Ολα φάνταζαν ονειρικά στο εμιράτο του Ντουμπάι. Τα κοιτάσματα πετρελαίου μπορεί να εξαντλούνταν το πολύ σε τριάντα χρόνια όμως η ηγεσία της οικογένειας των Αλ Μακτούμ είχε βρει το αντίδοτο.

Θα μετέτρεπε το πρώην ψαροχώρι σε μία μητρόπολη του πλανήτη αντίστοιχη, αν όχι ισχυρότερη της Νέας Υόρκης, του Λονδίνο ή του Χονγκ Κονγκ. Η γεωγραφική θέση ήταν τέλεια, ανάμεσα σε Ευρώπη και Απω Ανατολή φιλοδοξούσε να γίνει η άτυπη πρωτεύουσα του αραβικού κόσμου.

Σχέδιο καλά οργανωμένο που στηρίχτηκε στη δημιουργία μίας πανίσχυρης αεροπορικής εταιρείας, της Emirates, η οποία μετέτρεψε την πόλη σε διαμετακομιστικό κέντρο και στη συνέχεια στην ενίσχυση του χρηματοπιστωτικού συστήματος, πράγμα πρωτόγνωρο για τον ισλαμικό κόσμο. Και καθώς όλα αυτά ήταν δύσκολο να δημιουργηθούν από τους ντόπιους το Ντουμπάι έγινε το σύγχρονο Ελντοράντο για όλους τους τυχοδιώκτες που είχαν να κάτι να προσφέρουν στη δημιουργία του νέου κέντρου.

Οσο αναπτύσσονταν νέες εταιρείες και δραστηριότητες στην περιοχή τόσο υψηλότερη ήταν και η ανάγκη για ακίνητα. Χέρια παρέχονταν απλόχερα τόσο από την Ινδία, το Πακιστάν και τις χώρες της Νοτιοανατολικής Ασίας. Οι πρώτοι ουρανοξύστες άρχισαν να χτίζονται και η πόλη αποκτούσε σιγά σιγά τον κοσμοπολίτικο χαρακτήρα που επιθυμούσαν οι διοικούντες της.

Από τον πληθυσμό του 1,42 εκατ. ανθρώπων που ζούσαν στο Ντουμπάι το 2006 - χρονιά που πραγματοποιήθηκε η τελευταία απογραφή - μόνο το 15% ήταν ντόπιοι. Οι περισσότεροι ήταν Ασιάτες εργαζόμενοι και νεαροί Αραβες από τα άλλα κράτη που βρήκαν ευκαιρία να δουλέψουν σε μία κοσμοπολίτικη πρωτεύουσα χωρίς να αισθάνονται πολίτες δεύτερης κατηγορίας.

Εκεί στα μέσα της περασμένης δεκαετίας είχαν μπει οι βάσεις ώστε το εμιράτο να γίνει και τουριστικός προορισμός. Εντυπωσιακά εμπορικά κέντρα και ξενοδοχεία φύτρωναν παντού και κάθε χρονιά ένα νέο δημιούργημα ερχόταν να ξεπεράσει τα προηγούμενα είτε σε μέγεθος, είτε σε πλούτο, είτε σε χλιδή είτε σε όλα αυτά μαζί. Η γη - δηλαδή η έρημος - ιδιοκτησίας του κράτους σκεπαζόταν πλέον από νέες συνοικίες που δημιουργούνταν μέσα σε μερικούς μήνες για να καλύψουν τις ανάγκες των ξένων εργαζομένων που συνέρρεαν διεκδικώντας μία θέση στο όνειρο.

Δύο χρόνια ήταν αρκετά για να αποκτήσει κάποιος ένα ικανοποιητικό αποθεματικό - τα έξοδα ήταν σχεδόν μηδαμινά καθώς όλα παρέχονταν από τις εταιρείες - με αποτέλεσμα οι "ντόπιοι" πλέον ξένοι να αρχίσουν να επιδίδονται σε μεταξύ τους ανταγωνιστικές αγορές αυτοκινήτων και επενδύσεις σε ακίνητα που όλα έδειχναν ότι ήταν ιδιαίτερα σίγουρες καθώς οι ήδη υπάρχουσες κατοικίες δεν αρκούσαν για να καλύψουν τις ανάγκες της μητρόπολης που όλο και μεγάλωνε.

