Της Ιωάννας Σταυρίδου

Επιμέλεια Στέφανος Παρασκευάς

Σε ηλικία μόλις τεσσάρων ετών αποφασίζει πως θέλει να ασχοληθεί μόνο με το θέατρο. « Δεν με επηρέασε τίποτα σε σχέση με ινδάλματα, με σταρς, καθώς δεν υπήρχε ακόμη η τηλεόραση… με επηρέασε μόνο το θέατρο.»

Συγκλονιστικός είναι ο Μαρίνος Δεσύλλας στο Rock Story της Λείας Βιτάλη, όπου υποδύεται έναν ροκ σταρ. Τραγουδάει από το «Να μ’ αγαπάς» του Παύλου Σιδηρόπουλου και τα «Χαιρετίσματα στην εξουσία» του Βασίλη Παπακωνσταντίνου, μέχρι το «Γελαστό παιδί» του Μίκη Θεοδωράκη. Μισή ώρα, ίσως και παραπάνω, πριν την έναρξη της παράστασης βρίσκεται πεσμένος στη σκηνή σε πλήρη ακινησία με τις κουίντες ανοιχτές.
Καλλιεργημένος, με μια ειλικρίνεια που σε καθηλώνει, χαμηλών τόνων. Μία ήρεμη δύναμη. Έχοντας ήδη ένα πλούσιο βιογραφικό με πολύ σημαντικές συνεργασίες, εύχεται να κάνει δουλειές που να τον εκφράζουν. Μας υποδέχτηκε λίγο πριν την παράσταση και μας μίλησε για το ρόλο του και την παράσταση γενικά, για το ροκ, για το θέατρο, την τηλεόραση, το κοινό, τη σημασία που έχει το χειροκρότημα.
Καταρχάς, κύριε Δεσύλλα, καλησπέρα σας. Ξεκινώντας τη συζήτησή μας, θα θέλαμε να μας αναφέρετε κάποιες από τις δουλειές σας στο θέατρο και την τηλεόραση.
Θα αναφέρω μερικά εξ αυτών καθώς ουσιαστικά ξεκίνησα το 1986, όντας ακόμη μαθητής λυκείου. Τότε λοιπόν, πρωτοεμφανίστηκα με την Τζένη Καρέζη. Μετά ήρθαν οι παραστάσεις του Εθνικού Θεάτρου, πριν και κατά την διάρκεια της φοίτησης στη σχολή, σε σκηνοθεσία του Α. Μινωτή, του Κ. Μπάκα, του Δ. Μαυρίκιου, του Κορομηλά, του Νικολαΐδη. Σε αυτές τις παραστάσεις οι ρόλοι μου ήταν μικροί καθώς δεν είχα τελειώσει ακόμη τη σχολή. Μετά την αποφοίτηση, πρωταγωνίστησα στο ανοιχτό θέατρο του Γ. Μιχαηλίδη και έπειτα ακολούθησαν και άλλες συνεργασίες με τον Θ. Καρακατσάνη, την Αλίκη Βουγιουκλάκη, τον Κ. Αρζόγλου, την Ρούλα Πατεράκη, τον Π. Ζούλια στο Θέατρο Χώρα με τις παραστάσεις ‘‘Το φάντασμα της όπερας’’ και ‘‘Το γλυκό πουλί της νιότης’’. Επιπλέον κάποιες συνεργασίες με διάφορα ΔΗΠΕΘΕ, όπως αυτό της Κρήτης όπου έπαιξα και Σαίξπηρ και Ίψεν. Αναφορικά με την τηλεόραση, ουσιαστικά η συνεργασία μου μέχρι στιγμής είναι με το MEGA από το 1998, ξεκινώντας από την ‘‘Απαγορευμένη Αγάπη’’ όπου έμεινα και δυόμισι χρόνια, ‘‘Φάε τη σοκολάτα σου’’, ‘‘SINGLES’’, ‘‘7 Θανάσιμες Πεθερές’’, ‘‘Μια στιγμή δυο ζωές’’, αλλά και στον ALPHA με ‘‘Τα υπέροχα πλάσματα’’ και στον ANT1.

Η συνέντευξη σας βρίσκει σε μια περίοδο όπου έχετε ανέβει στη Θεσσαλονίκη για την παράσταση Ροκ Στόρι. Η παράσταση, στην οποία και πρωταγωνιστήστε έκανε πρεμιέρα στις 13 Μαρτίου. Θα θέλαμε να μας αναφέρετε λίγα λόγια για την υπόθεση του έργου.
Είναι ένα ιδιαίτερο έργο, εμπνευσμένο από τις ζωές όλων των ροκ ηρώων. Ουσιαστικά αφορά τη ζωή ενός ροκ ήρωα πάνω στη σκηνή, πίσω από τη σκηνή, πώς όλο αυτό που κανείς μπορεί να βλέπει πάνω στη σκηνή, πόσο διαφορετικό και αντιφατικό μπορεί να είναι στην προσωπική του ζωή, σε σχέση με την οικογένειά του, σε σχέση με το τι πιστεύει, σε σχέση με τις διαπροσωπικές του σχέσεις. Επιπλέον το έργο έχει και πολιτικές προεκτάσεις, δείχνει πως η πολιτική διάσταση των πραγμάτων αλλάζει την καθημερινότητά μας, τη σκέψη μας, αυτά που θέλουμε να κάνουμε και να πούμε.

