Ενα δυσοίωνο τηλεφώνημα από την τράπεζα μ' έβαλε σε σκέψεις για το χρέος γενικότερα. «Σας παρακαλώ να τακτοποιήσετε άμεσα την οφειλή σας, ειδάλλως...», απείλησε μια αυστηρή κυρία. Αφού δεν συνέτρεχε λόγος να ανοίξω το πορτοφόλι μου για να συμμορφωθώ (ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος), είπα ν' ανοίξω το λεξικό του Δημητράκου, να πάνε κάτω τα φαρμάκια.

Χρέος: «Παν ό,τι οφείλει, χρεωστεί τις εις άλλον εις χρήματα, εις εμπορεύματα, εις υπηρεσίας, ό,τι τις οφείλει να πληρώσει εις άλλον, πάσα υποχρέωσις, οφειλή ην πρέπει να αποτίση τις». Αλλες σημασίες: ηθική υποχρέωσις, καθήκον, υπηρεσιακά καθήκοντα, εργασία, χρήμα, πράγμα και οφειλή, «την οποία πάντες εξ ανάγκης πρέπει να αποτίσωμεν» , δηλαδή, ο θάνατος.

Γεννιόμαστε χρεωμένοι. Η ζωή δεν είναι δώρο -τη χρωστάμε στους γονείς μας, είμαστε ηθικά υπόχρεοι απέναντί τους διά βίου. Μετά, είμαστε στην κούνια και κλαψουρίζουμε, λες και διαισθανόμαστε πως το να είσαι ένας μελλοντικός Ελληνας πολίτης, σημαίνει πως αναγκαστικά αναλαμβάνεις το μερίδιο που σου αναλογεί από το Δημόσιο Χρέος της πατρίδας σου προς τους δανειστές της. Πόσα είναι; Τριακόσια εβδομήντα δισεκατομμύρια ευρώ, διά δέκα εκατομμύρια πολίτες: με το καλημέρα σας, με το πρώτο κλάμα, ο καθένας μας χρωστάει γύρω στα τριάντα εφτά χιλιάρικα.

Οσο μεγαλώνουμε, τα οικονομικά και ηθικά χρέη συσσωρεύονται. Αν στους γονείς μας οφείλουμε το ζην, στους δασκάλους μας οφείλουμε το ευ ζην. Τη μόρφωση και την καλλιέργεια. Εάν στην έννοια «δάσκαλος» δώσετε ευρύτερο περιεχόμενο, θα συμφωνήσετε πως οφείλουμε την πνευματική και ψυχική μας ταυτότητα, τη χαρά, την έμπνευση και την αναψυχή μας σε πολλούς ανθρώπους, νεκρούς ή ζωντανούς: επιστήμονες, καλλιτέχνες, στοχαστές. Αφήστε τις ηθικές μας υποχρεώσεις προς τους αγαπημένους μας, την κοινωνία, την ιδεολογία ή τη θρησκευτική πίστη. Την ίδια στιγμή όμως, καθώς μπαίνουμε στην παραγωγή, καθώς κάνουμε οικογένεια, τα οικονομικά χρέη και τα καθήκοντα γιγαντώνονται και διαπλέκονται. Σχηματίζουν κάτι σαν ένα παγκόσμιο ιστό χρέους, όπου τελικά όλοι οφείλουν κάτι, ηθικό ή και υλικό, σε όλους.

Για παράδειγμα, κάποιος οφείλει σε κράτος, τράπεζες και σε ιδιώτες. Ομως, για δες, κι αυτοί τού χρωστούν λεφτά: πρώτον, το κράτος, από τους φόρους του που κατασπατάλησε, αντί να τους κάνει νοσοκομεία, σχολεία και παιδικές χαρές, δεύτερον οι τράπεζες, δηλαδή οι κεφαλαιούχοι, οι οποίοι, αν και αποτελούν το 8,3% του πληθυσμού, έχουν αρπάξει και νέμονται το 83% του παγκόσμιου πλούτου, άρα κάτι έχει αυτός ο κάποιος να λαβαίνει κι από κει, και τρίτον οι ιδιώτες, όπως ο εργοδότης του, ας πούμε, που αδυνατεί να πληρώσει τους μισθούς του...

Αναρωτιέμαι εάν τελικά ξεχρεώνουμε ποτέ, ακόμα κι όταν πληρώσουμε με τη ζωή μας αυτή την τελευταία αναγκαστική οφειλή, που λέει ο Δημητράκος. Μάλλον όχι, γιατί ακόμα κι η τελευταία μας πνοή δεν φτάνει για να αποπληρώσει το χρέος μας προς τους αγέννητους: μακάρι να τους παραδίδαμε έναν καλύτερο κόσμο.
Από τον ΠΑΥΛΟ ΜΕΘΕΝΙΤΗ

Ενα δυσοίωνο τηλεφώνημα από την τράπεζα μ' έβαλε σε σκέψεις για το χρέος γενικότερα. «Σας παρακαλώ να τακτοποιήσετε άμεσα την οφειλή σας, ειδάλλως...», απείλησε μια αυστηρή κυρία. Αφού δεν συνέτρεχε λόγος να ανοίξω το πορτοφόλι μου για να συμμορφωθώ (ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος), είπα ν' ανοίξω το λεξικό του Δημητράκου, να πάνε κάτω τα φαρμάκια.

