Είναι μια αμιγώς αμερικανική γιορτή, που εορτάζεται κάθε χρόνο την τέταρτη Πέμπτη του Νοεμβρίου και μαζί με τα Χριστούγεννα είναι η πιο σημαντική γιορτή της Αμερικής. Καθιερώθηκε για να εκφράσει η κάθε οικογένεια την ευχαριστία της προς το Δημιουργό για τα αγαθά που τους προσέφερε, αλλά και την ευγνωμοσύνη τους στο νέο τόπο που κάποτε «ρούφηξε» ό,τι περίσσευε από τη μάνα Ευρώπη.

Μια μέρα που συνειδητά γιορτάζεται όχι μόνο από τους Αμερικανούς πολίτες, αλλά και από όλους όσοι έφτασαν εκεί ψάχνοντας το Αμερικανικό Όνειρο. Διάβασα κι έμαθα, λοιπόν, μερικά πράγματα, άγνωστα σε μένα, γι’ αυτή την ημέρα, για την ιστορική της σημασία και το συμβολισμό της.
Ο μύθος τού Τhanksgiving - αν και υπάρχουν πολλές και διάφορες εκδοχές - αναφέρει πως όταν οι πρώτοι Ευρωπαίοι έποικοι έφτασαν στο Νέο Κόσμο, στις ακτές της Μασαχουσέτης, το Δεκέμβρη τού 1620, ήταν οι Ινδιάνοι της περιοχής εκείνοι που τους βοήθησαν μαθαίνοντάς τους πώς να καλλιεργούν τη γη για να επιζήσουν. Μετά, λοιπόν, από ένα δύσκολο χειμώνα στην καινούργια πατρίδα κι αφού μάζεψαν την πρώτη τους σοδειά, το φθινόπωρο του 1621 αποφάσισαν να καλέσουν τους Ινδιάνους της γειτονικής τους φυλής, οι οποίοι τους είχαν βοηθήσει, να καθίσουν μαζί τους στο τραπέζι με όλα τα καλά που τους χάρισε η φύση και όλοι μαζί να ευχαριστήσουν το Θεό, όχι μόνο για την καλή σοδειά αλλά και την καλή γειτονία. Και από τότε, κάθε χρόνο, αυτό το γεγονός γιορτάζεται στην Αμερική με θρησκευτική ευλάβεια.
Είναι η ένωση του παλιού με τον καινούργιο κόσμο. Είναι η Ευχαριστία για την επιβίωση στην καινούργια και άγρια γη. Είναι η παλιά Αμερική με την ψυχοσύνθεση του καινούργιου, την ειρηνική συνύπαρξη που ενώνει συνειδητά όλους τους νεόφερτους και τους παλιούς αυτής της ηπείρου, πέρα από φυλές, γλώσσες και θρησκείες. Γιατί κάθε έθνος, όσο καινούργιο κι αν είναι, έχει ανάγκη από κάποιες γιορτές, κάποιες τελετουργίες, κάποιες μυθοπλασίες. Και αυτό το κάτι που ενώνει, είναι αυτή η γιορτή. Έτσι το «ευχαριστώ» έγινε ετήσιος εορτασμός. Ένα έθιμο, που από το 1863 ο Πρόεδρος Αβραάμ Λίνκολν το καθιέρωσε επίσημα ως την Ημέρα των Ευχαριστιών.
Η γιορτή αυτή φαίνεται να ταιριάζει απόλυτα με την ψυχοσύνθεση του Αμερικανού, γιατί έχει τις ρίζες της στη δημιουργία του αμερικανικού έθνους, το ίδιο όμως αρέσει και σε όλους τους μετανάστες, γιατί κι αυτοί ήταν μέρος του μύθου. Δεν ανήκει σε κάποια θρησκεία, ανήκει σε όλους. Απώτερος σκοπός είναι να βρεθούν οι οικογένειες μαζί, να αναγνωρίσουν τα καλά στοιχεία στη ζωή τους και να τα γιορτάσουν. Το γιορτινό τραπέζι έχει πρωταγωνιστή οπωσδήποτε τη γεμιστή γαλοπούλα , αλλά και άλλα πολλά από διάφορα παραδοσιακά εδέσματα της κάθε οικογένειας που συνθέτουν το γιορτινό τραπέζι, όπως πουρέ γλυκοπατάτας, ψωμί από καλαμπόκι και πίτα από κολοκύθα. Έτσι, το καλό φαγητό και η ζεστή οικογενειακή ατμόσφαιρα ενώνει γύρω από το τραπέζι τα 300 εκατομμύρια ανθρώπων που ζουν σ’ αυτήν τη χώρα.
Είναι ωραίο πράγμα να αισθανόμαστε ευγνώμονες για τη ζωή. Να χαιρόμαστε για τα αγαθά που μας χάρισε. Να έχουμε κάτι, που να μπορεί η ψυχή μας να το μοιράζεται. Το «ευχαριστώ» είναι σχεδόν άμεσα δεμένο με το «μοιράζω» και το «μοιράζομαι». Πόσο καλό θα ήταν να είχαμε κι εμείς εδώ - μέσα στις τόσες γιορτές - μια τέτοια μέρα να γιορτάζαμε. Να χαρίζαμε έστω ένα «ευχαριστώ», όπου χρειάζεται…

google

Αυτό το κείμενο εκτυπώθηκε από το hellenicvoiceny.com, στη διεύθυνση
: http://www.hellenicvoiceny.com/index.php?option=com_content&task=view&id=7455&Itemid=36