Του Σάκη Σερέτη

Ο θάνατος και η καταστροφή που σπέρνει ασύστολα το Ισραήλ στην λωρίδα της Γάζας, ήταν η αιματοβαμμένη επιβεβαίωση, που θέλει τις ηγεσίες των ισχυρών του πλανήτη, να κινούνται ευέλικτα στην σφαίρα της απόλυτης υποκρισίας ,αδιαφορώντας επιδεικτικά για τις διεθνείς αντιδράσεις των λαών στο θέμα της νέας μορφής γενοκτονίας, που πραγματοποιείται στο θέατρο των πολεμικών επιχειρήσεων του Ισραηλινού στρατού.

Η προκλητική τακτική των Ισραηλινών κυβερνήσεων καθώς και η αμέριστη συμπαράσταση που απολαμβάνουν από την πλευρά των Αμερικανών ,αποδεικνύει την θεωρία του «δυο μέτρα και δυο σταθμά» που εφαρμόζουν κατά περίπτωση, οι ισχυροί του πλανήτη χωρίς ίχνος ντροπής.

Χαρακτηριστικό γνώρισμα της ασυλίας που απολαμβάνει το Ισραήλ, είναι το μπλοκάρισμα μιας καταδικαστικής απόφασης στα πλαίσια του Ο.Η.Ε από την Αμερική, που σε άλλη περίπτωση, θα ήταν η πρώτη χώρα που θα καταδίκαζε τέτοιου είδους σφαγή αμάχων.

Αντίθετα τώρα, μπροστά σε αυτή την νέα θηριωδία ξορκίζει το κακό με αρκετά μεγάλη δόση υποκρισίας, ξεστομίζοντας μεν ένα πλήθος από ευχολόγια ,ενώ την ίδια στιγμή αποδεκατίζονται κυριολεκτικά οι ανθρώπινες ζωές των αμάχων.

Αυτό το σκηνικό της θηριωδίας, ενισχύεται έμμεσα από την πρεσβυωπία του Ο.Η.Ε., καθώς και από τις παλινωδίες που διακρίνουν τους υπόλοιπους ισχυρούς του πλανήτη, οι οποίοι όμως θα πρέπει να γνωρίζουν, ότι τα βήματα επάνω στο αίμα αφήνουν ίχνη ανεξίτηλα .

Το παλαιστινιακό ζήτημα μετράει εξήντα χρόνια και μέχρι σήμερα παραμένει στον ίδιο παρανομαστή, παρουσιάζοντας όμως τις ίδιες εικόνες πολεμικής φρίκης και θυσίας αθώου αίματος.

Ωστόσο δεν είναι τίποτε άλλο, παρά το πολυπόθητο όραμα εκατομμυρίων ανθρώπων της Παλαιστίνης, να αποκτήσει κάποια στιγμή επιτέλους την δική του πατρίδα.

Κάθε φορά όμως, ξαναγυρίζουν στο σημείο μηδέν, όταν κάποια αιματηρή τροπή των γεγονότων, τοποθετεί στο περιθώριο το πάγιο αίτημα τους, διογκώνει τη φρίκη του πολέμου και φυσικά τότε, μπαίνει σε άμεση προτεραιότητα η εκεχειρία.

Στις δύσκολες αυτές στιγμές, εμφανίζονται και αναλαμβάνουν κάποιοι ισχυροί του κόσμου, να μεσολαβήσουν για την επίτευξη της ειρήνης και έτσι μοιραία, η λύση του βασικού προβλήματος μετατίθεται στις καλένδες.

Εξήντα χρόνια μετά, επανερχόμαστε στην ίδια αφετηρία όταν, το 1947 η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ υιοθέτησε τη δημιουργία δύο ξεχωριστών κρατών στην περιοχή της Παλαιστίνης, ενός Ιουδαϊκού και ενός Αραβικού.

Την επόμενη κιόλας χρονιά δημιουργήθηκε το κράτος του Ισραήλ, ενώ η δημιουργία του κράτους της Παλαιστίνης, παραμένει ακόμη μακρινό και απραγματοποίητο όνειρο για όσους κατάφεραν να επιζήσουν από τις εχθροπραξίες …

Αυτό το κείμενο εκτυπώθηκε από το hellenicvoiceny.com, στη διεύθυνση
: http://www.hellenicvoiceny.com/index.php?option=com_content&task=view&id=2864&Itemid=29