 Χρέος: «Παν ό,τι οφείλει, χρεωστεί τις εις άλλον εις χρήματα, εις εμπορεύματα, εις υπηρεσίας, ό,τι τις οφείλει να πληρώσει εις άλλον, πάσα υποχρέωσις, οφειλή ην πρέπει να αποτίση τις». Αλλες σημασίες: ηθική υποχρέωσις, καθήκον, υπηρεσιακά καθήκοντα, εργασία, χρήμα, πράγμα και οφειλή, «την οποία πάντες εξ ανάγκης πρέπει να αποτίσωμεν» , δηλαδή, ο θάνατος.

Γεννιόμαστε χρεωμένοι. Η ζωή δεν είναι δώρο -τη χρωστάμε στους γονείς μας, είμαστε ηθικά υπόχρεοι απέναντί τους διά βίου. Μετά, είμαστε στην κούνια και κλαψουρίζουμε, λες και διαισθανόμαστε πως το να είσαι ένας μελλοντικός Ελληνας πολίτης, σημαίνει πως αναγκαστικά αναλαμβάνεις το μερίδιο που σου αναλογεί από το Δημόσιο Χρέος της πατρίδας σου προς τους δανειστές της. Πόσα είναι; Τριακόσια εβδομήντα δισεκατομμύρια ευρώ, διά δέκα εκατομμύρια πολίτες: με το καλημέρα σας, με το πρώτο κλάμα, ο καθένας μας χρωστάει γύρω στα τριάντα εφτά χιλιάρικα.

Οσο μεγαλώνουμε, τα οικονομικά και ηθικά χρέη συσσωρεύονται. Αν στους γονείς μας οφείλουμε το ζην, στους δασκάλους μας οφείλουμε το ευ ζην. Τη μόρφωση και την καλλιέργεια. Εάν στην έννοια «δάσκαλος» δώσετε ευρύτερο περιεχόμενο, θα συμφωνήσετε πως οφείλουμε την πνευματική και ψυχική μας ταυτότητα, τη χαρά, την έμπνευση και την αναψυχή μας σε πολλούς ανθρώπους, νεκρούς ή ζωντανούς: επιστήμονες, καλλιτέχνες, στοχαστές. Αφήστε τις ηθικές μας υποχρεώσεις προς τους αγαπημένους μας, την κοινωνία, την ιδεολογία ή τη θρησκευτική πίστη. Την ίδια στιγμή όμως, καθώς μπαίνουμε στην παραγωγή, καθώς κάνουμε οικογένεια, τα οικονομικά χρέη και τα καθήκοντα γιγαντώνονται και διαπλέκονται. Σχηματίζουν κάτι σαν ένα παγκόσμιο ιστό χρέους, όπου τελικά όλοι οφείλουν κάτι, ηθικό ή και υλικό, σε όλους.

Για παράδειγμα, κάποιος οφείλει σε κράτος, τράπεζες και σε ιδιώτες. Ομως, για δες, κι αυτοί τού χρωστούν λεφτά: πρώτον, το κράτος, από τους φόρους του που κατασπατάλησε, αντί να τους κάνει νοσοκομεία, σχολεία και παιδικές χαρές, δεύτερον οι τράπεζες, δηλαδή οι κεφαλαιούχοι, οι οποίοι, αν και αποτελούν το 8,3% του πληθυσμού, έχουν αρπάξει και νέμονται το 83% του παγκόσμιου πλούτου, άρα κάτι έχει αυτός ο κάποιος να λαβαίνει κι από κει, και τρίτον οι ιδιώτες, όπως ο εργοδότης του, ας πούμε, που αδυνατεί να πληρώσει τους μισθούς του...

Αναρωτιέμαι εάν τελικά ξεχρεώνουμε ποτέ, ακόμα κι όταν πληρώσουμε με τη ζωή μας αυτή την τελευταία αναγκαστική οφειλή, που λέει ο Δημητράκος. Μάλλον όχι, γιατί ακόμα κι η τελευταία μας πνοή δεν φτάνει για να αποπληρώσει το χρέος μας προς τους αγέννητους: μακάρι να τους παραδίδαμε έναν καλύτερο κόσμο.

enet.gr

Αυτό το κείμενο εκτυπώθηκε από το hellenicvoiceny.com, στη διεύθυνση
: http://www.hellenicvoiceny.com/index.php?option=com_content&task=view&id=8844&Itemid=33