Νέα Υόρκη –Του Σάκη Σερέτη

Απογοητευτικό , άκρως εμπρηστικό , αλλά παράλληλα, αρκούντως διαφωτιστικό, είναι το πρόσφατο πόνημα του διευθυντή του γραφείου Ελληνικής παιδείας της Αρχιεπισκοπής Αμερικής , μέσω του οποίου αποκαλύπτεται , ο τρόπος που αντιλαμβάνεται τον διάλογο και την έκφραση της αντίθετης άποψης, ο επί δεκαετία θεσμικά υπεύθυνος για τις τύχες της Ελληνόγλωσσης παιδείας εδώ στην Αμερική Δρ. Ιωάννης Ευθυμιόπουλος.

Για τα " επιτεύγματα" του στον χώρο της Ελληνικής παιδείας εδώ στην Αμερική , ο κ. Ευθυμιόπουλος , βραβεύτηκε πρόσφατα από την ανύπαρκτη “ Ομοσπονδία” Ελλήνων εκπαιδευτικών Αμερικής και παρά το γεγονός, ότι επί των ημερών του έκλεισαν οριστικά τέσσερα Ελληνικά σχολεία στην ευρύτερη περιοχή Νέας Υόρκης , ο ίδιος εξακολουθεί με περίσσια έπαρση , να εξαπολύει μύδρους και ευφυολογήματα που αφορούν σε εκτροχιασμούς τραίνων στις σκουριασμένες και πεπαλαιωμένες ράγες…

Ωστόσο, επειδή η αλήθεια που αφορά στην Ελληνόγλωσση παιδεία της Αμερικής, είναι ένα νόμισμα που έχει δύο όψεις και επειδή η φθίνουσα πορεία της Ελληνόγλωσσης παιδείας εδώ στην Αμερική, έχει επισημανθεί εδώ και αρκετά χρόνια από Ομογενείς παιδαγωγούς , σας παραθέτω ένα αρκετά εμπεριστατωμένο κείμενο (Ιανουάριος 2010 “Εθνικός Κήρυξ ”) του παιδαγωγού και πρώην διευθυντή του ημερήσιου σχολείου Αγίου Δημητρίου Τζαμάικα Δρ. Γεώργιου Μελικόκη και τα συμπεράσματα δικά σας.

Ελληνόγλωσση Εκπαίδευση στις ΗΠΑ: Η Δική μας «Οδύσσεια»

Από τα πολύ παλιά χρόνια ο Έλληνας πάντα ανήσυχος και προοδευτικός, αναζητούσε να βρει τρόπους να καλυτερεύσει τη ζωή του, έψαχνε για ευκαιρίες, έξω από τα δικά του σύνορα και πέρα από τις ελάχιστες δυνατότητες που του πρόσφερε ο τόπος του για πρόοδο και προκοπή. Έτσι πάντα έστρεφε τη ματιά του προς τόπους μακρινούς όπου θα μπορούσε να δημιουργήσει καλύτερες συνθήκες διαβίωσης και άνοιγε τις φτερούγες του προς μέρη μακρινά, όπου πίστευε πως θα δημιουργήσει καλύτερες προϋποθέσεις για τον εαυτό του, την οικογένειά του και τους οικείους του. Ύστερα από την Πόλη (Κωνσταντινούπολη), Ρουμανία, Βλαχία έφτασε και η μακρινή Αμερική.

Η πρώτη του φροντίδα στη νέα του πατρίδα ήταν και είναι η διατήρηση της εθνικής, της θρησκευτικής και της πολιτιστικής του κληρονομιάς. Όλα αυτά συνδέθηκαν και γαλουχήθηκαν κάτω από τη σκέπη της εκκλησίας, γιατί το θρησκευτικό συναίσθημα είναι βαθιά ριζωμένο στην ψυχή του Έλληνα όπου κι αν πάει, όπου κι αν βρίσκεται. Με την ίδια λαχτάρα και τον ίδιο ζήλο βρίσκομε και τους πρώτους μετανάστες στη νέα γη, την Αμερική.
Έτσι σύμφωνα με τα υπάρχοντα στοιχεία όπως παρουσιάζεται σε μελέτη του παιδαγωγού Νίκου Νικολιδάκη, Συντονιστή Εκπαίδευσης στο Ελληνικό Προξενείο του Σικάγου, στην αγγλική γλώσσα, μας αποκαλύπτει ότι «..η πρώτη Ελληνική κοινότητα στην Αμερική ιδρύθηκε το 1862 στην πόλη Galveston του Texas ως Άγιοι Κωνσταντίνος και Ελένη..... και δεύτερη που ουσιαστικά θεωρείται πρώτη είναι η κοινότητα στη Νέα Ορλεάνη το 1864». Καθώς όμως μεγάλωνε ο αριθμός των μεταναστών, αυξανόταν και ο αριθμός των κοινοτήτων και εκκλησιών με το να φτάσουμε σήμερα να έχουμε 540 κοινότητες κάτω από την αιγίδα της Ιεράς Αρχιεπισκοπής.

