Το κύριο ερώτημα όμως είναι άλλο: Ο νέος Αμερικανός πρόεδρος θα συνεχίσει άραγε την πολιτική του απερχόμενου Τζορτζ Μπους (εννοείται με τις αναγκαίες προσαρμογές) ή θα χαράξει νέα γραμμή, η οποία θα συνιστά ρήξη με τη γραμμή του προκατόχου του;

Αυτό είναι το ουσιαστικό κριτήριο διαχωρισμού των υποψηφίων και των δύο κομμάτων και υπ αυτό το πρίσμα οι προεδρικές εκλογές των ΗΠΑ έχουν ήδη κριθεί σε μεγάλο βαθμό.

Ηττα των ακραίων συνεχιστών
Το πρώτο που πρέπει να επισημάνει κανείς είναι ότι στο στρατόπεδο των Ρεπουμπλικανών εξουδετερώθηκαν ταχύτατα οι πιο ακραίοι υποστηρικτές της συνέχισης της γραμμής Μπους.

Εντυπωσιακός είναι ο τρόπος με τον οποίο καρατομήθηκε ο μέχρι πρότινος θεωρούμενος ως «βέβαιος» υποψήφιος του κόμματος, ο πολυδιαφημισμένος δήμαρχος της Νέας Υόρκης κατά την 11η Σεπτεμβρίου 2001, Ρούντι Τζουλιάνι. Αυτός πρόβαλλε ως καθαρόαιμος συνεχιστής της γραμμής Μπους και είχε συσπειρώσει γύρω του όλα τα «γεράκια» των νεοσυντηρητικών -μέχρι και κάποιους που υποστήριζαν την εξαπόλυση αμερικανικής επίθεσης εναντίον του Ιράν ή έκαναν λόγο για... Τέταρτο Παγκόσμιο Πόλεμο, θεωρώντας τον ψυχρό πόλεμο ως τον Τρίτο!

Ο Τζουλιάνι, λοιπόν, ο αποκαλούμενος και... «Μπους με μυαλό», σε αντιδιαστολή με τον νυν πρόεδρο των ΗΠΑ, «φαγώθηκε» εν ψυχρώ με μία και μοναδική ήττα και μάλιστα τη Φλόριντα, προπύργιο των πιο αντιδραστικών Ρεπουμπλικανών και μάλιστα με όλους τους μηχανισμούς στα χέρια του κυβερνήτη Τζεμπ Μπους, αδελφού του προέδρου!

Ο Τζουλιάνι έλαβε αμέσως το μήνυμα της ήττας του στη Φλόριντα και παραιτήθηκε ακαριαία από τη διεκδίκηση του χρίσματος. Αφού δεν τον στήριξε ούτε ο μηχανισμός των Μπους, κατάλαβε ότι ήταν ξοφλημένος. Ούτε καν έκανε τον κόπο να συμμετάσχει στη «Σούπερ Τρίτη» των προκριματικών σε είκοσι και πλέον πολιτείες.

Δύο μόλις 14ωρα μετά την ημέρα εκείνη, παραιτήθηκε από τον αγώνα και ο επίσης σκληρός συντηρητικός Ρεπουμπλικάνος Μιτ Ρόμνεϊ, πολυεκατομμυριούχος, μορμόνος το θρήσκευμα.

Νοκ άουτ οι φορείς «αλλαγής»
Στο στρατόπεδο των Δημοκρατικών, αντίστοιχα, αυτοί που εξουδετερώθηκαν αμέσως ήταν εκείνοι οι υποψήφιοι που πρόβαλλαν θέσεις υπερβολικά προοδευτικές για τα αμερικανικά δεδομένα.

Αν εξαιρέσει κανείς τους με πραγματικά ριζοσπαστικές θέσεις, αλλά περιθωριακούς υποψηφίους Ντένις Κουσίνιτς και Μάικ Γκραβέλ, των οποίων ούτε τα ονόματα δεν πρόλαβε κανείς να μάθει, ο στόχος ήταν η άμεση εξόντωση του προοδευτικού, σημαντικού υποψηφίου Τζον Εντουαρντς.

Επιτεύχθηκε με αστραπιαία ταχύτητα. Παρά το ότι στην πρώτη και σημαντική από πλευράς εντυπώσεων εσωκομματική αναμέτρηση, ο Εντουαρντς υποσκέλισε οριακά τη Χίλαρι Κλίντον στην Αϊόβα, στη συνέχεια πιέστηκε τόσο πολύ ώστε υποχρεώθηκε κι αυτός να μη φτάσει καν στη «Σούπερ Τρίτη»!

Κατέστη έτσι προφανές ότι αφενός το αμερικανικό κατεστημένο δεν επιθυμεί κατά κανένα τρόπο μια πολιτική αλλαγής, ούτε καν εντός του πλαισίου του συστήματος αφού ο Τζον Εντουαρντς είναι χρόνια γερουσιαστής, και αφετέρου ότι δεν υφίσταται κάποιο ισχυρό ρεύμα ριζοσπαστικοποίησης του αμερικανικού λαού ικανό να επιβάλει κάποιον υποψήφιο με τέτοιες θέσεις.