Το σχέδιο των Αλ Μακτούμ δούλευε ρολόι και το Ντουμπάι έγινε πρότυπο ανάπτυξης για άλλες μεγάλες πόλεις του Περσικού Κόλπου όπως το Μπαχρέιν και το Κατάρ. Ο ένας κλάδος συμπλήρωνε τον άλλο και όλοι ζούσαν το "αραβικό όνειρο".

Oλα έμοιαζαν τέλεια μέχρι την στιγμή που ξέσπασε η παγκόσμια ύφεση. Στην αρχή οι χρηματοοικονομικοί κολοσσοί που είχαν δημιουργηθεί στο Ντουμπάι χωρίς να εκτιμήσουν το μέγεθος και το βάθος της κρίσης ήταν αυτοί που έβγαιναν και αγόραζαν ό,τι φάνταζε ευκαιρία με την ίδια ευκολία που γέμιζαν βαλίτσες με ψώνια οι Βρετανοί τουρίστες μέχρι πέρυσι στο Ντουμπάι.

Από την στιγμή όμως που διαφάνηκε ότι η κρίση δεν θα περνούσε με μία ασπιρίνη και ότι οι τράπεζες του Ντουμπάι είχαν ανοιχτεί σε επενδύσεις που πλέον φάνταζαν επικίνδυνες, το οικοδόμημα που χτιζόταν για είκοσι και πλέον χρόνια τόσο περίτεχνα άρχισε να κινδυνεύει με κατάρρευση.

Η αρχή έγινε από τις ξένες τράπεζες οι οποίες δεν μπορούσαν να συντηρούν γραφεία στο Ντουμπάι όταν κατέρρεαν σε όλο τον υπόλοιπο πλανήτη. Η αρχή έγινε με την Morgan Stanley η οποία προχώρησε σε περικοπές προσωπικού της τάξης του 15% - με τις υπόλοιπες τράπεζες να προχωρούν σε αντίστοιχες κινήσεις - ενώ η Goldman Sachs κάλεσε πίσω στην έδρα τον επικεφαλής του γραφείου που είχε στείλει μερικούς μήνες νωρίτερα με τις καλύτερες περγαμηνές.

Οι τράπεζες που με τα δάνεια που προσέφεραν απλόχερα ήταν οι αιμοδότες της οικοδομικής έκρηξης του Ντουμπάι την τελευταία εξαετία έκλεισαν - με πρώτη και καλύτερη την Moody’s - απότομα τη στρόφιγγα των χρημάτων παγώνοντας σχεδόν όλους τους γερανούς - υπολογίζονται σε 30.000 - που ανέβαζαν το Ντουμπάι ακόμη πιο ψηλά.

Το σχέδιο για τη δημιουργία του Dubai Trump Tower, του πρώτου ουρανοξύστη που περνούσε το ένα χιλιόμετρο σε ύψος αναβλήθηκε - έργο προϋπολογισμού 500 δισ. ευρώ - αν και οι περισσότεροι πιστεύουν ότι ουσιαστικά ματαιώθηκε. Αναβολή - αν όχι ματαίωση - ανακοίνωσαν στις αρχές της εβδομάδας και οι κατασκευαστές του πάρκου της Φόρμουλα 1.

Για όλα τα υπόλοιπα μεγάλα σχέδια - που είναι δεκάδες - επικρατεί το μαύρο σκοτάδι ενώ όσα ολοκληρώθηκαν ή βρίσκονται κοντά στην ολοκλήρωση η απογοήτευση είναι περιρρέουσα. Το ξενοδοχείο Atlantis Palm που για τα εγκαίνιά του στα τέλη Νοεμβρίου ξοδεύτηκαν 20 εκατ. δολάρια αν και ήλπιζε ότι θα υπήρχε λίστα αναμονής για διανυκτερεύσεις μπήκε αμέσως στο παιχνίδι των προσφορών όπως και τα υπόλοιπα πολυτελή ξενοδοχεία. Τουριστικά πρακτορεία διέρρευσαν στον διεθνή Τύπο ότι δωμάτια που έως πέρυσι στοίχιζαν 350 δολάρια το βράδυ πλέον με τα ίδια χρήματα μπορείς να καταλύσεις για μία εβδομάδα.

