ΚΟΣΜΟΣ Ποια Τουρκία για ποια Ευρώπη;
| Ποια Τουρκία για ποια Ευρώπη; |
|
|
| 17.10.09 | |||||
|
Η δημοσίευση της Έκθεσης της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για την Τουρκία έφερε ξανά στο προσκήνιο τη συζήτηση για το αν τελικά η Τουρκία θα ενταχθεί ή όχι, πλήρως, στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Οι προσεγγίσεις που αναπτύσσονται γύρω από το ζήτημα αυτό ακολουθούν συνήθως μια στατική θεώρηση των πραγμάτων, ενώ οι πολιτικές συζητήσεις αντανακλούν περισσότερο το αίσθημα της κοινής γνώμης στις διάφορες ευρωπαϊκές κοινωνίες παρά τις στρατηγικές επιδιώξεις των κρατών-μελών. Σε κάθε περίπτωση, δεν πρέπει να μας διαφεύγει πως ο κεντρικός οδικός χάρτης που έχει δοθεί στην Τουρκία, με την έναρξη της ενταξιακής διαδικασίας, το Διαπραγματευτικό Πλαίσιο δηλαδή, αναφέρει ρητώς πως οι διαπραγματεύσεις είναι ανοιχτού τέλους. Το αν θα ενταχθεί ή όχι η Τουρκία, όπως σημείωνε πρόσφατα ο Γερμανός τέως πρόεδρος του Ευρωκοινοβουλίου Χανς Γκερτ Πέτεριγκ, είναι ένα θέμα που θα αποφασίσει μια άλλη γενιά πολιτικών. Αυτό που υπονοείται είναι πως, μέχρι τότε, έχουμε χρόνο να διαπραγματευτούμε με διαφορετικούς όρους την τουρκική ένταξη. Η δήλωση αυτή εμπερικλείει και τη βασική στρατηγική θέση του γαλλογερμανικού άξονα, που τα τελευταία χρόνια έχει κάνει ένα ακόμα βήμα, προτείνοντας ανοιχτά μια ειδική προνομιακή σχέση με την Τουρκία. Σε αντίθεση με τον αγγλοαμερικανικό άξονα που επιθυμεί την όσο το δυνατόν πιο σύντομη και πλήρη ένταξη της Τουρκίας, Γαλλία και Γερμανία επιδιώκουν την εξαγορά χρόνου. Στην πορεία των 10-15 χρόνων μέχρι το τέλος των διαπραγματεύσεων, και μέχρι την ώρα της τελικής κρίσης για την Τουρκία, θα διέλθουμε από διάφορες φάσεις, όπου ενίοτε οι αντιδράσεις για την τουρκική ένταξη θα εντείνονται. Σε ένα, όμως, τόσο κρίσιμο ζήτημα για το μέλλον της Ευρωπαϊκής Ένωσης, της Ευρωατλαντικής Συμμαχίας και της ευρύτερης παγκόσμιας αρχιτεκτονικής ασφάλειας, ο γαλλογερμανικός άξονας δεν θα μπορούσε να κινηθεί μετωπικά ενάντια στη βούληση των Ηνωμένων Πολιτειών, αλλά και σειράς ευρωπαϊκών χωρών που υιοθετούν τη θέση περί πλήρους ένταξης της Τουρκίας. 'Αλλωστε, δεν μπορεί κανείς να παραγνωρίσει τα οικονομικά συμφέροντα που διακυβεύονται. Αρκεί να σημειωθεί πως η Γερμανία είναι σήμερα ο δεύτερος μεγαλύτερος εμπορικός εταίρος της Τουρκίας παγκοσμίως, μετά τη Ρωσία.