Πόσο δύσκολο είναι να υποδύεστε έναν τέτοιο ρόλο, ενός ‘‘ροκ ήρωα’’ με μια ιδιαίτερη ιδιοσυγκρασία;
Θεωρώ ότι όλους τους μεγάλους ρόλους, και αυτός είναι ένας μεγάλος ρόλος, δεν είναι απλό να τους υποδυθείς, ωστόσο δεν είναι και ακατόρθωτο. Αρχικά μάλιστα δεν έβλεπα στον εαυτό μου αυτόν τον ροκ, παρ’ όλο που ως άνθρωπος ήμουνα ροκ, χωρίς να σημαίνει ότι είχα μόνο ροκ ακούσματα. Η στάση μου, ο τρόπος ζωής μου, και όσο μεγαλώνω το καταλαβαίνω καλύτερα, είχε μία ροκ διάσταση, με την έννοια ότι, πάντα σχολίαζα μέσα μου αυτό που συνέβαινε στην πραγματικότητα, πότε δεν συμβιβαζόμουνα απολύτως με αυτό που μου δίνανε ή με αυτό που απολύτως υπήρχε και πάντα απορούσα γιατί κάποια πράγματα δεν μπορούν να είναι καλύτερα, ενώ μέσα στο μυαλό μου και στην καρδία μου έβλεπα ότι μπορεί να είναι πιο απλά απ’ ότι εμείς οι άνθρωποι τα φανταζόμαστε ή τα βιώνουμε.

Μιλάμε για μια ροκ μουσική παράσταση. Πόσο ρόλο παίζει η μουσική στο θέατρο;
Για μένα παίζει πολύ μεγάλο ρόλο. Η μουσική είναι ένας άλλος τρόπος να μιλάει κανείς. Είναι μια άλλη γλώσσα και είναι μια γλώσσα κοινή. Είναι καθοριστική και ισχυρή και είναι μία γλώσσα η οποία υπήρχε από την αρχαιότητα, υπάρχει μέχρι τώρα και πάντα θα υπάρχει.

Τι ωθεί έναν άνθρωπο να βγει στο σανίδι;
Πολλά μπορεί να τον ωθήσουν. Μπορεί να είναι μια προσωπική επιθυμία και ανάγκη να εκφράσει συναισθήματά του, να αισθάνεται ότι έχει κάτι να πει, μπορεί να είναι ακόμη και μια κενοδοξία και μια ματαιοδοξία, μπορεί να είναι και κάτι τελείως εφήμερο και στην πορεία να καταλάβει ότι πρέπει να βρει άλλους τρόπους να εκφράζεται, μπορεί ακόμη και να είναι και κάτι καθοριστικό στη ζωή του, γιατί μόνο έτσι καταλαβαίνει τον τρόπο ύπαρξης του σε αυτήν τη ζωή. Και αν ρωτάς εμένα γιατί αποφάσισα να κάνω αυτή τη δουλειά, ήδη σε ηλικία τεσσάρων ετών, είναι γιατί με επηρέασε το θέατρο, επειδή παρακολουθούσα από πολλή μικρή ηλικία όλες τις παραστάσεις του εθνικού θεάτρου, θεώρησα ότι αυτό που έβλεπα και βίωνα με εκείνη την γενιά των ηθοποιών, από το 1974 και μετά, αυτό ήταν η πραγματικότητά μου και ότι η πραγματικότητα που βίωνα δεν ήταν ακριβώς πραγματική. Άρα και ως άνθρωπος και ως ιδιοσυγκρασία μου ταίριαζε πάρα πολύ αυτός ο τρόπος έκφρασης και αυτός ο τρόπος επικοινωνίας με τον κόσμο. Εύχομαι λοιπόν και στον εαυτό μου και στους άλλους τους καλλιτέχνες, να έχουμε πάντα κάτι να πούμε, θέλω να πω με αυτό ότι είναι καλύτερο να υπάρχει η ανάγκη επικοινωνίας και όχι ο προσωπικός στόχος της προβολής ή της καριέρας, τουλάχιστον εγώ έτσι το αντιλαμβάνομαι.

Ποια είναι τα κριτήρια που επιλέγετε τον κάθε ρόλο σας;
Με απόλυτη ειλικρίνεια θα σου πω το εξής: τα κριτήρια με τα οποία επιλέγω τον εκάστοτε ρόλο μέχρι στιγμής είναι δύο. Αφενός, κοιτάζω τι είναι πιο κοντά σε αυτό που μπορώ να κάνω, αφετέρου υπάρχει ο οικονομικός και βιοποριστικός λόγος, που σημαίνει ότι αρκετές φορές έχω κάνει κάποιες δουλειές οι οποίες ήταν μόνο για οικονομικό λόγο χωρίς να με αφορά το καλλιτεχνικό, χωρίς ωστόσο αυτό να σημαίνει ότι όταν ήμουνα πάνω στην σκηνή δεν το υπεράσπιζα και δεν έδινε το εκατό τοις εκατό του εαυτού μου. Θα ήθελα να μη συμβαίνει αυτό. Θα ήθελα να ήμουν εντελώς οικονομικά ανεξάρτητος και να είχα αυτή τη δυνατότητα να επιλέγω. Δυστυχώς δεν μπορώ να το κάνω αυτό και δεν το έχω κάνει.

