Ο μακρύς κατάλογος των συμμετεχόντων στη συνδιάσκεψη αποτελεί και τη μεγαλύτερη επιτυχία των διοργανωτών της: Αμερικανοί, Ισραηλινοί και Παλαιστίνιοι συζήτησαν για την ειρήνη στη Μέση Ανατολή, συνεπικουρούμενοι από περίπου σαράντα υπουργούς Εξωτερικών προερχομένους, στην πλειονότητά τους, από κράτη του ισλαμικού κόσμου. Ανάμεσά τους η Σαουδική Αραβία, η οποία σταδιακά εκτοπίζει την Αίγυπτο από τη θέση του ανεπίσημου ηγέτη των Αράβων. Το Ριάντ, μάλιστα, επέμεινε ότι η διευθέτηση του Παλαιστινιακού αποτελεί μονόδρομο για την ομαλοποίηση των σχέσεων μεταξύ των αραβικών κρατών και του Ισραήλ. Η Συρία, από την πλευρά της, συμμετείχε διά του υφυπουργού Εξωτερικών, Φεϊζάλ Μεκντάντ, και έδειξε διατεθειμένη να συζητήσει αναφορικά με τους τρόπους τερματισμού της διαμάχης με το Ισραήλ.

Η συνδιάσκεψη της Ανάπολης παρήγαγε την υπόσχεση Ισραηλινών και Παλαιστινίων ότι θα διεξαγάγουν γύρους συνομιλιών –αρχής γενομένης από τη 12η Δεκεμβρίου– με στόχο τη θετική κατάληξη των διαπραγματεύσεων πριν από το τέλος του 2008. Οι συνομιλίες θα πραγματοποιούνται μεταξύ των ομάδων εργασίας των δύο πλευρών, οι οποίες θα εξετάζουν ξεχωριστά το εκάστοτε σημείο τριβής της διένεξης. Επιπλέον, ο πρωθυπουργός του Ισραήλ, Εχούντ Ολμερτ, θα συζητάει τις εξελίξεις με τον μετριοπαθή πρόεδρο της Παλαιστινιακής Αρχής, Μαχμούντ Αμπάς, ανά δύο εβδομάδες.

Η αμερικανική κυβέρνηση επέμεινε στη διεξαγωγή της συνδιάσκεψης κυρίως διότι επιθυμούσε να δείξει στον παλαιστινιακό λαό ότι ο πρόεδρος Αμπάς αποτελεί σαφώς «καλύτερη επιλογή» από τους ισλαμιστές της Χαμάς, η οποία ελέγχει από τον Ιούνιο τη Λωρίδα της Γάζας. Η υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, Κοντολίζα Ράις, επεδίωκε μια συμφωνία μεταξύ Ισραηλινών και Παλαιστινίων όσον αφορά τις αρχές μιας μελλοντικής συμφωνίας, προκειμένου να διευρύνει τον «πολιτικό ορίζοντα» του κ. Αμπάς. Εξασφάλισε, τουλάχιστον, ότι οι δύο άνδρες θα συνεχίσουν να μιλάνε.

Οι σκεπτικιστές θα συμπεράνουν, βέβαια, ότι η συνδιάσκεψη της Ανάπολης δεν συνέβαλε στην ενίσχυση των δύο ηγετών. Η ισραηλινή δεξιά, όπως άλλωστε αναμενόταν, άρχισε ήδη να προκαλεί προβλήματα στον κ. Ολμερτ, ενώ ο κ. Αμπάς διακινδυνεύει να φανεί ως «άνθρωπος των Αμερικανών». Οι προσπάθειες για κάποιες επιμέρους παραχωρήσεις από πλευράς των Ισραηλινών –όπως η απελευθέρωση 440 Παλαιστινίων κρατουμένων– ευδοκίμησαν κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή.

Παρά ταύτα, σημειώθηκαν και νίκες στην Ανάπολη. Συμφωνώντας για την επανέναρξη των διαπραγματεύσεων, οι δύο πλευρές επανέρχονται στην προ επταετίας κατάσταση – δηλαδή εκείνης που προηγήθηκε της δεύτερης ιντιφάντα. Επιπλέον, Ισραηλινοί και Παλαιστίνιοι δεσμεύτηκαν ότι θα προσπαθήσουν να αναβιώσουν τον Οδικό Χάρτη, ο οποίος επιβάλλει κινήσεις για την οικοδόμηση εμπιστοσύνης, όπως η διάλυση των ένοπλων οργανώσεων και το «πάγωμα» της εξάπλωσης των εβραϊκών εποικισμών στη Δυτική Οχθη. Παράλληλα, ο αρμόδιος του ΟΗΕ για την οικονομική ανάπτυξη της Παλαιστινιακής Αρχής και πρώην πρωθυπουργός της Βρετανίας, Τόνι Μπλερ, αναμένεται να παρουσιάσει τα σχέδιά του εντός της εβδομάδος.

Ο κ. Ολμερτ δηλώνει ότι επιθυμεί την ολοκλήρωση των διαπραγματεύσεων σε διάστημα ενός έτους – εν ολίγοις, πριν από το τέλος της θητείας του Τζορτζ Μπους στον Λευκό Οίκο. Δεδομένου, ωστόσο, ότι τα προβλήματα που τίθενται επί τάπητος –σύνορα, καθεστώς της Ιερουσαλήμ, ζήτημα της επιστροφής των προσφύγων– είναι ιδιαίτερα πολύπλοκα, θα διαφανεί αν ο κ. Ολμερτ επιθυμεί πραγματικά τη διευθέτηση του Παλαιστινιακού πριν από το τέλος της λήξης της θητείας του Τζορτζ Μπους από το βάρος που θα προσδώσει στους πρώτους γύρους των διαπραγματεύσεων.

Οσον αφορά τον Οδικό Χάρτη, η απουσία μηχανισμού επίβλεψης έδινε μέχρι σήμερα στους Ισραηλινούς το δικαίωμα να απαιτούν από τους Παλαιστινίους να συμμορφωθούν εκείνοι πρώτοι με τα προβλεπόμενα από την πρώτη φάση του εν λόγω σχεδίου. Αν ο κ. Ολμερτ επέβαλλε ουσιαστικούς περιορισμούς στους εποίκους, τότε ενδεχομένως η Παλαιστινιακή Αρχή θα υποχρεωνόταν να αναζητήσει με τη σειρά της ουσιαστικούς τρόπους για την αντιμετώπιση των ενόπλων στη Δυτική Οχθη. Μέχρι στιγμής, ωστόσο, ο κ. Ολμερτ δεν έχει δείξει διατεθειμένος για τέτοιες κινήσεις. Τέλος, ουδείς μπορεί να είναι σίγουρος ότι το ενδιαφέρον της Ουάσιγκτον για την ειρήνη στη Μέση Ανατολή είναι πραγματικό. Προκειμένου να διατηρηθούν ζωντανές οι όποιες ελπίδες αισίας έκβασης των διαπραγματεύσεων, η Ουάσιγκτον καλείται να επιδείξει την αφοσίωση και την ουδετερότητα που δεν έδειξε την τελευταία επταετία.