Γράφει ο Αποστόλης Ζουπανιώτης
Λίγα εικοσιτετράωρα πριν ο ελληνικός λαός προσέλθει στις κάλπες για να εκφέρει την κυρίαρχη γνώμη του στο δημοψήφισμα που συγκάλεσε η κυβέρνηση, υπογράφω υπευθύνως και με όλες τις συνέπειες του νόμο ότι ούτε το ερώτημα έχω αντιληφθεί, ούτε το διακύβευμα, αλλά ούτε και το δρόμο της σωτηρίας της Ελλάδας.
Αντίθετα, βλέπω χάος να έχει επικαλύψει την Ελλάδα, ένα βαθύ διχασμό να διαλύει τον ελληνικό λαό κι όσους θεσμούς έχουν απομείνει όρθιοι, την πατρίδα μου να διασύρεται διεθνώς, τους συμπατριώτες μας να υποφέρουν, τους ξένους να εκβιάζουν – να παραπληροφορούν και να υποδεικνύουν τις πολιτικές αντιδράσεις των ντόπιων χειροκροτητών, την κυβέρνηση ανύπαρκτη να παρακολουθεί άβουλα μια ανεξέλεγκτη από την ίδια ή άλλον εντός της χώρας πορεία και κανένα από τα λεγόμενα κόμματα εξουσίας να διαθέτει βιώσιμη λύση για το αύριο. Δυστυχώς, τα βλέπω όλα μαύρα. Κι ανησυχώ γιατί οι χειρισμοί των εξελίξεων για την Ελλάδα βρίσκονται σ’ άλλα χέρια, εκτός Ελλάδας.
Ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά.
Η διεξαγωγή του δημοψηφίσματος ήταν αψυχολόγητη ενέργεια. Όχι γιατί ο ελληνικός λαός δεν έχει ή δεν πρέπει να ασκεί το δικαίωμα. Αλλά επειδή η αναγνώριση του δικαιώματος στο λαό να αποφασίσει απευθείας για μια συγκεκριμένη συμφωνία, προϋποθέτει ότι θα συμβεί το ίδιο και στην επόμενη που θα συμφωνήσει η κυβέρνηση.
Το ερώτημα στο οποίο καλείται να απαντήσει μ’ ένα ναι ή όχι ο ελληνικός λαός είναι πλέον ξεπερασμένο. Όχι γιατί δεν ήταν ακριβώς αυτή η τελική πρόταση των πιστωτών, ούτε καν γιατί το ελληνικό πρόγραμμα εξέπνευσε. Εχουν αλλάξει τόσο πολύ οι οικονομικές συνθήκες με το κλείσιμο των τραπεζών και την παράλυση της οικονομικής ζωής του τόπου, που κι αν ακόμη αποδεχόταν η κυβέρνηση την τελευταία πρόταση, τα οικονομικά στοιχεία θα απαιτούσαν την λήψη νέων επίπονων μέτρων, ύψους πολλών δισεκατομμυρίων ευρώ. Ας υποθέσουμε πάλι ότι το ΟΧΙ στο δημοψήφισμα σημαίνει στήριξη της νέας ελληνικής πρότασης, που κατετέθη στις 30 Ιουνίου και προνοεί διετές πρόγραμμα και χρηματοδότηση 29 δις. Φοβούμαι ότι η χρηματοδότηση πλέον θα πρέπει να ξεπεράσει τα 50 δις για να επανεκκινήσει την οικονομία.