Με την εμφάνιση της πρώτης γενιάς των Ελληνο-Αμερικανών δημιουργήθηκα και η ανάγκη ίδρυσης σχολείων για την εκμάθηση της Ελληνικής γλώσσας συνειδητοποιώντας πως η γλώσσα είναι το κατ’ εξοχήν σύμβολο της εθνικής μας ταυτότητας. Οι Έλληνες θέλουν όπου κι αν βρίσκονται να κρατήσουν την εθνική και θρησκευτική τους ταυτότητα ως οργανωμένη μειονότητα στη χώρα που ζουν, εργάζονται και ευημερούν. Η ίδρυση σχολικών κτιρίων δεν ήταν εύκολη λόγω οικονομικών δυσχερειών, αλλά αυτό δεν τους φόβισε, δεν τους απογοήτευσε, απεναντίας τους έδωσε θάρρος και καρτερία και να εκπληρώσουν τα όνειρα και τους σκοπούς τους τα υπόγεια των εκκλησιών, ενοικιαζόμενοι χώροι ή άδεια καταστήματα έγιναν οι πρώτες αίθουσες διδασκαλίας για την εκμάθηση της γλώσσας και της Ελληνο-Χριστιανικής μας κληρονομιάς και τα ελληνόπουλα έφθαναν καθημερινά μετά το τέλος του Αμερικανικού σχολείου στο απογευματινό ή βραδινό Ελληνικό σχολείο.

Το πρώτο σχολικό κτίριο που παρουσιάζεται στη βιβλιογραφία για τα σχολεία της Ελληνικής γλώσσας στη Αμερική, είναι στον Άγιο Αυγουστίνο στη Φλώριδα, γνωστό ως το αρχαιότερο σχολικό κτίριο (Νικολιδάκης). Το κτίριο ανήκε στον Ιωάννη Γιαννόπουλο, γνωστός την εποχή εκείνη πρώτα ως μαραγκός και αργότερα ως δάσκαλος. Το κτίριο αυτό σώζεται μέχρι σήμερα και είναι το αρχαιότερο ξύλινο σχολικό κτίριο στην Αμερική. Τα πρώτα όμως Ελληνικά σχολεία που ιδρύθηκαν στην Αμερική δε δημιουργήθηκαν από εκκλησιαστικές κοινότητες, όπως εύλογα μπορεί κανείς να πιστέψει, αλλά από οργανισμούς, σωματεία και αδελφότητες.
Η τότε εφημερίδα «Ατλαντίς» (1912) δίνει πληροφορίες σε σειρά άρθρων σχετικά με τις προσπάθειες διάφορων οργανισμών για τη ίδρυση του πρώτου Ελληνο-Αμερικανικού σχολείου στη Νέα Υόρκη.
Οι οργανισμοί αυτοί σύμφωνα πάντα με την έρευνα του κ. Νίκου Νικολιδάκη ήταν ο «Οργανισμός Ελλήνων Ανθοπωλών» και ο «Οργανισμός Ελλήνων Ζαχαροπλαστών» οι οποίοι συντέλεσαν στη ίδρυση του πρώτου παροικιακού σχολείου με το όνομα « Greek-American Institute» στην περιοχή του Bronx και άνοιξε τις πόρτες του σαν σχολείο και ορφανοτροφείο τον Σεπτέμβριο, 1912.

Ταυτόχρονα ιδρύονται σχολεία σε διάφορες πόλεις όπως Chicago Ill. , Lowell, MA και αλλαχού. Έτσι από τις αρχές του 1900 αρχίζει ένας διαρκής αγώνας μια καινούρια «Οδύσσεια» για τον Ελληνισμό της Αμερικής και ιδιαίτερα στον τομέα της παιδείας χωρίς ακόμη να βρει την Ιθάκη του.
Τα απογευματινά σχολεία και αργότερα τα ημερήσια λειτούργησαν υπό την αιγίδα μιας εκάστης κοινότητας. Το συμβούλιο της κάθε κοινότητας μεριμνούσε μαζί με τον ιερατικώς προϊστάμενο όχι μόνο για την εξεύρεση εκπαιδευτικού προσωπικού, αλλά και τη συγκέντρωση χρημάτων για μισθοδοσία, αγορά βιβλίων και την κάλυψη των γενικών εξόδων για την ομαλή λειτουργία του σχολείου και τούτο γιατί δεν υπήρχε ένας κεντρικός πυρήνας να οργανώσει και να κατευθύνει τις όποιες ενέργειες για τη δημιουργία ενός εκπαιδευτικού συστήματος. Στις περισσότερες περιπτώσεις ο ιερέας της κοινότητας ήταν ο δάσκαλος ή και ο προϊστάμενος του σχολείου και συνήθως με ελλιπή προσόντα αφού οι ιερείς ερχόντουσαν από την Ελλάδα με περιορισμένες επιστημονικές και διδακτικές γνώσεις.

