Το «αγαπημένο κορίτσι» της Μπάρμπαραλι Ντάιαμονστιν είναι το «Αγαλμα της Ελευθερίας»... Διασκεδάζει και η ίδια με την προτίμησή της στο πιο διάσημο στερεότυπο σύμβολο της Νέας Υόρκης, αλλά λίγο να μιλήσεις με αυτήν τη λαμπερή γυναίκα, καταλαβαίνεις ότι πίσω από την επιτυχία της δεν υπάρχει τίποτε το συνηθισμένο. Αναβλύζει αισιοδοξία και δύναμη. Η γυναίκα με αυτό το όνομα που δύσκολα θυμάσαι να το επαναλάβεις, αλλά ποτέ δεν ξεχνάς όταν το δεις (Barbaralee Diamonstein - Spielvogel) έχει στα χέρια της δύναμη. Δεν σε αφήνει να το ξεχάσεις ούτε λεπτό ακόμη κι όταν απλώς διηγείται μία αγαπημένη της ιστορία από τη Νέα Υόρκη του 17ου αιώνα.

Καθώς ζυγίζει κάθε λέξη με εκπληκτική άρθρωση, η σκιά της πέφτει πάνω στις μαυρόασπρες φωτογραφίες της Νέας Υόρκης που την περιβάλλουν. «Ξέρετε κάτι;», λέει και σε κοιτάει στα μάτια κάνοντας μια παύση. «Ο,τι βλέπετε εδώ, στην έκθεση της Αθήνας, προέρχεται από μία συλλογή 11.000 φωτογραφιών». Αναγκαστικά το βλέμμα ξαναγυρίζει στους τοίχους της Ελληνοαμερικανικής Ενωσης, εκεί όπου παρουσιάζεται η έκθεση «The Landmarks of New York». «Εσκεμμένα ακολουθήσαμε χρονολογική σειρά στην παρουσίαση των κτιρίων», εξηγεί η Μπάρμπαραλι Ντάιαμονστιν, στην οποία ανήκει η επιμέλεια της διεθνούς αυτής έκθεσης σε διαρκή περιοδεία. «Αποκαλύπτει το ιστορικό και οικονομικό ξεδίπλωμα της Νέας Υόρκης από τότε που ήταν ένα λιμάνι για τους πρώτους άποικους. Ολα αυτά τα κτίρια που βλέπετε υπάρχουν. Δεν θα δείτε φαντάσματα εδώ. Είναι μια έκθεση που αφηγείται την ιστορία μιας πόλης που ανήκει σε όλους».

Και καθώς η ίδια θέλει να θεωρεί τον εαυτό της «πολίτη του κόσμου» (και σε παρασύρει καθώς μιλάει με τέτοια φυσικότητα για τη συζήτηση που είχε με έναν ταξιτζή στο Ηράκλειο Κρήτης), ακούς με ανανεωμένο ενδιαφέρον ότι στην Αστόρια πλέον (τα τελευταία 20 χρόνια) μιλιούνται 90 γλώσσες! «Για μένα είναι το τέλειο εργαστήρι για τη συνύπαρξη διαφορετικών εθνοτήτων», λέει. «Το ίδιο συμβαίνει σε όλη τη Νέα Υόρκη, που διανύει τώρα τη χρυσή της περίοδο. Ποτέ δεν ήταν τόσο διαφορετική, ποτέ δεν ήταν τόσο συναρπαστική!».

Και όλη αυτή η θελκτική διαφορετικότητα αντανακλάται στην αρχιτεκτονική: του χθες και του τώρα. Στα σπίτια που σώζονται από την αποικιοκρατία, στην αρχιτεκτονική της ελληνικής αναγέννησης, στη διακοσμητική αρχιτεκτονική της μπελ επόκ, στους πρώτους ουρανοξύστες, στα αιχμηρά κωδωνοστάσια δίπλα στο ατσάλι των νέων κτιρίων, στα πολυτελή κτίρια διαμερισμάτων του ’20 με την υπογραφή του Rosario Candela, στην κληρονομιά του μοντερνισμού... Ολα αυτά και πολλά ακόμη είναι «Νέα Υόρκη» με όλες τις αντηχήσεις που μπορεί να προκαλεί το όνομά της.

Αλλά όλο αυτό που μπορεί σήμερα να είναι αυτονόητο δεν ήταν, φυσικά, πάντα έτσι... «Και βέβαια χρειάστηκε χρόνος και αγώνες», λέει η Μπάρμπαραλι Ντάιαμονστιν. «Θα έλεγα ότι στα τέλη του ’70 αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση, αλλά φέτος μετράμε ήδη 40 χρόνια από τότε που έγινε νόμος η ανάγκη διατήρησης της ιστορικής φυσιογνωμίας της πόλης». Το Historic Landmarks Preservation Center of New York, με το οποίο η Μπάρμπαραλι Ντάιαμονστιν έχει σχέσεις «αίματος», είναι πλέον θεσμός, αλλά η δραστηριότητά του πατάει πάντα στη γη.

«Είναι σημαντικό να σκεφτεί κανείς ότι η υπερβολική αναβάθμιση ανεβάζει την αξία γης και διώχνει αναγκαστικά πολύ κόσμο που θέλει να αγοράσει. Αλλά από την άλλη ο κτηματομεσιτικός κλάδος, που αρχικά ήταν αντίπαλος σε όλη την υπόθεση ιστορικής ανάδειξης της Νέας Υόρκης, γιατί έτσι νόμιζε ότι έχαναν αξία τα ακίνητα, τώρα είναι ο πρώτος που διαφημίζει ένα κτίριο που έχει κερδίσει τον τίτλο του μνημείου».