Οι υποστηρικτές του ΝΑΙ δηλώνουν ότι μία ηχηρή ψήφος στέλνει το μήνυμα της θέλησης του ελληνικού λαού να παραμείνει στο Ευρώ και στην Ευρώπη και μ’ αυτό τον τρόπο να διαβεβαιώσει τους ξένους εταίρους για την Ευρωπαϊκή πορεία της. Αλλοι πάλι, περισσότερο ειλικρινείς, δηλώνουν ότι το ΝΑΙ θα υποχρεώσει τον κ. Τσίπρα να αποχωρήσει κι είτε να συναινέσει σε μία συγκυβέρνηση (α λα Παπαδήμος) είτε να προκηρύξει πρόωρες εκλογές, τις οποίες θα χάσει. Ποιος διαβεβαιώνει σε μία τέτοια περίπτωση, ότι όντως οι εταίροι θα τηρήσουν τις άγνωστες υποσχέσεις που υποτίθεται κρύβουν οι προτροπές για το ΝΑΙ; Ποιο θα είναι το νέο σχέδιο διάσωσης της Ελλάδας (μνημόνιο) που θα αντικαταστήσει το ξεπερασμένο/αποτυχημένο παλιό; Πως θα μπορέσει να επιλυθεί το δημοσιονομικό ζήτημα, όταν ο κόσμος είναι αδύνατον να πληρώσει τις προηγούμενες απαιτήσεις υπό σαφώς καλύτερες οικονομικές συνθήκες;
Είναι σαφές ότι στο δημοψήφισμα που προκήρυξε η κυβέρνηση Τσίπρα, η μνημονιακή αντιπολίτευση βρήκε το πολιτικό σωσίβιο που ευελπιστεί να την φέρει εκ νέου στην εξουσία. Οι υποσχέσεις ότι το ΝΑΙ θα κρατήσει την Ελλάδα στην Ευρώπη και θα σώσει τον ελληνικό λαό έχουν την ίδια αξία με τις υποσχέσεις Τσίπρα στη Θεσσαλονίκη.
Τις τελευταίες μέρες παρακολουθώ με έκπληξη την σφοδρή επίθεση που δέχεται η Ελλάδα από ξένα ΜΜΕ και σχολιαστές τους. Διαστρεβλώσεις ειδήσεων, αυθαίρετες εκτιμήσεις και ωμά τερατώδη ψεύδη, είναι μόνο μέρος της πλήρους εικόνας, την οποία αξιοποιούν στην Ελλάδα εκείνα τα ΜΜΕ που σε αγαστή συνεργασία την περασμένη 3ετία με την τότε συγκυβέρνηση, οδήγησαν την χώρα σε επίπεδο περιορισμένης ελευθερίας του Τύπου, σύμφωνα με την έκθεση του Freedom House.
Γιατί όμως εκπλήττεται η κυβέρνηση; Μήπως περίμενε ότι ο ξένος τύπος και τα ελληνικά ΜΜΕ της διαπλοκής θα υποδέχονταν μετά βαΐων και κλάδων μία αριστερή κυβέρνηση που αμφισβητεί την κεθεστηκυία τάξη της Ευρώπης;
Λίγο πολύ η ίδια απάντηση ισχύει στο κλείσιμο των τραπεζών και στην επιβολή ελέγχων στη διακίνηση κεφαλαίων. Πρώτα απ’ όλα, δεν πιστεύω ότι η αιτία της επιβολής ελέγχων σχετίζεται με την προκήρυξη του δημοψηφίσματος. Οι αποκαλύψεις του αμερικανικού υπουργείου Οικονομικών ότι συζητούσε 15 μέρες νωρίτερα με τον κ. Τσίπρα την επιβολή ελέγχων, σε συνδυασμό με τα στοιχεία που δείχνουν τον ELA στο ίδιο επίπεδο με τις καταθέσεις στις ελληνικές τράπεζες, με πείθουν ότι η σύμπτωση των ελέγχων με το δημοψήφισμα δίδει απλά την ευκαιρία στην κυβέρνηση να επιρρίψει τις ευθύνες στους ευρωπαίους εταίρους. Οι έλεγχοι ήταν αναγκαίοι γιατί οι τράπεζες άδειασαν. Μια πορεία που ξεκίνησε από το Νοέμβριο του 2014, επιταχύνθηκε μετά την αποτυχία της συμφωνίας στην εκλογή προέδρου και έφυγε εκτός ελέγχου μετά την ανάληψη της εξουσίας από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και των χαμηλών προσδοκιών για επίτευξη συμφωνίας. Στελέχη της Νέας Δημοκρατίας που προέτρεψαν με τον ένα ή άλλο τρόπο τους πολίτες να αποσύρουν τις καταθέσεις τους φέρουν εγκληματικές ευθύνες και σ’ άλλες χώρες θα είχαν φυλακιστεί, όμως, γιατί δεν έπρεπε να το περιμένει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ; Κι αφού το έβλεπε, γιατί δεν προχωρούσε η ίδια στην επιβολή των ελέγχων, από τα τέλη Φεβρουαρίου, για να προστατέψει τις ελληνικές τράπεζες;
