Εντονη ταξική ταυτότητα αρχίζουν να αποκτούν τα οικονομικά προγράμματα των υποψηφίων για την αμερικανική προεδρία. Ο Μπαράκ Ομπάμα προσπαθεί να κερδίσει το χρίσμα των Δημοκρατικών προτείνοντας μέτρα ανακατανομής του εισοδήματος προς όφελος των φτωχότερων εργαζομένων ενώ η Χίλαρι Κλίντον απαντά με προτάσεις περισσότερο δελεαστικές για τη μεσαία τάξη. Οσο για τον Τζον ΜακΚέιν, που ήδη έχει κερδίσει το χρίσμα των Ρεπουμπλικάνων, ταυτίζεται όλο και περισσότερο με τις οικονομικές πολιτικές των κυβερνήσεων Μπους και Ρίγκαν, αν και ο ίδιος υποστηρίζει ότι δεν θα ακολουθήσει το παράδειγμά τους.

Σε πρόσφατη Συνέντευξη Τύπου, που επέλεξε να δώσει την ημέρα που λήγει η προθεσμία υποβολής φορολογικών δηλώσεων στις ΗΠΑ, ο γερουσιαστής ΜακΚέιν προσπάθησε να ανασκευάσει την εικόνα του πολιτικού που δεν γνωρίζει πολλά από οικονομία (το είχε παραδεχθεί ο ίδιος στις αρχές του έτους) που μέχρι τώρα είχε. Ταυτόχρονα, όμως, μετέβαλε αισθητά κεντρικές προηγούμενες θέσεις του, όπως η αντίθεσή του με τις φοροελαφρύνσεις Μπους (το 2001 και το 2003 ήταν από τους ελάχιστους Ρεπουμπλικάνους που διαφωνούσαν ενώ τώρα δεσμεύεται να τις μονιμοποιήσει) και η αντιμετώπιση του δημοσιονομικού ελλείμματος (εγκατέλειψε τη δέσμευσή του να ισοσκελίσει τον προϋπολογισμό μέχρι το τέλος της τετραετίας).

Φορολογία επιχειρήσεων
Ο κ. ΜακΚέιν προτείνει τη μείωση του συντελεστή φορολόγησης των εταιρικών κερδών από 35% σε 25%, κατάργηση συγκεκριμένων κατηγοριών φόρων και διπλασιασμό των φοροαπαλλαγών για ανηλίκους και ηλικιωμένους. Προτείνει, επίσης, την κατάργηση του φόρου 18,4 σεντ / γαλόνι βενζίνης (περίπου 0,03 ευρώ/λίτρο) φέτος το καλοκαίρι, προκειμένου να τονωθεί άμεσα η οικονομία. Το συνολικό κόστος του προγράμματός του εκτιμάται ότι θα φτάσει τα 200 δισ. δολ., χωρίς να υπολογίζεται το κόστος μονιμοποίησης των φοροελαφρύνσεων Μπους (κανονικά λήγουν το 2010) -κάτι που οι Δημοκρατικοί υποστηρίζουν ότι διπλασιάζει το κόστος του προγράμματος. Σχετικά με τη νομισματική πολιτική, πρόσφατα ο κ. ΜακΚέιν έπλεξε το εγκώμιο του Αλαν Γκρίνσπαν και διατήρησε αμφιβολίες για την αποτελεσματικότητα των χειρισμών του Μπεν Μπερνάνκε. Σε διεθνές επίπεδο δεσμεύεται να προωθήσει το ελεύθερο εμπόριο.

Ο Μπάρακ Ομπάμα, αντίθετα, έχει στενές σχέσεις με τα συμφέροντα των βιομηχανιών του Σικάγο ενώ πρόσφατα υιοθέτησε ακόμα εντονότερες πολιτικές προστατευτισμού (οι προπαγανδιστές του υποστηρίζουν ότι θα αλλάξει ριζικά την NAFTA), στην προσπάθειά του να κερδίσει την κρίσιμη μάχη της Πενσιλβάνια -μια από τις πολιτείες με εξαιρετικά έντονο πρόβλημα αποβιομηχάνισης. Ο γερουσιαστής του Ιλινόις, προτείνει μη ανανέωση των φοροελαφρύνσεων Μπους για τις δύο υψηλότερες φορολογικές κλίμακες και υιοθέτηση φόρου ακίνητης περιουσίας, με συντελεστή 45% και αφορολόγητο όριο τα 7 εκατ. δολάρια. Δηλώνει ότι θα αυξήσει τους φορολογικούς συντελεστές επί των κεφαλαιακών κερδών και των μερισμάτων (από το 15% στο 28%) και θα καταργήσει τους φόρους για 10 εκατομμύρια φτωχούς Αμερικανούς, μέσω φοροαπαλλαγών που θα κοστίσουν 80 δισ. δολ. στον προϋπολογισμό. Υποστηρίζει ότι σκοπεύει να καταργήσει τα φορολογικά «παράθυρα» που περιορίζουν τους εταιρικούς φόρους και να πολεμήσει τους φορολογικούς παραδείσους.

