«Το ζήτημα των περιουσιών θα λυθεί στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων και όχι στα δικαστήρια». Αυτή ήταν η αντίδραση του Προέδρου στον κόλαφο που δέχτηκε η Ε/Κ πλευρά με την απόφαση του ΕΔΑΔ. Προχώρησε μάλιστα να επικρίνει εκείνους που ενώ προηγουμένως εξωθούσαν τους εκτοπισμένους να καταθέσουν προσφυγές στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, «τώρα ζητούν και ρέστα».

Σωστός ο Πρόεδρος! Αλλά ποιοι είναι αυτοί; Αυτοί που κορόιδευαν και εξαπατούσαν τους πρόσφυγες για 35 ολόκληρα χρόνια ότι τη λύση θα τη δώσουν τα δικαστήρια, αυτοί που τους εξωθούσαν να προσφύγουν μαζικά στο ΕΔΑΔ, αυτοί που «ζητούν και ρέστα» είναι συγκεκριμένοι πολιτικοί και συγκεκριμένα κόμματα. Γιατί δεν τολμά ο Πρόεδρος να γίνει πιο σαφής; Γιατί μιλά έτσι αόριστα;
Η απάντηση είναι απλή: Διότι γνωρίζει ο Πρόεδρος ότι όλοι αυτοί οι ανεύθυνοι δημαγωγοί, αυτοί που «τώρα ζητούν και ρέστα» είναι δυστυχώς σε μεγάλο βαθμό δημιουργήματα του ΑΚΕΛ. Ο Καρογιάν, ο Αγγελίδης, ο Κουλίας, ο Κολοκασίδης, ο Ομήρου θα ήταν περίπου ανύπαρκτοι και πολιτικά ακίνδυνοι αν δεν είχαν επιβιώσει χάρη στην αποφασιστική στήριξή τους από το κόμμα της αριστεράς. Δεν θα μπορούσαν να πείσουν κανέναν και δεν θα μπορούσαν να κάμουν τόση ζημιά αν το ΑΚΕΛ δεν τους είχε δώσει όλην εκείνη τη δύναμη ανεβάζοντάς τους κάθε λίγο στην εξουσία. Αυτό είναι πραγματικά παγκόσμιο πολιτικό φαινόμενο. Ένα μικρό κόμμα του 12-14% κατάφερε να κυβερνήσει μια χώρα για 15 ολόκληρα χρόνια, ανεβαίνοντας στην εξουσία με τις ψήφους ενός κόμματος του 33%. Συνεπώς ο κ. Χριστόφιας οφείλει να παραδεχθεί πως ο ίδιος και το ΑΚΕΛ ευθύνονται περισσότερο από τους ίδιους για τη ζημιά που προκαλούν.
Η πανωλεθρία που μας ήλθε από το ΕΔΑΔ είναι χωρίς αμφιβολία η ταφόπλακα πάνω στο μνήμα του διαβόητου «μακροχρόνιου αγώνα», ο οποίος ήταν η πολιτική του ΔΗΚΟ στα 15 χρόνια που κυβέρνησε με τον Κυπριανού και τον Παπαδόπουλο. Ακόμα ηχούν στα αυτιά μας τα λόγια του τελευταίου: «Όση ζημιά είχε να κάμει ο χρόνος την έκαμε. Δεν μπορεί να κάμει περισσότερη. 'Αρα δεν υπάρχει λόγος να βιαζόμαστε για λύση». Περίπου αυτά έλεγε. Ιδού όμως πώς κονιορτοποιείται μέσα σε μία μέρα μια ανόητη πολιτική. Ιδού πόσο καταλυτικό ρόλο παίζει ο χρόνος στα πολιτικά προβλήματα. Ακόμη και η δικαιοσύνη δεν μπορεί να τον παραγνωρίσει. Πέρασε πολύς καιρός, μας είπε το ΕΔΑΔ. Οι περιουσίες εδώ και 35 χρόνια βρίσκονται στα χέρια άλλων ανθρώπων. Δεν μπορούμε να τους διώξουμε. Πηγαίνετε να πάρετε αποζημιώσεις ή να τις ανταλλάξατε. Αν δεν θέλετε να πάτε, κοιτάξετε να λύσετε το Κυπριακό. Ουσιαστικά αυτή είναι η απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου. Ιδού, λοιπόν, μακαρίτη Παπαδόπουλε, μεγάλε και τρανέ πολιτικέ, ότι ο χρόνος δεν είχε κάμει όση ζημιά επρόκειτο να κάμει. Οσο προχωρεί, η ζημιά πολλαπλασιάζεται. Είμαι σίγουρος όμως πως αν ζούσες δεν θα είχες το θάρρος να ζητήσεις τουλάχιστον μια συγγνώμη από τα θύματα της πολιτικής σου.
Ταυτοχρόνως είναι δίκαιο να λεχθεί πως η ίδια αυτή πανωλεθρία είναι και η απόλυτη δικαίωση του Γλαύκου Κληρίδη. Ήδη από το 1975 είχε αρχίσει να απευθύνει τη δραματική προειδοποίησή του: Η άκαρπη πάροδος του χρόνου θα εδραιώσει τα τετελεσμένα της εισβολής και θα έλθει μια μέρα που η ζημιά θα είναι πλέον ανεπανόρθωτη. Ποιος όμως τον άκουγε; Σήμερα, ακόμη και ο ΔΗΣΥ, το κόμμα του, έχει πια σχεδόν παραδοθεί στην πολιτική σχιζοφρένεια του απορριπτισμού.

ΠΟΛΙΤΗΣ

Αυτό το κείμενο εκτυπώθηκε από το hellenicvoiceny.com, στη διεύθυνση
: http://www.hellenicvoiceny.com/index.php?option=com_content&task=view&id=4924&Itemid=36