Ο κ. Τσίπρας προσέδωσε στις εκλογές χαρακτήρα δημοψηφίσματος, μας υπενθυμίζει ο Μ. Δρεττάκης. Και κάνει τους αντίστοιχους υπολογισμούς: 58,3% «ναι» στη Ν.Δ., 41,7% «όχι» για τον ΣΥΡΙΖΑ. Δηλαδή έχουμε μια διαφορά 16,5 μονάδων. Εντυπωσιακή διαφορά, όπως βέβαια και η πραγματική διαφορά των περίπου δέκα μονάδων.

Δηλαδή έχουμε μια σοβαρή ήττα του ΣΥΡΙΖΑ που μπορεί να έχει πολύ σοβαρές συνέπειες για το μέλλον του. (Και όχι μόνο μια σίγουρη ήττα στις εθνικές εκλογές.) Λογικά το επιτελείο του ΣΥΡΙΖΑ θα έπρεπε να λάβει πολύ σοβαρά αυτά τα δεδομένα. Και να προσγειωθεί στη σκληρή πραγματικότητα. Ας δούμε τι κατάλαβαν κάποια επιφανή στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ.

Ο κ. Παπαδημούλης, μαζί με άλλους, εξέφρασε μια «πίκρα» που ο ΣΥΡΙΖΑ δεν επιβραβεύτηκε από το εκλογικό σώμα. Δηλαδή η ήττα οφείλεται στον λαό, που δεν κατάλαβε το θαυμαστό μας έργο. Ο κ. Κουβέλης δεν φαίνεται να ανησυχεί ιδιαίτερα. «Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι εκείνος ο οποίος συγκροτεί και εκφράζει ηγεμονικά την προοδευτική πολιτική και τον προοδευτικό πόλο». Και ο ηγεμόνας βέβαια κρατάει την ηγεμονία του.

Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος κ. Τζανακόπουλος βρήκε μικρό το κακό, δεν υπήρξαν ευθύνες ηγετικών στελεχών γύρω από τον πρωθυπουργό και εξέφρασε τη βεβαιότητά του πως «έχουμε τη δυνατότητα να καταφέρουμε να ανατρέψουμε το αποτέλεσμα». Ο διευθυντής της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ κ. Ζαχαριάδης το πάει ακόμα πιο μακριά και μας εξηγεί την προεκλογική γραμμή: «Πηγαίνουμε στις εθνικές εκλογές διεκδικώντας μια νέα τετραετία για την προοδευτική παράταξη με πρωθυπουργό τον Τσίπρα... Τσίπρας ή Μητσοτάκης;

Πρόοδος ή συντήρηση;» Υπήρχαν βέβαια και κάποιες φωνές που μίλησαν για κάποια λάθη ή παραλείψεις, που αυτά βέβαια μπορούν να διορθωθούν. Εντούτοις το «προϊόν ΣΥΡΙΖΑ» είναι άψογο και εκ φύσεως ηγεμονικό και αυτό που χρειάζεται είναι η κατάλληλη προβολή και προώθηση στην αγορά, που έχει μόλις ένα μήνα για να καταλάβει την αξία του. Και αυτό θα δούμε μέχρι τις εκλογές.

Τη διαφημιστική καμπάνια των κομμάτων-supermarkets. Με αυτά τα συμπεράσματα, ύστερα από μια τόσο σοβαρή ήττα, εύκολα διαπιστώνει κανείς πως ο ΣΥΡΙΖΑ έχασε επαφή με την πραγματικότητα. Και οδεύει στο χάος με απρόβλεπτες συνέπειες. Από την περίοδο της ανόδου θα περάσουμε, σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, στην περίοδο της καθόδου. Οι εθνικές εκλογές μπορεί να είναι ακόμα μια πιο δυσάρεστη έκπληξη από τις ευρωεκλογές.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, μετά το δημοψήφισμα του 2015, διασπάται και η Αριστερή Πτέρυγα αποχωρεί με αποτέλεσμα την πτώση της κυβέρνησης. Στις εκλογές του Σεπτεμβρίου του ίδιου έτους εμφανίζεται ένας άλλος ΣΥΡΙΖΑ που ταυτίζεται με το πρόσωπο του κ. Τσίπρα. Η μόνη σχέση με τον παλιό ΣΥΡΙΖΑ ήταν στο όνομα. Τώρα το κόμμα είναι ιδιοκτησία του ηγεμόνα, με αυλικούς και παρατρεχάμενους, χωρίς καμία ουσιαστική σχέση με το κόμμα ή τους βουλευτές.

