Είναι αλήθεια ότι στην Εκκλησία συμβαίνουν θαύματα! Το πιο θαυμαστό ωστόσο είναι αυτό της εξαφάνισης της εκκλησιαστικής περιουσίας, αυτής δηλαδή που δεν μπορεί να φορολογηθεί, γιατί η Εκκλησία κυριολεκτικά… δεν ξέρει τι έχει!

Ένα από τα απίθανα του νεοελληνικού κρατιδίου είναι ότι στις μέρες μας, που η χώρα βρίσκεται αντικειμενικά στο χείλος του γκρεμού, ετέθη εκ νέου το ζήτημα της φορολόγησης της εκκλησιαστικής περιουσίας, και αυτή η μικρή ή μεγάλη τέλος πάντων περιουσία εμφανίζεται… άφαντη!

Κανείς δεν τη γνωρίζει και ουδείς έχει σαφή εικόνα της. Περισσότερο μοιάζει με φάντασμα, με κάποια επινόηση σατανικών ανθρώπων που εχθρεύονται την Ορθοδοξία και κινούνται από σκοτεινές υποχθόνιες δυνάμεις… Εν πάση περιπτώσει, η λεγόμενη κινητή και ακίνητη περιουσία – κάθε περιουσία, μικρή ή μεγάλη – αποτελεί ένα αντικειμενικό μέγεθος. Η οποιαδήποτε υποκειμενικότητα σε παρόμοια ζητήματα είναι εκ του πονηρού. Ή έχεις ένα σπίτι, δυο κτήματα, τρεις αγελάδες και 20.000 ευρώ μετρητά ή δεν τα έχεις. Το υπό πτώχευση ελληνικό κράτος στη δεινή θέση που βρίσκεται φορολογεί τους πάντες, μεταξύ των οποίων και την Εκκλησία – κατά την ταπεινή μας γνώμη σκανδαλωδώς ευνοϊκά.

Αίφνης, ωστόσο, από τα πιο επίσημα χείλη της εκκλησιαστικής ιεραρχίας μαθαίνουμε ότι είναι… άνθρακες ο θησαυρός! Η αίσθηση που είχε σύμπας ο ελληνισμός για την περιουσία της αγίας Εκκλησίας… ήταν άνθρακες! Στη συζήτηση που ακολούθησε, το θέμα έφυγε από την ουσία του και άρχισε η φιλολογία. Γενικό συμπέρασμα μέσα από έναν κυκεώνα συλλογισμών και διατυπωμένων απόψεων: η Εκκλησία δεν μπορεί να αποτιμήσει το σύνολο της περιουσίας της, άρα δεν έχει περιουσία, κι αν έχει – λέμε –, αυτή είναι ελάχιστη, κι αν φορολογηθεί θα απολυθούν… 200 χιλιάδες άνθρωποι που απασχολεί η… φτωχή κατά τα άλλα Εκκλησία, και θα καταπέσει το φιλανθρωπικό έργο της. Αν τραβήξει λίγο ακόμα η κουβέντα, οι «δαιμόνιοι» ιερείς θα βγουν στη διακονία με δίσκο και θα μας πάρουν και αυτά που δεν έχουμε!

Η Εκκλησία, ωστόσο, ενώ ξεχνά επιμελώς το μέγεθος της περιουσίας που κατέχει, θυμάται με ακρίβεια τις… «δωρεές» που έχει κάνει. Παντού στο Διαδίκτυο ο φιλέρευνος αναγνώστης θα ανακαλύψει το πόσο γενναιόδωρη υπήρξε η... φτωχή Εκκλησία απέναντι στο Δημόσιο. Δωρεές πιστών και… τούρκικα φιρμάνια, ως και βυζαντινά χρυσόβουλα, αποδεικνύουν ότι το ελληνικό κράτος δεν υπήρχε, ήταν όλο στη νομή και κατοχή της Εκκλησίας, πράγμα που με κοινή λογική σημαίνει ότι η Εκκλησία σε αυτό τον τόπο είναι το κράτος, και συνεχώς το ελεεί «δωρίζοντάς» του πότε τον Ευαγγελισμό, να γιατροπορεύονται οι φτωχοί χριστιανοί, πότε το Μετσόβιο, να ξεστραβώνονται τα καημένα τα ελληνόπουλα, και πότε το Πτωχοκομείο για τις άπορες κορασίδες.

Δίχως αιδώ, οι ρασοφόροι παριστάνουν με την εθνική περιουσία τούς ευεργέτες, ταυτίζοντας τον ελληνισμό με το ράσο που αντικατέστησε από αλώσεως Κωνσταντινουπόλεως κάθε κοσμική εξουσία στον υπόδουλο ελληνισμό με τις ευλογίες του σουλτάνου.