Η αναζήτηση χρυσής τομής ανάμεσα στην ανάγκη διάσωσης, στην καλλιέργεια συνείδησης, στις πιέσεις στην αξία γης, στο δικαίωμα όλων να έχουν ένα καλό σπίτι σε μία όμορφη περιοχή, κάνουν όλη αυτήν την ιστορία ένα συναρπαστικό παιχνίδι ισορροπιών. «Σήμερα έχουμε φωτισμένους ανθρώπους να διοικούν την πόλη», λέει η Μπάρμπαραλι Ντάιαμονστιν, που έχει «ζήσει» ως πρόεδρος επιτροπών τέσσερις δημάρχους σε διάρκεια 17 ετών. «Ο δήμαρχος Μάικλ Μπλούμπεργκ πιστεύει ακράδαντα στον πολιτιστικό τουρισμό, όπως και η δεύτερη τη τάξει στην πόλη, Κριστίν Κουίν. Ο Μπλούμπεργκ θέλει να φέρει ένα εκατομμύριο τουρίστες την εβδομάδα στην πόλη. Γι’ αυτό η πόλη πρέπει να είναι ωραία ώστε να κρατάει τους επισκέπτες και να τους γοητεύει». Μιλάει με ενθουσιασμό για τη «νέα» Νέα Υόρκη, όχι μόνο για τη μεγάλη αναβάθμιση του Γκρίνουιτς Βίλατζ και του Meatpacking, αλλά και για νέα πρότζεκτ όπως αυτό του High Line, της εναέριας σιδηροδρομικής γραμμής που ενώ ήταν καταδικασμένη σήμερα είναι ένα από τα πιο εντυπωσιακά προγράμματα αστικής ανάπτυξης με τη δημιουργία εναέριου πάρκου.

Η ίδια και ο δημοσιογράφος σύζυγός της Carl Spielvogel ζουν τη Νέα Υόρκη μέσα στην ίδια της «την αστική πλέξη». «Ενδιαφερόμαστε, συμμετέχουμε στη ζωή της πόλης», λέει και κάθε της ανάσα το επιβεβαιώνει. Δεν υπάρχει τίποτε ελιτίστικο στην προσέγγισή της καθώς βασίζεται στην κινητοποίηση των πολιτών. «Είναι ένα δημοκρατικό κίνημα που αποδίδει», λέει. Μαζί με τον ανώνυμο κόσμο, οι γνωστές προσωπικότητες ακολουθούν. «Ο Γούντι Αλεν είναι πολύ μέσα σε αυτήν την ιστορία», λέει. «Λατρεύει τη Νέα Υόρκη, όπως τελευταία και πολύ άλλοι. Ο Σαντιάγο Καλατράβα μένει σ’ ένα βικτωριανό κτίριο στην Παρκ Αβενιου και στα παράθυρα μπορεί κανείς να διακρίνει το περίγραμμα των γλυπτών του. Είναι σαν να βλέπεις από μακριά μια αίθουσα τέχνης»...

Αυτή είναι η επιτυχία μιας πόλης. Να θέλουν τόσοι πολλοί και τόσο διαφορετικοί άνθρωποι να είναι κομμάτι της, να βιώνουν κι εκείνοι μία ιστορία επιτυχίας. Και αυτό η Μπάρμπαραλι Ντάιαμονστιν το γνωρίζει καλά.

- Το 1967 πέρασε ο νόμος για τη διατήρηση της αρχιτεκτονικής κληρονομιάς της πόλης.

- Σήμερα προστατεύονται 1.110 μεμονωμένα κτίρια και 88 περιοχές στην ευρύτερη Νέα Υόρκη έχουν οριστεί ως ιστορικές.

- 24.000 ιδιοκτησίες βρίσκονται στις προστατευόμενες ζώνες. Αντιπροσωπεύουν το 2% των ιδιοκτησιών σε ολόκληρη την πόλη.

- Ενα από τα παλαιότερα ιστορικά κτίρια είναι το Bowne House στο Κουίνς, ξύλινο σπίτι του 1661.

- Μνημείο είναι και μια μανόλια που ανθίζει από το 1845 στο Μπρούκλιν.

- Για να μπορέσει ένα κτίριο να κριθεί ως landmark πρέπει να έχει χτιστεί πριν από τουλάχιστον 30 χρόνια.

- Σταθμός στην αλλαγή κλίματος ήταν η κατεδάφιση του Penn Station το 1963, από τις πλέον τραυματικές απώλειες στην αρχιτεκτονική της πόλης.

- Η τύχη ενός άλλου σταθμού, του Grand Central, που σώθηκε το 1978, ήταν η σταγόνα που έκανε το ποτήρι να ξεχειλίσει. Σήμερα, υπάρχει ένα οργανωμένο πλέγμα προστασίας με ρίζες στην κοινωνία των πολιτών.

- Η Νέα Υόρκη δέχεται 47 εκατομμύρια τουρίστες τον χρόνο.

- Στόχος του δημάρχου Μάικλ Μπλούμπεργκ είναι ένα εκατομμύριο τουρίστες την εβδομάδα.

Φωτογραφική έκθεση «Landmarks of New York» (έως 3 Νοεμβρίου σε συνεργασία με την πρεσβεία των ΗΠΑ στην Ελλάδα). Ελληνοαμερικανική Ενωση, Μασσαλίας 22, τηλ. 210 3680900, www.hau.gr

Kathimerini

Αυτό το κείμενο εκτυπώθηκε από το hellenicvoiceny.com, στη διεύθυνση
: http://www.hellenicvoiceny.com/index.php?option=com_content&task=view&id=659&Itemid=30