Ο Θύμιος Καρακατσάνης ήταν Έλληνας ηθοποιός και σκηνοθέτης. Είχε χαρακτηριστεί ως ο τελευταίος "αριστοφανικός", ενώ η απώλεια του άφησε το θέατρο ένα μεγάλο και δυσαναπλήρωτο κενό.

Ο Θύμιος Καρακατσάνης γεννήθηκε στον Πειραιά, στις 8 του Δεκέμβρη 1940 και σπούδασε στο θέατρο Τέχνης, με το οποίο, στη συνέχεια, συνεργάστηκε ως βασικό στέλεχός του.

Τελευταία του εμφάνιση στο θέατρο είναι την περίοδο 2008 – 2010 στο Θάνατο του εμποράκου του Άρθουρ Μίλερ. Συμμετείχε στα μεγαλύτερα διεθνή φεστιβάλ. Έφυγε από τη ζωή στις 30 του Ιούνη 2012.

Απόσπασμα συνέντευξης στη δημοσιογράφο Σοφία Αδαμίδου, για τον Ριζοσπάστη.

«Τα συμφέροντα φτιάχνουν αιχμαλώτους, είτε δήθεν ελεύθερους, είτε σκοτωμένους. Πάντως, όλα γίνονται για τα συμφέροντα των ολίγων. Βλέπετε, για παράδειγμα, ότι υπάρχουν εναλλακτικές λύσεις ενέργειας και δεν ασχολούνται… Ενώ ο πλανήτης φωνάζει. Πνιγόμαστε, θα χαθούμε. Για τις γενιές που έρχονται λυπάμαι πολύ. Γιατί το «παγκόσμιο πολιτιστικό καφρολογικό γίγνεσθαι» φτιάχνει πολίτες που «πέρα βρέχει». Κι εδώ πρέπει να παρεμβαίνουν οι προοδευτικοί άνθρωποι. Και προοδευτικός είναι αυτός που φροντίζει το παρόν. Γιατί το παρόν φτιάχνει το μέλλον. Ως καλλιτέχνες προοδευτικοί, λοιπόν, προσπαθούμε να πείσουμε τον κόσμο ότι τα πράγματα δεν είναι έτσι όπως του τα παρουσιάζουν, είναι αλλιώς και μπορούμε να τα αλλάξουμε.

― Και πώς αλλάζουν; θα ρωτούσε κάποιος.

«Με ενεργοποιημένο τον πολίτη και ενωμένο. Οι άνθρωποι μπερδεύονται. Η ουσία του πολιτικού γίγνεσθαι είναι η πολιτιστική μας παρουσία. Θυμόσαστε τον λαϊκό μας πολιτισμό που τον πήραν και τον εξευτελίσανε. Θυμάστε: Βάφτισαν πολιτιστικά κέντρα τα δήθεν λαϊκά κέντρα, αυτά που στην ουσία αλλιώς ονομάζονται. Τέτοιες διαστρεβλώσεις φτιάχνουν ένα λαό που δεν ξέρει τι του γίνεται. Σ’ αυτό αντιστεκόμαστε και στη ρήση των πολεμόχαρων που στην ουσία είναι αυτοί που θέλουν να εκμεταλλευτούν τις στιγμές για συμφέροντα ολίγων. Και απορώ πώς τόσοι πολλοί άνθρωποι βοηθάνε σ’ αυτό. Ενώ στην ουσία έχουν πολύ λίγοι συμφέρον, γι’ αυτούς τους λίγους δουλεύουν πολλοί και δεν το αντιλαμβάνονται».

― Δεν είναι μια αντίφαση αυτή;

«Ασφαλώς. Και αυτή η αντίφαση είναι που φτιάχνει την έννοια του δούλου. Να «σκίζεσαι» για τα συμφέροντα των ολίγων είναι πραγματική δουλεία. Αυτά όλα προσπαθούμε να τα δείξουμε μέσα από την παράστασή μας και ο κόσμος γελάει με τα χάλια μας. Και δε βγάζουμε κανέναν απ’ έξω, γιατί την ευθύνη την έχουμε όλοι. Όπως βλέπετε, ο φασισμός αναβιώνει, είτε ως έκφραση, είτε ως πράξη, το χειρότερο. Και το χειρότερο, γίνεται πολιτική πράξη. Σκεφτείτε ότι δημιουργείται τόσο μεγάλο θέμα για το αν ένας αριστούχος μαθητής από την Αλβανία θα σηκώσει την ελληνική σημαία, που ξεχνάει κανείς τι γιορτάζουμε εκείνη τη μέρα. Γιορτάζουμε την αντίδραση και την αντίσταση ενός έθνους απέναντι στο φασισμό. Και σήμερα ζητούμε φασιστικά να γίνονται διακρίσεις. Σ’ αυτή τη γιορτή έχει θέση οποιοσδήποτε θέλει να συμπράξει. Άλλωστε, ο ελληνισμός δεν ήταν μόνος από εθνογραφική άποψη. Δεν πρέπει να ξεχνάμε επίσης ότι ως λαός έχουμε νιώσει την προσφυγιά. Υπήρξαν κύματα μεταναστών κι έχουμε νιώσει ως λαός την ξενοφοβία των δήθεν προοδευτικών Ευρωπαίων. Αυτοί κάνανε πολυπολιτισμικές κοινωνίες με γνώμονα πάντα το κέρδος και δυστυχώς πάει να γίνει και στη χώρα μας αυτό. Εγώ θα ήθελα μια κοινωνία πολυπολιτισμική με γνώμονα το συμφέρον του ανθρώπου».

www.koutipandoras.gr

Αυτό το κείμενο εκτυπώθηκε από το hellenicvoiceny.com, στη διεύθυνση
: http://www.hellenicvoiceny.com/index.php?option=com_content&task=view&id=12318&Itemid=1