζει.

Μετά την καταστροφή της πόλης Λ’ Άκουιλα  το 2009, η πολιτική ηγεσία άλλαξε οπτική γωνία: το θέμα δεν ήταν πλέον να τρέχουν τα σωστικά συνεργία μόλις αρχίζουν να γκρεμίζονται σπίτια. Το θέμα ήταν να ενισχυθεί η αντισεισμική προστασία των κτηρίων σε αυτή την ευαίσθητη περιοχή. Όχι μόνον των καινούριων οικοδομών, που πράγματι κατάφεραν να αντέξουν και στον τελευταίο σεισμό της 24ης Αυγούστου, αλλά και των παλαιότερων, που είναι περισσότερα και, ορισμένα από αυτά, έχουν και ιστορική αξία.

Αντισεισμική προστασία, λοιπόν, μια πολύ καλή ιδέα. Λειτούργησε;  Την απάντηση την είδατε στους δέκτες σας, στις εικόνες της κατεστραμμένης Αματρίτσε, της κωμόπολης ακριβώς επάνω στο σημείο σύγκρουσης των δυο τεκτονικών πλακών, μοιραίο θύμα εκείνου του σεισμού που κάποτε θα ερχόταν.

Το 2012 ο Δήμος της πόλης κατάφερε, με πολλούς κόπους, να εξασφαλίσει ένα μέρος από τα κονδύλια αντισεισμικής προστασίας που είχε θεσπίσει η κυβέρνηση του Σίλβιο Μπερλουσκόνι.  Το ποσό των 700.000 ευρώ επενδύθηκε στην αντισεισμική προστασία του σχολικού συγκροτήματος της πόλης. Το πρωί της 24ης Αυγούστου το συγκρότημα όμως κατέρρευσε με την πρώτη ισχυρή δόνηση.

Κάτι παρόμοιο συνέβη και με τον μεσαιωνικό πύργο της πόλης και με το κτήριο του Δημαρχείου. Παρόμοιο αλλά σε μικρότερη κλίμακα, καθώς εδώ η δημόσια χρηματοδότηση στην αντισεισμική τους θωράκιση ήταν πιο μικρή: 450 χιλιάδες για τον πύργο, 180 χιλιάδες για το Δημαρχείο. Αποτέλεσμα: ο πύργος ναι μεν παρέμεινε όρθιος κι υπερήφανος, αλλά αυτό μάλλον το οφείλει στους ικανούς μάστορες του Πάπα. Διότι εκεί που επενέβησαν το 2012 τα σύγχρονα συνεργεία, με την δήθεν επιτήρηση της εφορίας μνημείων και τεχνών, ο τοίχος έχει καταρρεύσει και κινδυνεύει να παρασύρει από στιγμή σε στιγμή και το υψηλότερο μέρος του πύργου.

Όσο για το Δημαρχείο, εδώ έχουμε να κάνουμε με οικοδόμημα της προ- φασιστικής περιόδου, τόσο καλά προστατευμένο από τον Εγκέλαδο που κατέρρευσε η δεξιά πτέρυγα του.

Την ίδια εκείνη χρονιά, το 2012, είχε αποφασιστεί από την Περιφέρεια Λάτσιο να ξοδευτούν και δυο εκατομμύρια ευρώ για την αντισεισμική θωράκιση του νοσοκομείου της πόλης, αλλά το ποσό δεν χρησιμοποιήθηκε ποτέ. Ο Δήμος είχε ξεμείνει από ρευστό και άλλαξε το προορισμό των χρημάτων.

Η αρμόδια εισαγγελία της πόλης Ριέτι ανέλαβε δικαστική έρευνα και είναι πιθανό και κάποιος να καταδικαστεί για μια κοινή υπόθεση δωροδοκίας.

Το ενδιαφέρον αυτής της ιστορίας έρχεται τώρα.

Το πρόγραμμα αντισεισμικής προστασίας πρόβλεπε δημόσια χρηματοδότηση ενός δισεκατομμυρίου ευρώ στην «αναστήλωση» ή τέλος πάντων κάθε είδους ενίσχυση σε ιδιωτικά κτήρια όλης της σεισμογενούς περιοχής. Κυρίως όταν βρίσκονταν στο ιστορικό κέντρο, το πρώτο που υποκύπτει, όπως διαπιστώθηκε και στο σεισμό της 24ης Αυγούστου.

