«Ε, φίλε, μπορούμε να κάνουμε κάτι για κάποια φωτογραφία;». Ο σερβιτόρος πίσω από τον οργιαστικό μπουφέ που έχει απλωθεί δύο βήματα από τα κρυστάλλινα νερά ενός ασυνήθιστα διαυγή Σαρωνικού πιθανότατα με μπερδεύει με κάποιον άλλον.

΄Η έχει πιστέψει ότι οι δημοσιογράφοι απολαμβάνουν μια σειρά σκανδαλιστικών προνομίων που τους επιτρέπει να κάνουν σχεδόν τα πάντα. Δεν έχω τον χρόνο να του εξηγήσω ότι οι θέσεις και οι ρόλοι μας δεν διαφέρουν. Αυτός θα πρέπει να φροντίσει οι πιατέλες να ξεχειλίζουν από πολύχρωμες σαλάτες και πρωτότυπους γευστικούς συνδυασμούς, εγώ, μαζί και άλλοι περίπου 140, δημοσιογράφοι από όλη την Ευρώπη θα πρέπει να στύψουμε το μυαλό μας για να κάνουμε έξυπνες και πρωτότυπες ερωτήσεις στους πρωταγωνιστές της κινηματογραφικής μεταφοράς του «Μάμμα Μία!».

Την Πέμπτη η ταινία βγήκε και στις ελληνικές αίθουσες, όπως και σε άλλες χώρες, κουβαλώντας τον μύθο ενός από τα πιο επιτυχημένα μιούζικαλ στην ιστορία του θεάματος. Σε ένα ελληνικό νησί η κόρη της Ντόνα ετοιμάζεται να παντρευτεί τον εκλεκτό της καρδιάς της και ταυτόχρονα αναζητάει τον πραγματικό της πατέρα ανάμεσα σε τρεις πρώην εραστές της μητέρας της. Πρωταγωνιστικό ρόλο στο μιούζικαλ, φυσικά και στην ταινία, έχουν τα τραγούδια των «Abba».

Ομως, όσο ακριβοθώρητοι και απρόσιτοι θέλουμε να πιστεύουμε ότι είναι οι σταρ του Χόλιγουντ, άλλο τόσο κλισέ φαντάζει και ο μηχανισμός απομυθοποίησης που είναι αυτά τα στρογγυλά τραπέζια, τα οποία μου θύμισαν λίγο τις ροτόντες των γαμήλιων δεξιώσεων. Αλλά αντί για τον Γιώργο και την Μαρία, έχουμε τη Μέριλ, τον Πιρς, τον Κόλιν. Δεν είναι ότι διαψεύδονται προσδοκίες, αλλά η προσωπική επαφή εκ των πραγμάτων έχει τη δύναμη να κατεδαφίζει με συνοπτικές διαδικασίες κατασκευασμένες «ανισότητες», «αποστάσεις», «στάτους». Μάλλον είναι και μία ανάγκη των ίδιων των ηθοποιών. Να αποδείξουν ότι είναι κανονικοί άνθρωποι, ούτε καβαλημένες ντίβες ούτε κατεστραμμένοι υπηρέτες της κόκας.

Εντυπώσεις; Η Μέριλ Στριπ ήταν και πριν και μετά η σταρ της ημέρας. Χωρίς ίχνος πόζας και επιτήδευσης, είναι το είδος της γυναίκας που, φτάνοντας στο τραπέζι σου, σε υποβάλει να σηκωθείς από την καρέκλα σου και να της υποκλιθείς. Υπάρχει κάτι απόκοσμα γήινο στη Μέριλ Στριπ, μία θελκτική αντίφαση, τόσο καλά ενσωματωμένη στον τρόπο που κινείται και μιλάει, που σε μαγεύει. Και είναι πιο «χαρούμενη» και εξωστρεφής από αυτό που ίσως περιμένεις. Ο Πιρς Μπρόσναν είναι ο Πιρς Μπρόσναν. Με πλήρη επίγνωση του ποιος είναι και τι εκπροσωπεί, αλλά χωρίς κανένα άγχος επιβεβαίωσης. Η γλώσσα του σώματος σού έδινε την εντύπωση ότι δεν έκανε πολύ κέφι την όλη ιστορία, αλλά αποδείχθηκε ιδιαίτερα ομιλητικός. Ο Κόλιν Φερθ είναι ο παλιός συμφοιτητής σου που συνάντησες ύστερα από αιώνες και δεν θα κουραστείς ούτε δευτερόλεπτο με τις ιστορίες του. Δεινός αφηγητής, πολύ καλό χιούμορ κι ένα είδος γοητείας, πολύ διαφορετικής από του Μπρόσναν, αλλά εξίσου διαπεραστικής.

