| ΑΝΤΙΟ ΡΕΓΓΙΝΑ |
| 27.01.07 | |||||
|
της Παναγιώτας Λιλικάκη «Ερχόμαστε από μία σκοτεινή άβυσσο, καταλήγουμε σε μιά σκοτεινή πολλές φορές ανιστορούσε τα παιδικά της χρόνια στο νησί, την αγάπη της για τα λουλούδια και τη θάλασσα, και έτσι μικροκαμωμένη καθώς ήταν νόμιζες πως είχες αντικρι σου μιά εύθραστη πορσελάνη. Αλίμονο όμως, σαν άρχιζε ν’αναθυμάται τα χρόνια της εξορίας ,στη Χιο αρχικά και αργοτέρα στο Τρίκερι το 1947,ή τη χρονια που βρέθηκε στη Κύπρο, τότε που «έφαγε την κλοτσιά από τους Τουρκαλάδες». Αλίμονο σαν έπιανε την πένα της και έγραφε πεζά, ποίηση,αλλά και χρονογραφήματα. Τότε αντίκρι σου είχες μία γυναίκα θεριό, που τίποτα δε τη σταματούσε. Ο λόγος της καταπέλτης, η γραφή της χείμαρρος, και η αγάπη της για τη ζωη διάσπαρτη παντού. Ακόμα και όταν έχασε τη μητέρα της τον Ιούνιο του 1955 ,σε ποιήμα της που δεν εκδόθηκε ποτέ, « τα παιδιά κρατούσαν ένα μεγάλο πανό όπου Ζήτω η ζωή ήταν γραμμένο.» Η Ρεγγίνα Παγουλάτου γέμισε τη δική της ζωή με τη συγγραφή 17 βιβλίων, τα οποία στην πλειοψηφία τους μεταφράστηκαν και στην αγγλική γλώσσα. Τα διηγήματά της «Λευκή Νύχτα,» και «Μανούσιο Έπαθλο,» βραβεύθηκαν το 1974 από το Κέντρο Ελληνικών Σπούδων του Ωστιν του Τέξας. Ενώ μετά την έκδοση του βιβλίου της «Πυρρίχιος,» η δημοσιογράφος της εφημερίδας Ν.Υ. Τimes, Βarbara Crossette δημοσίευσε αφίερωμα/συνέντευξη στη μεγάλη λογοτέχνιδα. Για τη συγκεκριμένη συνέντευξη η Παγουλάτου είχε πεί, πόσο εντύπωση είχε κάνει στην δημοσιογράφο, το γεγονός πως έγραφε σ’ ένα τόσο μικρό τραπέζι, στριμωγμένο στην κουζίνα. Τελικά η Ρεγγίνα, ήταν η γυναίκα των αντιθέσεων με μεγάλα πάθη. Μικροσκοπική, μα δυναμική. Σταθερή στις ιδεές και τις αρχές της, μα και άνθρωπος που αγκάλιαζε την προόδο. Ζωγράφιζε υπέροχα, ταλέντο που κληρονόμισε και ο μικρότερος έγγονος της Άλεξ. Περπατούσε ώρες πολλές και δεν έχανε ομογενειακή εκδήλωση. Έγραφε ασταμάτητα, κάπνιζε με μανία και ήταν εκπληκτική μαγείρισσα. Φεύγοντας, άφησε πίσω της, πέρα από το μεγάλο της συγγραφικό έργο, κόσμο που την αγκάλιασε αλλά ευτυχώς και κόσμο που δεν την ήθελε γιατί υπηρέτησε ευσεινήδητα την αλήθεια. Για το θάνατο δεν τη θυμάμαι να μιλάει πολύ, ισως γιατί η ποιητική της συλλογή «Τα Νηπενθή» κουβαλούσαν το φάρμακο για την όποια θλίψη. Ίσως γιατί η Παγουλάτου ήταν απασχολήμενη με την ίδια τη ζωή, έτσι που ο θάνατος δεν είχε χώρο στα λεγόμενα της. Να ‘ταν άραγε σύμπτωση που τ’αγαπήμενα της λουλούδια , μανόλια, βρέθηκαν φυτρωμένα στο χώρο που φιλοξενήθηκε η σορός της;
Μόνο εξουσιοδοτημένοι χρήστες μπορούν να γράψουν σχόλια! Powered by !hellenicvoiceny Copyright (C) 2007Αυτό το κείμενο εκτυπώθηκε από το hellenicvoiceny.com, στη διεύθυνση
|
|||||
| Τελευταία ανανέωση ( 01.12.07 ) | |||||