Ο μπαρακ Ομπάμα
Ο Μπάρακ Ομπάμα δεν είναι σε καμία περίπτωση φορέας αλλαγής. Καθώς όμως συνδέεται με τα φτωχότερα λαϊκά στρώματα και τους νέους, αντικειμενικά είναι πιο ευαισθητοποιημένος στις διαθέσεις των πολιτών.

Είναι εύκολα χειρίσιμος από το κατεστημένο, καθώς αποτελεί προϊόν των μέσων ενημέρωσης. Ουδέποτε υπήρξε εκτός του συστήματος. Βασίζεται όμως σε άλλους οικονομικούς κύκλους από εκείνους που στηρίζουν την Κλίντον, έτσι ενδεχόμενη εκλογή του θα σηματοδοτήσει ανακατατάξεις σοβαρής έκτασης στους οικονομικούς συσχετισμούς δυνάμεων εντός των ΗΠΑ και αυτό αποτελεί την κύρια δύναμή του, εξ ου και η αφειδής χρηματοδότησή του.

Υστερεί όμως της Χίλαρι ως προς τη δυνατότητα να νικήσει τον Μακ Κέιν. Άλλο πράγμα να ορίσουν οι Δημοκρατικοί έναν μαύρο ως υποψήφιο και εντελώς άλλο πράγμα να τον ψηφίσουν ως πρόεδρο οι Αμερικανοί ψηφοφόροι. Η στενή επιρροή των Δημοκρατικών είναι πολύ πιο προοδευτική από τον μέσο Αμερικανό ψηφοφόρο, ο οποίος είναι κυρίως λευκός, μεσαίων και ανώτερων εισοδημάτων και συντηρητικών τάσεων.

Μόνο αν διαπιστωθεί η ύπαρξη ισχυρού ρεύματος ριζοσπαστικοποίησης της νεολαίας και του αμερικανικού λαού, θα επιλεγεί ως υποψήφιος πρόεδρος ο Ομπάμα προκειμένου να ενσωματώσει αυτή την αμφισβήτηση και τη δυσαρέσκεια.

Συνέχιση της πολιτικής Μπους
Ο συνδυασμός της παραίτησης από τη διεκδίκηση του χρίσματος των Τζουλιάνι - Ρόμνεϊ από τη μία πλευρά και του Τζον Εντουαρντς από την άλλη, σημαίνει ότι το αμερικανικό κατεστημένο δεν επιθυμεί ούτε την αναλλοίωτη συνέχιση της πολιτικής Μπους, αλλά ούτε και τη ρήξη με την πολιτική αυτή.

Εχει ήδη οριστικοποιηθεί δηλαδή η επιλογή συνέχισης της ουσίας της πολιτικής Μπους με τις αναγκαίες διορθωτικές κινήσεις ώστε να καταστεί ευρύτερα αποδεκτή. Αυτό αποτελεί και το ουσιώδες συμπέρασμα της προεκλογικής εκστρατείας των ΗΠΑ, το οποίο ενδιαφέρει ιδιαίτερα και τον υπόλοιπο κόσμο, ο οποίος υποφέρει τα πάνδεινα από την πολιτική Μπους. Ετσι, όπως είναι ευνόητο, οι εναπομείναντες προεδρικοί υποψήφιοι ανταποκρίνονται απολύτως στη γραμμή αυτή.

Ο μέχρι το φθινόπωρο θεωρούμενος ως «ξοφλημένος» Ρεπουμπλικανός υποψήφιος Τζον Μακ Κέιν είναι ό,τι καλύτερο μπορούσε να παρουσιάσει σήμερα το κόμμα αυτό στην κατεύθυνση της αξιόπιστης συνέχειας, αλλά και επικοινωνιακής προσαρμογής της υφιστάμενης γραμμής. Παρότι πρόκειται για πραγματικό «γεράκι», είναι αναμφισβήτητα ο πιο «μετριοπαθής» στην εικόνα Ρεπουμπλικανός υποψήφιος.

Η Χίλαρι Κλίντον θα συνιστούσε τον ιδανικό συνεχιστή της γραμμής Μπους με Δημοκρατικό περιτύλιγμα. Συνδεόμενη με τους πιο επιθετικούς κύκλους οικονομικών συμφερόντων των ΗΠΑ, όπως και με τους ακροδεξιούς κύκλους του εβραϊκού λόμπι της Αμερικής, η Χίλαρι έχει περίπου την ίδια στήριξη σε οικονομικό επίπεδο με τον Τζορτζ Μπους. Ενδεχόμενη εκλογή της θα σηματοδοτήσει την πιο επικίνδυνη εκδοχή της υιοθέτησης της γραμμής Μπους από τους Δημοκρατικούς.

imerisia

Αυτό το κείμενο εκτυπώθηκε από το hellenicvoiceny.com, στη διεύθυνση
: http://www.hellenicvoiceny.com/index.php?option=com_content&task=view&id=1290&Itemid=36