Η κρίση που χτύπησε περισσότερο Μεγάλη Βρετανία και ΗΠΑ κράτησε μακριά τους τουρίστες από τις δύο παραδοσιακές αγορές για το Ντουμπάι στο φεστιβάλ εκπτώσεων που ολοκληρώθηκαν τον Φεβρουάριο. Το Emirates Mall - συνολικής επιφάνειας όσο 50 γήπεδα ποδοσφαίρου - που άνοιξε πριν από τα Χριστούγεννα όχι μόνο δεν κατάφερε να καλύψει όλους τους χώρους με καταστήματα αλλά ήρθε αντιμέτωπο με τη χλιαρή προσέλευση καταναλωτών.

Από το μέτωπο των κατοικιών και των γραφείων η κατάσταση δεν ήταν καθόλου καλύτερη. Κτίρια που προορίζονταν για γραφειακοί χώροι πωλούνται ή ενοικιάζονται πλέον σε εξευτελιστικές τιμές ενώ πολυτελή σπίτια που μέχρι πρότινος θα δινόταν μάχες με υποψήφιους αγοραστές να πλειοδοτούν έχουν μείνει κλειδωμένα και περιμένουν.

Στην παραλία της Τζουμέιρα - η πλέον ακριβή της περιοχής - οι νεότευκτες βίλες πωλούνται έως και 60% κάτω σε σχέση με την τιμή που είχαν έξι μήνες πριν. Το Μπουρτζ Ντουμπάι ο υψηλότερος ουρανοξύστης στον κόσμο - ύψους 800 και πλέον μέτρων - ο οποίος αναμένεται να ολοκληρωθεί το επόμενο φθινώπορο αντιμετοπίζει έντονα προβλήματα αραιοκατοίκησης καθώς η εταιρεία δεν έχει βρει αγοραστές για όλα τα διαμερίσματα και τα καταστήματα.

Η είδηση που έφεραν πριν από τρεις εβδομάδες στο φως οι New York Times ότι οι ξένοι φεύγουν κατά χιλιάδες και αφήνουν τα πολυτελή αυτοκίνητά τους στο αεροδρόμιο αν και αρχικά διαψεύστηκε από τις τοπικές αρχές δεν άντεξε στην συνέχεια από τους ίδιους αριθμούς που έδωσε στη δημοσιότητα το υπουργείο Εργασίας του εμιράτου. Τον Ιανουάριο ακυρώθηκαν 5.500 θέσεις εργασίας αριθμός διπλάσιος σε σχέση με πέρυσι. Και αυτές είναι μόνο οι νόμιμες περιπτώσεις καθώς υπάρχει ένας μεγάλος αριθμός εργαζομένων που καταχρεωμένοι φεύγουν για ένα ταξίδι αναψυχής χωρίς όμως επιστροφή καθώς αν το τολμήσουν τους περιμένουν οι όχι και τόσο φιλόξενες φυλακές του Ντουμπάι.

Καθώς το όνειρο έχει μετατραπεί σε εφιάλτη η κυβέρνηση του εμιράτου προχώρησε νόμο που λογοκρίνει τον τοπικό Τύπο στο να προβάλλει αρνητικά την κρίση αλλά σαν μία μοναδική ευκαιρία για αγορές, δέχτηκε την απλόχερη βοήθεια από την κυβέρνηση του γειτονικού Αμπου Ντάμπι και πλέον ελπίζει η ύφεση να ολοκληρώσει τον κύκλο της όσο πιο σύντομα γίνεται. Το μόνο που ακούς πλέον στα παζάρια του Ντουμπάι είναι ότι «ο Αλλάχ είναι μεγάλος».

Η κατάρρευση σε αριθμούς

Αυτό το κείμενο εκτυπώθηκε από το hellenicvoiceny.com, στη διεύθυνση
: http://www.hellenicvoiceny.com/index.php?option=com_content&task=view&id=3179&Itemid=36