Είναι παγκοίνως γνωστό ότι η Εκκλησία απέκτησε το μεγαλύτερο μέρος της περιουσίας της από δωρεές που έγιναν στην περίοδο της τουρκοκρατίας, για τον απλούστατο λόγο ότι εκείνη την περίοδο η περιουσία των Ελλήνων δεν είχε νομική ισχύ, αντίθετα με αυτή της Εκκλησίας! Έτσι οι Έλληνες προτιμούσαν να παραχωρήσουν την περιουσία τους στην Εκκλησία παρά να την πάρουν οι Τούρκοι. Από αυτό το αδιαμφισβήτητο γεγονός εξάγεται αβίαστα και ένα ακόμα συμπέρασμα: το πόσο σθεναρά… αγωνίστηκε η Εκκλησία για την Εθνική μας Ανεξαρτησία!...

Με ποιο ηθικό δικαίωμα η Εκκλησία που κλήθηκε σε καιρούς σκλαβιάς να διαφυλάξει τις περιουσίες των Ελλήνων, τις θεωρεί κτήμα της και παριστάνει τον Μέγα Ευεργέτη; Εν πάση περιπτώσει, ας μας πει κάποιος τι απελευθέρωσαν οι πρόγονοί μας στην Επανάσταση του 1821, ποια εδάφη, ποια πατρίδα.

Ένας ασύλληπτος αριθμός που λέγεται ότι φτάνει περίπου στις 7.000 Νομικά Πρόσωπα Δημοσίου Δικαίου καλύπτει χαοτικά την εκκλησιαστική περιουσία. Μητροπόλεις, ναοί, μονές, προσκυνήματα, ιδρύματα, κληροδοτήματα, και ένα σωρό άλλα θεϊκής έμπνευσης ιδρύματα συγκροτούν την αμύθητη εκκλησιαστική περιουσία που ο σεβαστός αρχιεπίσκοπος χαρακτήρισε «κάρβουμο», περιορίζοντάς την, διπλωματικά, σε αυτήν της Ιεράς Συνόδου και όχι στο σύνολό της!

Γιατί ποιος Έλληνας πολίτης δεν θα εξεγερθεί αν συνειδητοποιήσει ότι τον εθνικό του πλούτο τον διαχειρίζονται ιερείς, μοναχοί και άγιοι παντός καιρού – ο αξιολογότατος Εφραίμ για παράδειγμα... Να σκεφτείτε ότι το υπουργείο Εθνικής Άμυνας της χώρας μας για τις ανάγκες της Πολεμικής Αεροπορίας αγόρασε από την Ιερά Μονή Μεγίστης Λαύρας, στο νησί της Σκύρου, έκταση αντί 12 εκατομμυρίων ευρώ. Την έκταση αυτή την είχε η Μονή από κληροδότημα του βυζαντινού αυτοκράτορα Νικηφόρου Φωκά, που έμεινε στον θρόνο από το 963 μέχρι τον θάνατό του το 969. Έλεος χριστιανοί!!!

Πρόσφατα, το πανελλήνιο φρίκαρε με τις επιδόσεις των… οικονομολόγων της Μονής Βατοπεδίου, η οποία μάλιστα έρχεται δεύτερη στην τάξη Μονή με ενεργό δραστηριότητα στα κτηματομεσιτικά, γι’ αυτό και με την πολιτική συμπαράσταση που πέτυχε, κατάφερε να καλύψει ένα μέρος από την περιουσιακή απόσταση που τη χωρίζει από τη μεγάλη της αντίπαλο, την Ιερά Μονή Μεγίστης Λαύρας.

Αυτό που με κάνει να απορώ είναι πού βρίσκουν τον χρόνο οι θεόπνευστοι μοναχοί με τόσες χρηματοπιστωτικές ασχολίες για την προσευχή τους.

Φωτιά και λάβρα λοιπόν οι άγιοι πατέρες, ότι με τη φορολογία θα πτωχεύσει η Εκκλησία και δεν θα μπορεί να ανταποκριθεί στο φιλανθρωπικό της έργο…

Ποια είναι, ωστόσο, η αποτίμηση της εκκλησιαστικής περιουσίας; Για να βγάλουμε ένα μέγεθος, θα ανατρέξουμε σε πραγματικά γεγονότα. Πριν από μια περίπου εικοσαετία πέντε Μονές προσέφυγαν στα Ευρωπαϊκά Δικαστήρια εναντίον του νόμου Τρίτση (με άλλα λόγια εναντίον της πατρίδας μας – της δημόσιας περιουσίας). Αυτές οι πέντε Μονές αποτιμούσαν την περιουσία τους στα 8 τρισ. δραχμές. (Ναι, διαβάσατε σωστά!) Μάλιστα το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο τους επιδίκασε το ποσό των 3 τρισ. δραχμών. Υπολογίστε στο περίπου πόσο αποτιμάται η περιουσία των υπόλοιπων… 2.500 μονών και μετατρέψτε τις δραχμές σε ευρώ. Τότε θα έχετε λύσει την οικονομική κρίση της χώρας.