Η πραγματικότητα, λοιπόν, δεν είναι όσο απλή μπορεί να φαίνεται. Βασική στόχευση του γαλλογερμανικού άξονα σήμερα είναι μέσα από τη διαδικασία εναρμόνισης με το ευρωπαϊκό κεκτημένο και τη συνεχή επαφή με τις ευρωπαϊκές δομές και διαδικασίες, να καταστεί η Τουρκία όχι μόνο πιο δημοκρατική και σύγχρονη, αλλά και λιγότερο εξαρτώμενη από τις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής. Κυρίως, όμως, αυτό που θέλει να διαφυλάξει είναι τη μη ανατροπή του ισοζυγίου δυνάμεων στην Ευρώπη, μετά από ενδεχόμενη ένταξη της Τουρκίας, μιας χώρας που, με βάση τις προβλέψεις του ΟΗΕ, αναμένεται να φθάσει το 2050 στα 100 εκατομμύρια πληθυσμό.
Το πόσο θα αλλάξει η Τουρκία στο τέλος της ενταξιακής διαδικασίας, είναι δύσκολο να απαντηθεί σήμερα και κυρίως εξαρτάται κατά βάση από την ίδια την Τουρκία. Συνεπώς, το στρατηγικό ζήτημα εδώ δεν είναι μόνο ποια Τουρκία θα ενταχθεί στην Ευρώπη, αλλά σε ποια Ευρώπη. Ως προς το δεύτερο, ο γαλλογερμανικός άξονας μπορεί σίγουρα να διαδραματίσει σημαντικότερο ρόλο. Η συζήτηση περί «ενισχυμένων συνεργασιών» δεν είναι καινούργια στις Βρυξέλλες. Η λειτουργία, άλλωστε, της ζώνης του Ευρώ και του Σένγκεν, αποδεικνύει πως η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει ήδη αρχίσει να εξοικειώνεται με τη λογική των ομόκεντρων κύκλων.
Η πρόκληση των επόμενων χρόνων, βεβαίως, έχει κυρίως να κάνει με την οικοδόμηση των προϋποθέσεων για περαιτέρω προώθηση της πολιτικής ολοκλήρωσης της Ευρώπης. Παρά τις αναμενόμενες ενδογενείς και εξωγενείς δυσχέρειες, αποτελεί γεγονός πως έχουν γίνει αξιοσημείωτα βήματα. Τόσο η Συνταγματική Συνθήκη, όσο και η Συνθήκη της Λισαβόνας που πήρε τη θέση της, δίνουν το στίγμα της παραπέρα πορείας για την εμβάθυνση της Ένωσης.
Ο προσδιορισμός των όρων βάσει των οποίων θα γίνει το επόμενο βήμα αυτής της πορείας, θα γίνει χωρίς την Τουρκία, και αυτό είναι κρίσιμο. Αλλά την ίδια στιγμή θα λαμβάνει υπόψη και την Τουρκία, για την οποία δεν μπορεί παρά να υπάρχει θέση. Μια Τουρκία, που κατά τον αρχιτέκτονα της νέας τουρκικής εξωτερικής πολιτικής, Αχμέτ Νταβούτογλου, είναι τόσο ευρωπαϊκή όσο και ασιατική. Μια Τουρκία, που θα ενταχθεί πλήρως στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά δεν θα συμμετέχει στην πιο προωθημένη μορφή πολιτικής ολοκλήρωσης, όπως δεν θα συμμετέχουν και άλλες χώρες (αυτές που δεν μπορούν και αυτές που δεν θέλουν). Υπό αυτές τις προϋποθέσεις, μια τέτοια ρύθμιση θα βόλευε καλύτερα και την ίδια την Τουρκία, για μια σειρά από λόγους. Το σενάριο αυτό, που είναι και το επικρατέστερο κατά την εκτίμησή μου, συνιστά νίκη για όλους και δεν προκαλεί αναταράξεις, διαφυλάσσοντας τις ισορροπίες εντός και εκτός της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
ΠΟΛΙΤΗΣ
Μόνο εξουσιοδοτημένοι χρήστες μπορούν να γράψουν σχόλια! Powered by !hellenicvoiceny Copyright (C) 2007Αυτό το κείμενο εκτυπώθηκε από το hellenicvoiceny.com, στη διεύθυνση
|
|||||
| < Προηγ. | Επόμ. > |
|---|
Σχετικα Αρθρα
|