Αρχική 
ΕΛΛΑΔΑ Ο Αρης (δεν) κάνει πόλεμο...
ΕΛΛΑΔΑ Ο Αρης (δεν) κάνει πόλεμο...
| Ο Αρης (δεν) κάνει πόλεμο... |
|
|
| 19.01.09 | |||||
|
Από τότε που έκανε την εμφάνισή του στην πολιτική ο Α. Σπηλιωτόπουλος, δεν ήταν απλώς νεότερος από τους συνεργάτες του στον Πολιτικό Σχεδιασμό της Ρηγίλλης. Ήταν πιο μοντέρνος, πιο ευαίσθητος στα μηνύματα των καιρών, πιο έτοιμος για ρήξεις και νέες ιδέες.
Ακόμη και ως εκπρόσωπος του κόμματος, δεν φοβόταν να εκτεθεί, να δείξει τις συνήθειές του, να κάνει φιλίες, να διασκεδάσει...
Κι όμως! Ο Άρης Σπηλιωτόπουλος κινδυνεύει να γίνει ο πρώτος υπουργός Παιδείας αυτής της χώρας που δεν θα επιχειρήσει εκπαιδευτική μεταρρύθμιση. Κατ΄ αρχήν επειδή δεν προλαβαίνει και, επιπλέον, επειδή ουδείς στην κυβέρνηση το επιθυμεί. Χρήματα δεν υπάρχουν. Σχέδιο δεν υπάρχει. Προτάσεις δεν υπάρχουν. Υπάρχει ωστόσο χάρισμα. Άφθονο. Και στην πολιτική, ειδικά σε χαλεπούς και προεκλογικούς καιρούς, το χάρισμα μπορεί να μη λύνει τα προβλήματα της Παιδείας (της οικονομίας, της υγείας, της ανάπτυξης κ.ο.κ.), αλλά ενίοτε κερδίζει εκλογές. Και αυτό είναι το παν.
Διάλογος
Ο νέος υπουργός θα επιχειρήσει πάντως διάλογο για το μέλλον του Λυκείου και του συστήματος εισαγωγής στην τριτοβάθμια εκπαίδευση και μάλιστα εκ του μηδενός, ή, όπως είπε, σε «tabula rasa» (άγραφο πίνακα). Ο πίνακας όμως δεν φαίνεται να είναι απολύτως άγραφος. Υπάρχουν πάνω του οι σημειώσεις του πρωθυπουργού και των επικοινωνιολόγων του που θέλουν ησυχία ? εκλογική. Επικοινωνιολόγος άλλωστε, και μάλιστα επιτυχημένος, είναι ο ίδιος ο κ. Σπηλιωτόπουλος και γνωρίζει καλά τι πρέπει να κάνει.
Πρέπει να κατευνάσει την μαθητική, φοιτητική και εκπαιδευτική κοινότητα και, αν είναι δυνατόν, να πείσει τους διαδηλωτές ότι είναι μαζί τους, ακόμη και αν χρειαστεί να κατεβεί στον δρόμο. Η αποστολή είναι ξεκάθαρη και βεβαίως δεν θα μπορούσε να βρεθεί καταλληλότερος για να την αναλάβει. Ο βουλευτής από την Αχαΐα είναι νέος όσο πρέπει, άνετος όσο χρειάζεται και «αριστερός» όσο του επιτρέπεται. Είναι όμως και ρεαλιστής.
Τόσο ώστε να έχει επίγνωση ότι ο χρόνος που απομένει ως τις επόμενες εκλογές, όποτε και αν γίνουν, δεν επιτρέπει μεγαλόπνοα σχέδια στον ευαίσθητο τομέα της παιδείας, ο οποίος μάλιστα έχει συνδεθεί πλέον με τη γενικότερη κοινωνική αναταραχή. Βασικός κανόνας της επικοινωνίας λέει ότι, όταν δεν μπορείς να διορθώσεις το προϊόν, διορθώνεις ένα μέρος του και αυτό ακριβώς προωθείς.