Ήταν ευλογοφανές ότι έπρεπε να βρεθεί τρόπος για προπαρασκευή ιερέων στην Αμερική, ώστε και τη γλώσσα να γνωρίζουν, αλλά και να έχουν την κατάλληλη επιστημονική κατάρτιση τόσο για το ρόλο του ιερέως όσο και για τη διδασκαλία της Ελληνικής γλώσσας στα Ελληνικά σχολεία. Με το σκεπτικό αυτό το 1921 ιδρύεται η Θεολογική Σχολή για να μορφώσει ιερείς. Οικονομικοί λόγοι ανάγκασαν τη Σχολή να κλείσει και να ξαναρχίσει λίγα χρόνια αργότερα στην πόλη Pomfret της πολιτείας του Connecticut για ιερείς και δασκάλους.
Γενικά το εκπαιδευτικό σύστημα στην Αμερική παρέμεινε στα χέρια της κάθε κοινότητας ως το 1931 οπότε Αρχιεπίσκοπος Αμερικής Βορείου και Νοτίου ενθρονίστηκε ο Σεβασμιότατος Αθηναγόρας, ο μετέπειτα Οικουμενικός Πατριάρχης.

Τον ίδιο ακριβώς χρόνο ο Σύνδεσμος Ελλήνων διδασκάλων υπό την προεδρία του Σεβασμιότατου Αρχιεπισκόπου Βορείου και ο Νοτίου Αμερικής κ. Αθηναγόρα συνεδρίασαν για να ασχοληθούν με τα φλέγοντα θέματα παιδείας. Να τι γράφει ο κ. Αστέριος Αστερίου στο βιβλίο «Τα Ελληνικά Σχολεία εν Αμερική τι είναι-τι πρέπει να είναι». «Συνέδριον Νέας Υόρκης , Πρόεδρος η Α.Σ. ο Αρχιεπίσκοπος Βορείου και Νοτίου Αμερικής κ Αθηναγόρας. Ημέρα συνεδριάσεως 13 Ιουνίου, ημέρα Σάββατον, ώρα 10:30 εν τω κοινοτικώ Ναώ του Αγίου Ελευθερίου, 359 Ουέστ 24τη Οδός. Εισηγητής Γεώργιος Η. Ιατρίδης, Πρόεδρος του Διδασκαλικού Συνδέσμου Αμερικής».

Παρέστησαν 50 διδάσκαλοι εκ των οποίων το τρίτον περίπου διδασκάλισσαι και το έτερον τρίτον ιερείς διδάσκοντες εις τα Ελληνικά σχολεία. (Αστέριος Αστερίου). Της συνεδρίασης «.... προήδρευσεν ο Σεβ. Αμερικής κ.κ. Αθηναγόρας, όστις και ήνοιξε την συνεδρίασην δια θαυμασιωτάτης προσφωνήσεως προς τους διδασκάλους τους σωτήρας τούτους της Ελληνικής φυλής...
Παρέστη επίσης ο Γενικός Πρόξενος της Ελλάδος εν Νέα Υόρκη κ. Παρασκευόπουλος όστις προσεφώνησε μετά τον Αρχιεπίσκοπον, υπομνήσας ότι ο δάσκαλος δημιουργεί το έθνος».

Έγιναν πάμπολλες εισηγήσεις στο συνέδριο αυτό που κάλυψε όλες τις πτυχές λειτουργίας των σχολείων, απογευματινών και ημερησίων, για τα διδακτικά βιβλία, ώρες διδασκαλίας καιαναλυτικότερα για το δάσκαλο, τα προσόντα του και τις οικονομικές απολαβές, όσο και την προσαγωγή του κάτω από την αιγίδα της Αρχιεπισκοπής. Τόσο η εφημερίδα «Ατλαντίς» όσο και ο «Εθνικός Κήρυξ» κάλυψαν όλες τις εργασίες του συνεδρίου.
Στο τέλος « ανέλαβε δε ο Σεβασμιώτατος Αρχιεπίσκοπος δι ομοφώνου παρακλήσεως των συνέδρων δασκάλων όπωςτηλεγραφήσει αυθημερόν εις τον Οικουμενικόν Πατριάρχην, εκφράζων τα σέβη όλου του διδασκαλικού κόσμου και θέτων αυτόν υπό την αιγίδα και την προστασίαν του».

