«Δεν θα αφήσουμε να χαθούν θέσεις εργασίας στις ΗΠΑ σήμερα για κάποιο περιβαλλοντικό όφελος σε 100 χρόνια», έλεγαν χαρακτηριστικά έξω από το κτίριο όπου διεξαγόταν η Σύνοδος.

Η διστακτική στάση των ΗΠΑ ενοχλούσε εξαρχής τους Ευρωπαίους ηγέτες, που ένιωθαν ότι οι ίδιοι προσέφεραν γη και ύδωρ προκειμένου να βρεθεί ο διάδοχος του Κιότο, παρότι και εκείνοι αντιμετώπιζαν «εσωκομματικές» διαφωνίες, με την Ιταλία και την Πολωνία να πιέζουν για λιγότερες δεσμεύσεις από πλευράς ΕΕ. Πάντως, την τελευταία ημέρα υπήρξε προσέγγιση των δύο πλευρών του Ατλαντικού.

Τα πραγματικά «αγκάθια», ωστόσο, ήταν τρία, και ήταν γνωστά πολύ πριν συγκεντρωθούν οι ηγέτες του κόσμου στην Κοπεγχάγη: το ένα ήταν η Κίνα, η οποία αντιδρούσε εξαρχής στην εγκαθίδρυση ελεγκτικού μηχανισμού για την εφαρμογή περιβαλλοντικών μέτρων, αφού το Πεκίνο αρνείται να θυσιάσει τους ιλιγγιώδεις ρυθμούς ανάπτυξης που διατηρεί παρά την παγκόσμια οικονομική κρίση στον βωμό του περιβάλλοντος.

Το δεύτερο ήταν οι πετρελαιοπαραγωγές χώρες, οι οποίες αντιμετωπίζουν τα μέτρα για την προστασία του περιβάλλοντος και τη μείωση των εκπομπών ρύπων ως ανταγωνιστικά προς το συμφέρον τους και απαιτούσαν να λάβουν αποζημιώσεις.

Εχοντας στα χέρια τους ως ισχυρό όπλο την παγκόσμια ανάγκη για μαύρο χρυσό και τη δυνατότητα που έχουν να ελέγχουν την παραγωγή και την τιμή του πετρελαίου, οι πετρελαιοπαραγωγές χώρες πίεσαν όσο ήταν δυνατό και «μπλόκαραν» τη διαδικασία σε κάθε ευκαιρία.

Ο τρίτος παράγοντας ήταν το χάσμα μεταξύ ανεπτυγμένων και αναπτυσσόμενων χωρών, που συγκρούστηκαν στη δανική πρωτεύουσα για το ποιος θα επωμιστεί το οικονομικό βάρος των μέτρων για το περιβάλλον και με ποιους όρους.

Η απόφαση που τελικώς ελήφθη, για άλλη μια φορά δεν βοηθά να γεφυρωθεί το χάσμα μεταξύ των δύο πλευρών, που θα δημιουργήσει εμπόδια και σε κάθε μελλοντική προσπάθεια για μια συμφωνία με ουσία και περιεχόμενο κατά της κλιματικής αλλαγής.