Κοινός παρονομαστής, η αβίαστη λατρεία για την Ελλάδα και το τοπίο των Σποράδων. Χωρίς να τους ρωτήσεις, έσπευδαν σχεδόν όλοι να μιλήσουν γι’ αυτό το «μαγικό», το «μυθικό» μέρος με την ιδιαίτερη «ενέργεια». Οπως εξομολογήθηκε και ο Πιρς Μπρόσναν, ήταν αρκετές τρεις λέξεις για να πει το ναι στους παραγωγούς της ταινίας: «Μέριλ Στριπ, Μάμμα Μία, Ελλάδα. Αυτό ήταν!». Οταν ξαναβγήκα έξω στον πραγματικό κόσμο (αυτοκίνητα, στροφές καραμανιόλες, επιγραφές, αυθαίρετα, κ.λπ.) ήταν ωραίο να θυμάσαι ότι αυτά τα μαγικά μέρη βρίσκονται γελοιωδώς κοντά σου.

-Για τη δουλεία εκτός στούντιο: «Οταν κάναμε τα γυρίσματα στη Σκόπελο, τσιμπιόμουν. Πήγαινα στον Πιρς και στον Στέλαν και τους ψιθύριζα στο αυτί: “Μα στα αλήθεια θα μας πληρώσουν για να περάσουμε δύο - τρεις εβδομάδες σ’ αυτόν τον παράδεισο;». Από αυτήν την άποψη ήταν η πιο καλοπληρωμένη δουλειά που έχω κάνει».

-Για τη μουσική των Abba: «Ανήκω σε μία γενιά που μεγάλωσε με άλλα ακούσματα, χωρίς να δίνει μεγάλη σημασία σε τραγούδια που έκαναν επιτυχία στη Γιουροβίζιον ή τέλος πάντων στα τραγούδια του στυλ Αbba. Μόνο με το πέρασμα του χρόνου και, φυσικά, την εμπλοκή μου στην ταινία, συνειδητοποίησα και εκτίμησα την αξία αυτών των κομματιών. Υπάρχει μία μαγική απλότητα στη σύνθεση, στη μελωδία, στην ενορχήστρωση που εξηγεί γιατί ακόμα μιλάμε γι’ αυτά τα τραγούδια. Είναι όπως με τους Μπιτλς. Τα πιο ωραία τους κομμάτια, αυτά που ακούγονται ακομα και σήμερα, είναι, αν προσέξετε, τα φαινομενικά πιο “απλά”. Αλλά πόσο εύκολα κάθεσαι και γράφεις ένα “απλό” τραγούδι;».

-Για τον Ομπάμα. «Δεν είναι ότι θα αλλάξει η εικόνα της Αμερικής προς τα έξω, είναι ότι υπάρχουν βάσιμες ελπίδες να αλλάξει κάτι στον κόσμο ολόκληρο. Ναι, το ξέρω, πάντα υπάρχουν δυνάμεις που θέλουν να εμποδίσουν τέτοιες καταστάσεις, αλλά αυτό δεν πρέπει να μας αποτρέπει από το να ελπίζουμε. Σήμερα μπορούμε τουλάχιστον να ψελλίσουμε αυτήν τη λέξη: Ε-λ-π-ί-δ-α».

-Για την Ελλάδα: «Τι χώρα, Θεέ μου! Πολλά πολλά χρόνια πίσω, είχα επισκεφθεί τα νησιά στον νότο, τις Κυκλάδες, και είχαμε περάσει υπέροχα, απλά μιλάμε για ένα τοπίο εντελώς διαφορετικό. Τώρα στη Σκιάθο, στη Σκόπελο και στο Πήλιο ανακάλυψα μία άλλη Ελλάδα, μέρη μαγικά, καταπράσινα βουνά, βουτηγμένα μέσα σε τιρκουάζ νερά. Εχετε πάει στο Πήλιο; Απίστευτο μέρος»!

-Για τους ρόλους της: «Παίζω γυναίκες, παίζω ανθρώπους και ο κάθε άνθρωπος, η κάθε γυναίκα που υποδύομαι είναι σημαντική. Οχι γιατί τους παίζω εγώ ή γιατί γίνονται ταινίες, αλλά γιατί δείξτε μου έναν άνθρωπο, μία ανθρώπινη ζωή που δεν έχει να μας πει κάτι».

-Για την ευτυχία: «Η μεγαλύτερη εικόνα ευτυχίας που έχω για τον εαυτό μου είναι αραγμένη στην όχθη μιας λίμνης να διαβάζω ένα βιβλίο. Να μία “πολυτέλεια” που έχω στερηθεί».

kathimerini

Αυτό το κείμενο εκτυπώθηκε από το hellenicvoiceny.com, στη διεύθυνση
: http://www.hellenicvoiceny.com/index.php?option=com_content&task=view&id=1959&Itemid=30