Πόσες μητροπόλεις άραγε δραστηριοποιούνται – εκτός από φιλανθρωπικά – και επιχειρηματικά, για να προσθέσουμε στον… άνθρακα; Από τον μόχθο των ιεραρχών, η Εκκλησία της Ελλάδος έχει συστήσει ακόμα δυο ανώνυμες εταιρείες, εκ των οποίων η μια δραστηριοποιείται στη διαχείριση των κοινοτικών κονδυλίων και η άλλη στη διαχείριση της περιουσίας της. (Άρα υπάρχει περιουσία, σε τέτοια έκταση που χρειάζεται Α.Ε. για να τη διαχειριστεί…). Ακόμα προσθέστε υπεράκτιες εταιρείες, τραπεζικές καταθέσεις και, τέλος πάντων, ό,τι προαιρείστε… Μέσα θα πέσετε! Όλα αυτά θέλουν να μας πείσουν ότι θα χαθούν, αν φορολογηθούν με το ελάχιστο που προβλέπει ο νόμος τον οποίο ουδέποτε οι εκκλησιαστικοί πατέρες δεν τίμησαν με τον ιερό σεβασμό τους.

Να σημειώσουμε δε ότι οι κατά καιρούς φοροαπαλλαγές που έχουν τύχει ξεπερνούν τα όρια του σκανδάλου. Αλλά οι σεβάσμιοι γέροντες ανέκαθεν υπήρξαν υπεράνω του κρατιδίου, το οποίο περιφρονούσαν χαρίζοντάς του γενναιόδωρα… τις ευλογίες τους. Επίσης, να προσθέσουμε την ετήσια μισθοδοσία που καταβάλλει το Δημόσιο στους λειτουργούς της Εκκλησίας, ποσό το οποίο δεν είναι καθόλου ευκαταφρόνητο.

Είναι τουλάχιστον προσβλητικός ο ισχυρισμός των ανθρώπων του Θεού προς τον ελληνικό λαό ότι η περιουσία της Εκκλησίας προέρχεται από… δωρεές. Πρόκειται για περιουσία που κατακρατούν από τον ελληνικό λαό κατά παράβαση κάθε έννοιας ανθρώπινου και θεϊκού δικαίου. Η φορολόγησή τους είναι η ελάχιστη υποχρέωση που έχουν απέναντι στο έθνος. Αλλά αν και η πολιτεία με τη σημερινή της εκπροσώπηση δεν σταθεί στο ύψος των περιστάσεων, θα είναι και αυτή άξια της μοίρας της, μιας θλιβερής μοίρας κοτζαμπασισμού και ραγιάδικης μικροπολιτικής.

Αν εφαρμόσουμε το πόθεν έσχες στην Εκκλησία, τότε πράγματι την έχουμε βάψει, μιας και η Εκκλησία προϋπήρχε του κράτους, άρα το κράτος ανήκει στην Εκκλησία. Με αυτή τη λογική, η Εκκλησία έχει προσφέρει από το 1828 στο ελληνικό κράτος το 96% της περιουσίας του. Ωστόσο, όπως είπε και ο Καποδίστριας «το ελληνικό κράτος δημιουργήθηκε επαναστατικώς και δημευτικώς, και ως εκ τούτου ο λαός δεν χρωστά τίποτα σε κοτζαμπάσηδες, πασάδες και σεβάσμιους δεσποτάδες»!

Η πρόταση Τρίτση

Αν, τέλος πάντων, οι σεβάσμιοι ιεράρχες δεν μπορούν να εκτιμήσουν το μέγεθος και την έκταση της εκκλησιαστικής περιουσίας (μιας κι έχουν χάσει τον μπούσουλα), ας εκ - τιμήσουν, επιτέλους τον λαό και ας δεχτούν αυτό που τους είχε προτείνει ο αείμνηστος Τρίτσης: να συμμετέχουν δηλαδή οι πιστοί ως εκλεγμένα μέλη στα εκκλησιαστικά συμβούλια στη διαχείριση της εκκλησιαστικής περιουσίας.

ΠΟΝΤΙΚΙ

Αυτό το κείμενο εκτυπώθηκε από το hellenicvoiceny.com, στη διεύθυνση
: http://www.hellenicvoiceny.com/index.php?option=com_content&task=view&id=5021&Itemid=33