Έχετε περάσει και από το θέατρο και από την τηλεόραση. Ενώ όλοι βλέπουμε τηλεόραση την κατακρίνουμε και οι ηθοποιοί ενώ την κατακρίνουν παίζουν.
Πράγματι συμβαίνει αυτό. Εγώ προσωπικά ποτέ δεν κατέκρινα την τηλεόραση. Θεωρώ ότι η τηλεόραση μόνο καλό μου έκανε και με αυτή τη λογική θα ξανακάνω τηλεόραση. Λένε ότι η τηλεόραση μπορεί να σε κάψει, να σε διαλύσει, δεν νομίζω ότι έχει αυτή τη δύναμη. Έχει άλλες δυνάμεις, είναι μια άλλη δουλειά. Και ας μην κοροϊδευόμαστε, οι καλοί ηθοποιοί που πέρασαν από την τηλεόραση ό,τι και να έπαιξαν εξακολουθούν και διαφέρουν, δεν έχουν καεί, αντιθέτως έχουν φροντίσει αυτή η δύναμη μέσα τους να τους συντηρήσει, να τους βελτιώσει και να τους μεταλλάξει σε κάτι καλύτερο. Εντούτοις από την τηλεόραση έχει περάσει και πάρα πολύς κόσμος που ήταν προσωρινός.

Στο θέατρο, υπάρχει καλό και κακό κοινό;
Όχι, δεν θεωρώ ότι υπάρχει καλό και κακό κοινό. Το κοινό είναι καλό, απλά θεωρώ ότι υπάρχει το υποψιασμένο, το ενημερωμένο και το εκπαιδευμένο κοινό, αυτό δηλαδή που αγαπάει τις τέχνες˙ και υπάρχει και το μη υποψιασμένο και μη εκπαιδευμένο κοινό, το οποίο έχει πάει λίγες φορές στο θέατρο και σε αυτές τις λίγες φορές βλέπει αν θα αποδεχτεί αυτό το συγκεκριμένο μέσο ή θα το απορρίψει. Εφόσον λοιπόν είσαι εκτεθειμένος σε αυτό είναι κάτι το οποίο το ζεις, το βιώνεις και θα το υποστείς. Δεν έχω αρνητική αίσθηση από το κοινό, μόνο θετική.

Το χειροκρότημα, τι ρόλο παίζει; Πως αισθάνεστε όταν πέφτει η αυλαία;
Το χειροκρότημα από τη μια πλευρά είναι μια επιβεβαίωση του εγωισμού, μιας προσωπικής κενοδοξίας, από την άλλη όμως είναι και μια ανταμοιβή και μια ανταπόκριση σε αυτό που κάνεις. Οπότε το χειροκρότημα είναι πάντοτε η στάθμη εκείνη που καταλαβαίνεις το πόσο αυτό που έχεις δώσει «κατέβηκε» κάτω. Αναφορικά τώρα με το κλείσιμο της αυλαίας, εγώ όταν κλείνει η αυλαία πάντα σκέφτομαι το άνοιγμα της επόμενης αυλαίας. Ακόμη και αν είναι η τελευταία παράσταση και δεν πρόκειται να ανοίξει ξανά η αυλαία, δεν είναι κάτι το οποίο με θλίβει, είναι κάτι το οποίο μου γεννά μια απορημένη αισιοδοξία. Απορώ αλλά ταυτοχρόνως αισιοδοξώ ότι την επόμενη φορά που θα ανοίξει για μένα θα είναι κάτι ακόμη καλύτερο. Άρα το κλείσιμο της αυλαίας σηματοδοτεί τη στιγμή για μένα που γεμίζω τις μπαταρίες μου πνευματικά, σωματικά, ψυχικά για να μπορέσω την επόμενη φορά που θα ανοίξει να στέκομαι σωστά.

Τι πρέπει να έχει ή να μην έχει κάποιος που θέλει να γίνει ηθοποιός;
Πρέπει να έχει μόνο αγάπη για το θέατρο. Όμως η αγάπη έχει εκπορνευτεί σαν έννοια, πολλές φορές νομίζουμε ότι αγαπάμε αλλά δεν αγαπάμε. Καταληκτικά λοιπόν όποιος θέλει να ασχοληθεί με το θέατρο θα πρέπει να έχει αγάπη γι’ αυτό το είδος, πίστη, να μην εφησυχάζετε ποτέ και να προετοιμάζετε πάντοτε περισσότερο για τα πράγματα τα οποία θα του έρθουν.

Αυτό το κείμενο εκτυπώθηκε από το hellenicvoiceny.com, στη διεύθυνση
: http://www.hellenicvoiceny.com/index.php?option=com_content&task=view&id=3420&Itemid=28