Γιατί καθυστέρησε τη «ρήξη» μέχρι το παραπέντε της συμφωνίας, αντί για τις 20 Φεβρουαρίου, όταν ήταν προφανές τι επιδίωκαν οι δανειστές;
Επειδή τα μαθηματικά είναι αδυσώπητη επιστήμη, τα βάρη που θα κληθεί να πληρώσει ο ελληνικός λαός από μία «καλή» συμφωνία μετά τη Δευτέρα σε σύγκριση με μια «κακή» συμφωνία προ της 25ης Ιουνίου είναι απείρως βαρύτερα. Αραγε, έκανε τους υπολογισμούς της η κυβέρνηση πριν αποφασίσει την «κακή ρήξη» με άδεια ταμεία κι άδειες τράπεζες; Αν ναι – που αμφιβάλω – με ποιο σκεπτικό επέλεξε το «Κούγκι»;
ΜΕ ΤΡΟΜΟ ΚΑΙ ΔΙΛΗΜΜΑΤΑ
Πάνω απ’ όλα τα βλέπω μαύρα εξ αιτίας του κλίματος διχασμού στην Ελλάδα. Πιστεύω ακράδαντα ότι εντέχνως πολώθηκε το κλίμα κι από τις δύο πλευρές. Ωστόσο, οφείλω να επισημάνω, η βιαιότητα και σκαιότητα της ρητορικής του υποστηρικτών του ΝΑΙ με κατέπληξε. Αρκεί κάποιος να άκουγε το πρωί της Τετάρτης την εκπομπή του Γιώργου Τράγκα στον Real FM, θα νόμιζε ότι ο Καπετάν Μάρκος με το ΔΣΕ έχουν καταλάβει την Αθήνα κι η ΟΠΛΑ άρχισε να κόβει κεφάλια. Ήπιοι – στο παρελθόν – αστοί πολιτικοί μιμούνται σε φαιδρότητα κι οξύτητα τον Αδωνι Γεωργιάδη κι άλλους ακροδεξιούς της πάλαι ποτέ φιλελεύθερης παράταξης του Κωνσταντίνου Καραμανλή.
Ρώτησα βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας και πρώην υπουργό, γνωστό στο παρελθόν για τις Καραμανλικές καταβολές του και τους ήπιους τόνους του.
Περίμενα από σένα να υποστηρίζεις τη διατήρηση του ήπιου κλίματος, του είπα.
Με το ήπιο κλίμα κερδίζεις εκλογές. Με τον τρόμο και τα διλήμματα τα δημοψηφίσματα, μου απάντησε, με μία ρήση που απέδωσε στον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη.
Δεν μπόρεσα να βρω αυτή τη ρήση πουθενά αλλού. Ξέρω ότι ο κ. Μητσοτάκης δήλωσε το 2011 ότι ήταν πάντα αντίθετος στα δημοψηφίσματα, γιατί οι πολίτες δεν ψηφίζουν για το ερώτημα το οποίο τους θέτεις, αλλά ανάλογα με τη διάθεση στην οποία βρίσκονται. Μάλιστα εξ αιτίας όλων αυτών ο Καραμανλής δεν έθεσε την ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ σε δημοψήφισμα. Ξέρω ακόμη πως ο κ. Μητσοτάκης χαρακτήρισε «άδικο (unfair) το δημοψήφισμα του 1974 για τη μοναρχία.
Είτε ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης μίλησε για «τρόμο και διλήμματα», είτε όχι, φαίνεται πως αυτή είναι η στρατηγική της Νέας Δημοκρατίας, αλλά και των υπολοίπων κομμάτων του ΝΑΙ, στο δημοψήφισμα της Κυριακής, θέτοντας το ερώτημα (δίλημμα) που δεν υπάρχει «Ευρώ ή Δραχμή», το «Μέσα ή έξω απ’ την Ευρώπη» που δεν υπάρχει, αλλά ταιριάζει με την αρνητική διάθεση που δημιούργησε στους πολίτες το κλείσιμο των τραπεζών.
Εύχομαι μόνο ο τρόμος να παραμείνει στο επίπεδο των δράκων των παραμυθιών, τα οποία πέραν των γιαγιάδων μας, μας λένε κι οι πολιτικοί μας στην Ελλάδα. Γιατί στη μνήμη του, ο λαός μας ξέρει καλά τι σημαίνει τρόμος.
www.greeknewsonline.com
Αυτό το κείμενο εκτυπώθηκε από το hellenicvoiceny.com, στη διεύθυνση
: http://www.hellenicvoiceny.com/index.php?option=com_content&task=view&id=9608&Itemid=33 |