Ενα επιτελείο ευέλικτο, με έναν χαρισματικό ηγέτη και μεγάλο τακτικιστή, αναλαμβάνουν να διαχειριστούν το σύστημα, με μια ρητορική που είναι πάντοτε υπέρ των ασθενέστερων. Οι βουλευτές και το κόμμα αποδέχονται αυτή την κατάσταση και πειθήνια ακολουθούν τον αρχηγό.

Και κάποιοι εμφανώς ζητούν την εύνοιά του στην προσπάθειά τους για καλύτερο υπουργείο. Και η ακραία νεοφιλελεύθερη πολιτική της κυβέρνησης εφαρμόζεται με αριστερό μανδύα και με φιλανθρωπικό έργο (πουρμπουάρ σαν αυξήσεις και προεκλογικές παροχές. Επιπρόσθετα εκλογικά έξοδα, αλλά από τον κρατικό κορβανά). Αλλά αυτό που μετράει είναι οι πράξεις. Οχι τα λόγια. Το 2017 το 43,3% του πληθυσμού είχε μισθό κάτω από 382 ευρώ τον μήνα. Και ένας στους τρεις μισθωτούς παίρνει μισθό-βοήθημα κάτω από το όριο της φτώχειας. Να μη μιλήσουμε για τις ευέλικτες μορφές απασχόλησης που οι αμοιβές κυμαίνονται από 200 έως 300 ευρώ τον μήνα.

Πέρα από τους αυλικούς του ηγεμόνα που έπαιξαν κακό ρόλο, χειρότερο παιχνίδι έπαιξαν οι αριστεροί δημοσιογράφοι-προπαγανδιστές της αριστερής ηγεμονίας. Η κυβέρνηση χρειαζόταν αριστερή αντιπολίτευση. Οχι προπαγάνδα σοβιετικού τύπου. Κάτι θα μάζευε, κάτι θα διόρθωνε, όπως γίνεται πάντα όταν υπάρχει πίεση. Και ίσως να διαμορφωνόταν ένα αριστερό αντιπολιτευτικό ρεύμα που να δείχνει πως η Αριστερά σκέφτεται ελεύθερα. Ευτυχώς, λίγοι το έπραξαν.

Αλλά δυστυχώς ένας κούκος, έστω και δύο, τρεις, δεν φέρνουν την άνοιξη και παραμένουν κούκοι που λαλούν στο σκοτάδι. Αποτέλεσμα: ο κόσμος σκέφτεται με την τσέπη του. Και καταλήγει στο συμπέρασμα πως για αυτούς τίποτα δεν αλλάζει. Ολοι ίδιοι είναι. Και ψηφίζει τιμωρώντας αυτόν που τον κορόιδεψε. Και έτσι πρέπει να δούμε το πλεόνασμα των ψήφων της Ν.Δ. Τιμωρία στον Τσίπρα. Να μην το ξεχνάμε. Είμαστε λαός συντηρητικός.

Ολες οι έρευνες, ελληνικές ή διεθνείς, αυτό δείχνουν. Η θρησκοληψία και η δεισιδαιμονία είναι στα ύψη. Ολοι οι κρατικοί θεσμοί είναι αξιόπιστοι (στρατός, αστυνομία κ.λπ.) και φυσικά είμαστε ανώτεροι από όλους τους άλλους. Επομένως από μια Δεξιά-μαϊμού του κ. Τσίπρα, γιατί να μην προτιμηθεί μια αυθεντική Δεξιά, του κ. Μητσοτάκη, ενισχυμένη με εξαιρετικά πικάντικες γεύσεις Ακροδεξιάς; Και μέχρι να έρθει η σειρά του να τιμωρηθεί, έχουμε αρκετά χρόνια μπροστά μας.

www.efsyn.gr

Αυτό το κείμενο εκτυπώθηκε από το hellenicvoiceny.com, στη διεύθυνση
: http://www.hellenicvoiceny.com/index.php?option=com_content&task=view&id=12945&Itemid=1