Στην περίπτωση της Παιδείας, η κατάσταση μόνο για διαφήμιση δεν προσφέρεται. Από πού να αρχίσει κανείς; Από τα σχολικά κτίρια που μοιάζουν με φυλακές; Από την έλλειψη βιβλίων και διδακτικών μέσων; Από τους βαριεστημένους και κακοπληρωμένους δασκάλους;
Από την ενθάρρυνση της παπαγαλίας και την καταδίκη της κριτικής σκέψης; Από την ανεπάρκεια των πανεπιστημίων; Από τους ανεπαρκείς και απόντες καθηγητές που έχουν και άποψη για την αναβάθμιση του πανεπιστημίου; Από την προκλητική απουσία σχεδιασμού και οράματος; Δύσκολα πράγματα, χρονοβόρα και με πολιτικό κόστος. Ευτυχώς, λοιπόν, που υπάρχουν οι Πανελλαδικές και η κατ΄ επανάληψη επιστρατευθείσα ελπίδα για την κατάργησή τους. Με αυτόν τον τρόπο, δεκάδες χιλιάδες οικογενειών που αντιμετωπίζουν την παράλογη και αδικαιολόγητη πίεση των εισαγωγικών εξετάσεων μπορούν να αναπνεύσουν με ανακούφιση - και να πάνε να ψηφίσουν ξένοιαστοι. Να ονειρευτούν την ακαδημαϊκή κοινότητα και το πολυπόθητο πτυχίο, και ας μην έχει αντίκρισμα. Η «tabula rasa» του κ. Σπηλιωτόπουλου χωράει άραγε τα όνειρα χιλιάδων νέων ή μόνο τον εμπαιγμό τους;
Προτίθεται ο υπουργός να εξηγήσει ότι, αν το Λύκειο δεν βρει έναν ρόλο άλλο από αυτόν του προπαρασκευαστικού κέντρου και το Πανεπιστήμιο δεν προσανατολιστεί στις ανάγκες της εποχής, ελάχιστη σημασία θα έχει ο τρόπος εισαγωγής των φοιτητών; Θα πει στους Έλληνες ότι οι ανώτατες σπουδές δεν προορίζονται για όλους και ότι μια «τέχνη» είναι συχνά προτιμότερη από ένα πτυχίο που δεν αντιπροσωπεύει γνώση και εξειδίκευση; Τι νόημα έχει να εισάγονται κάθε χρόνο 500 αριστούχοι στην Ιατρική, αν δεν υπάρχει η δυνατότητα άρτιας εκπαίδευσής τους, αν στην πορεία τσουβαλιάζονται μαζί με τους? βαλκάνιους συμφοιτητές τους, αν περιμένουν μια δεκαετία για να γίνουν ειδικευόμενοι και να αμειφθούν με 1.000 ευρώ, αν δεν βαθμολογούνται στις εξετάσεις για την Ειδικότητα, αν εν τέλει δεν βρίσκουν μια θέση εργασίας;
Έχουν περάσει πέντε χρόνια από τότε που η Νέα Δημοκρατία κεφαλαιοποιούσε εκλογικά τις υποσχέσεις της. Στην Παιδεία, έλεγε, θα διοχετεύονταν κονδύλια που θα έφθαναν το 5% του ΑΕΠ. Και ύστερα έγινε κυβέρνηση. Και ήρθε η Μαριέττα Γιαννάκου, ίσως το μόνο μέλος του υπουργικού συμβουλίου που είχε πάρει στα σοβαρά τις εξαγγελίες περί μεταρρυθμίσεων. Και έπειτα ήρθε ο αποτυχημένος διάλογος, το βιβλίο της Ιστορίας και? ο Ευριπίδης Στυλιανίδης. Η συζήτηση τελείωσε και η πολιτική έδωσε τη θέση της στη μάχη του δρόμου. Μια μάχη η οποία έλαβε νέες διαστάσεις μετά τον θάνατο του 15χρονου μαθητή, τα μπουζούκια του υπουργού και την θλιβερή αντίδραση της κυβέρνησης. Ήταν πλέον ολοφάνερο ότι, αν ο Κώστας Καραμανλής διατηρούσε ακόμη ελπίδες πολιτικής επιβίωσης, έπρεπε να λάβει νέα μέτρα.
