Oι εκλογές είχαν γίνει σε ένα κλίμα εμβρόντητης κοινής γνώμης, ιδίως από τις συνέπειες των καταστροφικών πυρκαγιών του Αυγούστου. Κι όμως, έφτασαν δυο γεγονότα, η εσωτερική ανάδειξη αρχηγού στο ΠΑΣOΚ και η απόπειρα αυτοκτονίας Ζαχόπουλου, για να πακεταριστούν σε ένα ντουλάπι απόλυτης λήθης, οι συνέπειες εκείνων των εκλογών του 2007. 

 Αμφότερα τα συμβάντα, ήταν παράπλευρα.

Κι άλλες φορές, κόμματα που έχασαν, επιχείρησαν να αποκτήσουν νέες ηγεσίες: ποτέ δεν έγινε τέτοιος χαμός.

 Η απόπειρα Ζαχόπουλου προκλήθηκε κατά τη δική του άποψη από έναν εκβιασμό: κι όμως, αυτός ο εκβιασμός δεν προβλήθηκε ως κύριο συστατικό της κρίσης. Τώρα, ζούμε τις συνέπειες αυτής της παράπλευρης εξάπλωσης αγωνίας, καρφωμάτων και γενικού φόβου.

 Η κυβέρνηση προχώρησε σε μία νομοθετική ρύθμιση για το ασφαλιστικό ζήτημα, που είναι σε πλήρη συνέπεια με αυτά που έλεγε εδώ και χρόνια. Για την κυβέρνηση, η Ελλάδα είναι μία κατασκευή χωρίς καλά θεμέλια, που βαραίνουν από το βάρος διαφόρων «ρετιρέ». Εχει βέβαια διαφορετική άποψη για το τι σημαίνει ρετιρέ.

Στα ρετιρέ, μένουν, δύο κατηγορίες της κοινωνίας. Νταβατζήδες και συντεχνίες.

Ακόμη κι αν μένουν άλλοι, δεν την πειράζει. Επειδή καλύπτονται από «αξίες» στις οποίες δε θέλει να παρέμβει. 

 Σύμφωνοι, ο κόσμος δεν τρώει κουτόχορτο, αλλά για μια μπουκιά την ημέρα, δε λέει όχι. Ιδίως αν το κουτόχορτο σερβίρεται με λαδάκι καταγγελιών, σκορδάκι από «κι εσείς τα ίδια κάνατε», αλατάκι «διακίνησης μαύρου χρήματος».

Σε κάθε περίπτωση, το νομοσχέδιο κατατίθεται και απόλυτα φυσικά, ξεκινούν μεγάλες απεργίες. Δεν είναι πρώτη φορά που γίνονται απεργίες, μήτε θα είναι οι τελευταίες. Το ζήτημα είναι ότι αυτό το 25 ή 30% των ανθρώπων που ζούνε κάτω από το όριο της φτώχειας, εξαφανίζεται ως διά μαγείας από το προσκήνιο της επικαιρότητας.

Τώρα κυριαρχούν συνδικαλιστές να τσακώνονται με δημοσιογράφους. Υπό τη συνηγορία πολιτικών κι από τις δύο πλευρές.

 Φαίνεται ότι ο πρώτος αντίπαλος πολλών συστημάτων, είναι αυτοί που αντιπροσωπεύουν απεργούς. Το τι ακούνε, δεν περιγράφεται. Ενώ αυτοί που «αποκαλύπτουν το ρόλο των συντεχνιών» υποτίθεται ότι εκφράζουν τη «σκληρή αλήθεια».  

Εκεί που το μυαλό σταματάει, είναι στο ρόλο των κομμάτων εξουσίας. Δε θυμάμαι μήτε μία περίπτωση εδώ και πενήντα χρόνια που η αξιωματική αντιπολίτευση να μην «τάχτηκε με τα δίκαια αιτήματα των απεργών», τα ίδια αιτήματα που όταν γίνεται κυβέρνηση, αντιμετωπίζει ως δυσάρεστα αγκάθια.

 Κι επειδή έγιναν εκλογές μόλις πριν έξι μήνες, αλλά το τοπίο μπορεί να είναι διαφορετικό (λέω «μπορεί», επειδή έχουμε μόνο δημοσκοπήσεις μπροστά μας, και τίποτε άλλο) το ΠΑΣOΚ αγωνίζεται να απολέσει, θεωρητικά τουλάχιστον, τον τίτλο της αξιωματικής αντιπολίτευσης, για να οργανωθεί καλύτερα.  

Oπως νομίζετε. Oι νέοι πάντως, γουστάρουνε τον Τσίπρα. Ωσπου να αρχίσει να βγαίνει στα κανάλια, τριγυρισμένος από τους επαγγελματίες που θα του προσφέρουν πιρουνιές νόστιμο κουτόχορτο, θα έχετε την αγωνία σας, αν το φάει επιτέλους το ρημάδι, να τελειώνουμε...

αγγελιοφορος

Αυτό το κείμενο εκτυπώθηκε από το hellenicvoiceny.com, στη διεύθυνση
: http://www.hellenicvoiceny.com/index.php?option=com_content&task=view&id=1434&Itemid=39