Άλλα δυο δισεκατομμύρια προορίζονταν στην ενίσχυση δημοσίων κτηρίων. Η κάθε Περιφέρεια έπρεπε να εντοπίσει τους περισσότερο εκτεθειμένους Δήμους στη βάση του χάρτη που έχουν επεξεργαστεί εδώ και μια δεκαετία οι Ιταλοί σεισμολόγοι και που μέχρι τώρα ποτέ δεν διαψεύστηκε. Η Αματρίτσε και το γειτονικό Ακούμολη ήταν στην πρώτη θέση στο χάρτη αυτόν. Αλλά τα λεφτά έφτασαν με το σταγονόμετρο.

Ο μηχανισμός απλά δεν λειτούργησε. Από τους 483 Δήμους που δικαιούνταν να χρηματοδοτηθούν, μόνο 43 υπέβαλαν τις σχετικές αιτήσεις και από αυτούς μόνον 21 πήραν κάποια ποσά.

Το ίδιο συνέβη και με τους ιδιώτες που σκέφτηκαν να προστατεύσουν το ακίνητο τους. Μέχρι τώρα οι αιτήσεις για χρηματοδότηση ήταν μόλις 1.342, από τις οποίες έγιναν αποδεκτές μόνον 191. Εκείνες που απορρίφθηκαν πληρούσαν  μεν τις προϋποθέσεις που όριζε η νομοθεσία, αλλά η συμπλήρωση τους ήταν τόσο πολύπλοκη που σχεδόν όλα τα λογιστικά γραφεία έκαναν λάθη. Τελικά οι ιδιώτες τα παράτησαν ακριβώς όπως απελπίστηκαν και οι Δήμαρχοι πολλών κέντρων της περιοχής.

Ο μόνος που δεν το έβαλε κάτω ήταν ο Δήμαρχος της πόλης Νόρτσια, ξακουστή για τα αλλαντικά της, που υπέστη σοβαρότατες ζημιές στο σεισμό του 1997.

Οι ισχυρές δονήσεις της 24ης Αυγούστου έφτασαν και στην πόλη αυτή, που απέχει καμιά πενηνταριά χιλιόμετρα από το επίκεντρο, αλλά δεν προκάλεσαν καμία ζημιά. Ο Δήμαρχος βάλθηκε εδώ και χρόνια να εξασφαλίσει την αναγκαία χρηματοδότηση και βοήθησε και τους δημότες του. Τώρα η Νόρτσια μπορεί να αντέξει.

Παραμένει η πλήρης αποτυχία ενός μέτρου που στηρίζεται στην κλασική ιταλική συνταγή: εξασφαλίζουμε την υστεροφημία μας με έναν καλό νόμο, αλλά φροντίζουμε η διατύπωση να είναι εντελώς δυσνόητη και η διαδικασία δαιδαλώδης.  Και ο Θεός βοηθός.       

Μπορεί όμως επάνω στη συνταγή αυτή να οικοδομήθηκε ολόκληρο κράτος, αλλά τα πράγματα έχουν πλέον αλλάξει. Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή πιέζει την ιταλική κυβέρνηση να καταργήσει το σύστημα δημόσιας αποζημίωσης στους πολίτες σε περίπτωση θεομηνίας και να το αντικαταστήσει με μέτρα προώθησης της ιδιωτικής ασφάλισης. Κι αυτό διότι, χωρίς ουσιαστική αντισεισμική ενίσχυση, η Ιταλία πληρώνει κάτι σαν «φόρο θεομηνίας»  5 δισεκατομμύρια το χρόνο. 

Σύμφωνα με την task force της ιταλικής Πρωθυπουργίας για την προστασία από τις φυσικές καταστροφές, η αντισεισμική προστασία  απαιτεί περίπου δυο δισεκατομμύρια το χρόνο και άλλα τόσα απαιτεί και η αντιπλημμυρική προστασία, απαραίτητη στη χώρα που πνίγεται κάθε φθινόπωρο. Τέσσερα δις το έτος για δυο δεκαετίες προκειμένου η Ιταλία να γίνει τόσο ασφαλής όσο είναι τώρα η Ιαπωνία. Ο (άχρηστος) νόμος του 2009 λήγει στα τέλη του 2016. Θα τα καταφέρει ο Ρέντσι σε περίοδο κρίσης και λιτότητας;                 

www.newpost.gr

Αυτό το κείμενο εκτυπώθηκε από το hellenicvoiceny.com, στη διεύθυνση
: http://www.hellenicvoiceny.com/index.php?option=com_content&task=view&id=10683&Itemid=36