«Νέα μέτρα»
Σ’ αυτ ό ακριβώς το πλαίσιο εντάσσεται και ο Άρης Σπηλιωτόπουλος. Στα «νέα μέτρα». Όχι τώρα, από παλιά. Από τότε που έκανε την εμφάνισή του, δεν ήταν απλώς νεότερος από τους συνεργάτες του στον Πολιτικό Σχεδιασμό της Ρηγίλλης. Ήταν πιο μοντέρνος, πιο ευαίσθητος στα μηνύματα των καιρών, πιο έτοιμος για ρήξεις και νέες ιδέες. Ακόμη και ως εκπρόσωπος του κόμματος, δεν φοβόταν να εκτεθεί, να δείξει τις συνήθειές του, να κάνει φιλίες, να διασκεδάσει. Η χαρισματική του προσωπικότητα, το επικοινωνιακό τάλαντο και η εργατικότητά του έφεραν αποτελέσματα, τόσο για τον ίδιο όσο και για εκείνον που τον ανακάλυψε και τον εμπιστεύθηκε.
Ο κ. Σπηλιωτόπουλος έγινε η «σκιά» του κ. Καραμανλή και υπέμεινε με αξιοπρέπεια ακόμη και το «ψυγείο» στο οποίο τον τοποθέτησε ο τελευταίος, όταν εκλήθη να διαλέξει ανάμεσα στον συνεργάτη και στις ψήφους. Η επιστροφή του, μέσω του υπουργείου Τουρισμού, υπήρξε πανηγυρική και δίκαιη και ίσως, αν μπορούσε να διαλέξει, να επιθυμούσε την παραμονή του εκεί. Δεν φαίνεται πάντως να φοβάται τα δύσκολα. Όπως λέει ο ίδιος, την πολιτική την έχει επιλέξει εκείνος, δεν τον επέλεξε αυτή. Και θα ήθελε, μάλλον, εκτός από αρεστός, να είναι και χρήσιμος. Ίσως αποδεικνύοντας ότι η επικοινωνία είναι απλώς το μέσο και όχι η ουσία. Ίσως επιμένοντας να διορθώσει και όχι να εξωραΐσει. Ίσως επιχειρώντας να αφήσει έργο και όχι εντυπώσεις?
ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ
Ο νέος υπουργός Παιδείας θα επιχειρήσει διάλογο για το μέλλον του Λυκείου και του συστήματος εισαγωγής στην τριτοβάθμια εκπαίδευση και μάλιστα εκ του μηδενός, ή, όπως είπε, σε «tabula rasa» (άγραφο πίνακα)
Η ΑΠΟΦΑΣΗ
Ως επικοινωνιολόγος ο κ. Σπηλιωτόπουλος γνωρίζει καλά τι πρέπει να κάνει. Πρέπει να κατευνάσει την μαθητική, φοιτητική και εκπαιδευτική κοινότητα και, αν είναι δυνατόν, να πείσει τους διαδηλωτές ότι είναι μαζί τους, ακόμη και να κατεβεί στον δρόμο αν χρειαστεί.
ΚΑΙ Η ΕΚΤΕΛΕΣΗ
Η αποστολή είναι ξεκάθαρη και βεβαίως δεν θα μπορούσε να βρεθεί καταλληλότερος για να την αναλάβει. Ο βουλευτής από την Αχαΐα είναι νέος όσο πρέπει, άνετος όσο χρειάζεται και «αριστερός» όσο του επιτρέπεται
ΗΜΕΡΗΣΙΑ
Μόνο εξουσιοδοτημένοι χρήστες μπορούν να γράψουν σχόλια! Powered by !hellenicvoiceny Copyright (C) 2007Αυτό το κείμενο εκτυπώθηκε από το hellenicvoiceny.com, στη διεύθυνση
|
|||||
| < Προηγ. | Επόμ. > |
|---|
|