«Πράσινη οικονομία»
Η Χίλαρι Κλίντον, από την πλευρά της, συμφωνεί με τις θέσεις Ομπάμα για τις φοροελαφρύνσεις Μπους και τον φόρο ακίνητης περιουσίας αλλά δίνει λιγότερη έμφαση στην αναδιανομή εισοδήματος και περισσότερη στην ανάπτυξη «πράσινης» οικονομίας και την προστασία των συνταξιούχων. Εισηγείται φοροελαφρύνσεις για όσους κατασκευάζουν γραφεία και σπίτια φιλικά προς το περιβάλλον και για τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις που προσφέρουν ασφαλιστική κάλυψη στους υπαλλήλους τους. Προτείνει φορο-ελάφρυνση 3.000 δολαρίων για κάθε φορολογούμενο που «προσέχει» ηλικιωμένο ή ανάπηρο συγγενή και 1.000 δολαρίων για κάθε εργαζόμενο που αποταμιεύει για τα γεράματά του. Εξαιρετικά κρίσιμη παράμετρος της αναμέτρησης θεωρείται η διάρκεια της οικονομικής ύφεσης στην οποία δείχνει να εισέρχεται η αμερικανική οικονομία. Οι περισσότεροι αναλυτές υποστηρίζουν ότι την περίοδο των εκλογών (Νοέμβριος) η ανάπτυξη θα έχει επιστρέψει σε θετικό έδαφος και θα επιταχύνεται. Ακόμα κι έτσι, όμως, δεν είναι καθόλου σίγουρο αν μερικοί μήνες ανάκαμψης αποδειχθούν ικανοί να διαγράψουν από τις μνήμες των ψηφοφόρων τις σημερινές οικονομικές δυσκολίες.

4 «γκουρού» των αγορών στην «Η»

Του Γιώργου Ι. Μαύρου
Αυτό το ηλεκτρονικό μήνυμα προστατεύεται από spam bots, θα πρέπει να έχετε ενεργοποιημένη τη Javascript για να το δείτε

Μπορεί η προεκλογική περίοδος των ΗΠΑ να έχει ακόμα πολύ δρόμο μπροστά της, όμως ήδη οι οικονομολόγοι, αναλυτές και λοιποί παράγοντες της αγοράς έχουν διαμορφώσει τα δικά τους σενάρια για τη νέα τάξη πραγμάτων που -ενδέχεται- να φέρει η αλλαγή σκυτάλης στην αμερικανική προεδρία.

Για τον Ελβετό οικονομολόγο, Μαρκ Φάμπερ, και μόνο η αποχώρηση του νυν προέδρου των ΗΠΑ συνιστά θετική εξέλιξη.

«Ο Τζωρτζ Μπους αποτελεί τον δεύτερο μεγαλύτερο κίνδυνο όχι μόνο για την Αμερική αλλά και για τον υπόλοιπο πλανήτη», τονίζει μιλώντας αποκλειστικά στην «Η». «Ο πρώτος είναι ο Μπεν Μπερνάνκε», προσθέτει, ασκώντας έντονη κριτική για την -καταστροφική όπως την χαρακτήρισε- πολιτική του προέδρου της αμερικανικής κεντρικής τράπεζας και επιβεβαιώνοντας τη φήμη του απαισιόδοξου.

Ως προς τον διάδοχο του Τζωρτζ Μπους ο κ. Φάμπερ αποκαλύπτει την προτίμησή του δια της εις άτοπον απαγωγής. Ο προεδρικός υποψήφιος των Ρεπουμπλικάνων, Τζον Μακέιν, απορρίπτεται με συνοπτικές διαδικασίες, διότι, όπως τόνισε, θα συνεχίσει τις καταστροφικές πολιτικές του προκατόχου του. Το ίδιο και η Χίλαρι Κλίντον, καθώς είναι το ήμισυ ενός ζεύγους αρπαχτής κι ανειλικρίνειας. «Οπότε μας μένει ο Μπαράκ Ομπάμα», καταλήγει.

Τζιμ Ρότζερς
Κάποιοι, όμως, δεν εμπνέονται ούτε από αυτόν. «Είναι όλοι τους απαράδεκτοι», δήλωσε στην «Η» ο δισεκατομμυριούχος μεγαλοεπενδυτής Τζιμ Ρότζερς. «Κανείς από τους τρεις υποψηφίους δεν πρόκειται να κάνει τίποτα».

Ο λόγος που ο κ. Ρότζερς εμφανίζεται τόσο ισοπεδωτικός είναι η κάθετη διαφωνία του, με τη λογική των κρατικών παρεμβάσεων για τη διάσωση του χρηματοπιστωτικού συστήματος, την οποία φαίνεται να ενστερνίζονται και οι τρεις υποψήφιοι.

Το ίδιο κι ο κ. Φάμπερ: «Ακόμα και ο τελευταίος φοιτητής οικονομικής σχολής διδάσκεται ότι ο καλύτερος μηχανισμός εκτόνωσης μιας κρίσης είναι η ίδια η αγορά», λέει.

JP Μorgan
Λιγότερο επιθετική στα σχόλιά της εμφανίζεται η Στέφανι Φένεσι, αναλύτρια της JPMorgan Asset Management. Ιστορικά, λέει, οι Ρεπουμπλικάνοι είναι πιο φιλελεύθεροι και εφαρμόζουν πολιτικές που ευνοούν τις επιχειρήσεις και την ατομικότητα. Επίσης, τείνουν να ευνοούν τις αμυντικές δαπάνες και τη διάδοση της δημοκρατίας στον υπόλοιπο πλανήτη. Από την άλλη, οι Δημοκρατικοί δίνουν μεγαλύτεροι έμφαση σε κοινωνικά ζητήματα και θεσπίζουν περισσότερους φόρους.

Οκονομικό κύλος
πό τα παραπάνω θα συμπέραινε κανείς ότι η αμερικανική οικονομία πηγαίνει καλύτερα με Ρεπουμπλικάνους, λέει η κα Φένεσι. Τα στατιστικά όμως, προσθέτει, δείχνουν ότι οι υψηλότεροι ρυθμοί ανάπτυξης και η χαμηλότερη ανεργία συμπίπτουν με περιόδους διακυβέρνησης των Δημοκρατικών, προσθέτει.

Αν, πάντως, κερδίσει ο Ρεπουμπλικάνος υποψήφιος, τονίζει η κα Φένεσι, τότε πιθανότατα θα αυξηθούν οι αμυντικές δαπάνες κι αυτό θα ωφελήσει την αμυντική βιομηχανία. Αν, πάλι, κερδίσουν οι Δημοκρατικοί, και ιδιαίτερα η Κλίντον, είναι πολύ πιθανό να προωθηθούν σημαντικές μεταρρυθμίσεις στην υγεία, προς όφελος των φαρμακευτικών εταιρειών και των επιχειρήσεων του κλάδου υγείας.

Για τον αναλυτή της Schroders, Τζόναθαν Αρμιτάζ, πάντως όποιος και να εκλεγεί πρόεδρος, οι περικοπές δαπανών στη δημόσια υγεία είναι δεδομένες. Ο ίδιος επίσης θεωρεί ότι οι πετρελαϊκές εταιρείες θα παραμείνουν και πάλι στο απυρόβλητο.

Αποψη
Οι λευκοί εργάτες βγάζουν πρόεδρο

Οποιος και αν είναι, τελικά, ο νέος Αμερικανός πρόεδρος, δεν αναμένονται εκπλήξεις στους βασικούς άξονες της οικονομικής πολιτικής. Οι υποψήφιοι δεν εκπροσωπούν ριζικά διαφορετικές φιλοσοφίες ούτε αναδείχθηκαν από κοινωνικούς αγώνες. Πρόκειται για προσωποπαγείς προεκλογικές εκστρατείες που μέσω συναλλαγών με ομάδες συμφερόντων συγκεντρώνουν κονδύλια. Το επιτελείο Ομπάμα δείχνει να κρίνει ως πιο υποσχόμενη την προσέγγιση των χαμηλότερων εισοδημάτων, το επιτελείο Κλίντον τη μεσαία τάξη, ενώ ο ΜακΚέιν απλά συνεχίζει τα βήματα του Μπους. Η αντιπαράθεση μεταξύ των Δημοκρατικών θα κριθεί, πιθανότατα ακριβώς στο σημείο που... εφάπτονται τα μεσαία στα κατώτερα στρώματα: Τους λευκούς εργάτες (blue collars), που έχουν μεν πληγεί από την παγκοσμιοποίηση αλλά συνεχίζουν να διακατέχονται από... μικροαστικό ιδεασμό. Είναι οι άνθρωποι που τη 10ετία του 80 ψήφισαν Ρέιγκαν και έκτοτε βλέπουν το εισόδημά τους να περιορίζεται εξαιτίας των νεοφιλελεύθερων πολιτικών. Αυτούς θα πρέπει να κερδίσει ο Ομπάμα αν θέλει να κερδίσει αρχικά την Κλίντον και τελικά την προεδρία.

imerisia

Αυτό το κείμενο εκτυπώθηκε από το hellenicvoiceny.com, στη διεύθυνση
: http://www.hellenicvoiceny.com/index.php?option=com_content&task=view&id=1655&Itemid=36