Εκείνο που απασχόλησε ιδιαίτερα τους εκπαιδευτικούς ήταν το εργασιακό.
Ο κ.Αστέριος Αστερίου γράφει:
Η βελτίωσις θα επέλθει γενικώς εάν οι διδάσκαλοι εξιθώσι προς τους ιερείς εις τε την εκτίμηση του κοινού, α και εις τας απολαβάς, το οποίον τελευταίον θα συνεπάγει την ανάγκην και το πρώτον κατά τον Αμερικανικόν τρόπον σκέπτεσται, δια του δολλαρίου, όστις τρόπος και όπερ δολάριον διέπει τα πάντα ενταύθα. Ο διδάσκαλος πάση θυσία πρέπει να επιβληθεί εις την κοινότητα και να καταστείο πρώτος μετά του ιερέως κοινωνικός παράγων. Τοιαύτη απόφασις Συνεδρίου ελήφθη ήδη τη προτάση μας. Μόνον ποίος θα την πραγματοποιήσει! Ημείς μόνοι δεν δυνάμεθα!- Ο Αρχιεπίσκοπος
όμως;.....

Τα χρόνια άρχισαν να περνούν χωρίς ποτέ η Αρχιεπισκοπή να πάρει μια θέση στο θέμα τωνδασκάλων, παρ’ όλο που τόσο τα απογευματινά όσο και τα πρωινά σχολεία άρχισαν να ανοίγουν τις πόρτες τους για τα Ελληνόπουλα σε ολόκληρη τη χώρα όπου υπήρχαν ή χτίζονταν εκκλησίες.
Μετά τις εισηγήσεις του συνδέσμου Ελλήνων δασκάλων το 1931, θα περίμενε κανείς να δει να παίρνονται αποφάσεις για την οργάνωση και διοίκηση των σχολείων και των διδασκάλων και να αποτελέσουν μια διεύθυνση παιδείας της Ιεράς Αρχιεπισκοπής.

Κάτι τέτοιο δεν έγινε αν και ο Αρχιεπίσκοπος Αθηναγόρας αναφέρθηκε στην οργάνωση της παιδείας, την ίδρυση ενός συγκεντρωτικού συστήματος και ομοιομορφία στα σχολεία όλων των τύπων, ενώ προέβη στην ίδρυση του Ανωτάτου Εκπαιδευτικού Συμβουλίου που λειτούργησε δημιουργικά μέχρι την ενθρόνιση του Αρχιεπισκόπου Σπυρίδωνα που καταργήθηκε και κανείς έκτοτε δεν ενδιαφέρθηκε για την επανίδρυσή του.
Έτσι τα σχολεία μας παρέμειναν ανεξάρτητα να οργανώνονται και να διοικούνται από τις τοπικές κοινότητες και σχολικές επιτροπές.

Να τι αποκαλύπτει ο εκπαιδευτικός κ. Νίκος Νικολιδάκης σε άρθρο του σε ελεύθερη μετάφραση από το αγγλικό κείμενο Greek Education in the United States: «Η Αρχιεπισκοπή Αμερικής δεν έχει ούτε την οικονομική δυνατότητα μήτε τη παιδαγωγική ικανότητα να δημιουργήσει ένα συγκεντρωτικό σύστημα εκπαίδευσης για τα ημερήσια σχολεία που έρχεται σε αντίθεση με την κοινή γνώμη ότι τα σχολεία μας διοικούνται από την Αρχιεπισκοπή, ότι ανήκουν στο κεντρικό σύστημα παιδείας από το Γραφείο Παιδείας της Αρχιεπισκοπής.
Τα σχολεία μας είναι ανεξάρτητοι οργανισμοί διοικούμενα κυρίως από τις κοινότητες» κι ας κόπτονται ορισμένοι ότι η Αρχιεπισκοπή είναι ο μόνος πυλώνας στο θέμα της οργάνωσης και διοίκησης της παιδείας.

Τα χρόνια όμως περνούν, τα μεταναστευτικά κύματα για την Αμερική μεγαλώνουν, τα σχολείααυξάνονται για να καλύψουν τις ανάγκες των Ελλήνων που επιθυμούν να κρατήσουν τα παιδιά τους κοντά στις ρίζες τους και στις Ελληνο – Χριστιανικές παραδόσεις κι ο δάσκαλος εκεί, ακλόνητος στις πεποιθήσεις του και στις εθνικές παρακαταθήκες, παρά την αδιαφορία των ιθυνόντων, ειδικά δε της Αρχιεπισκοπής.
Όταν δε το 1944 ιδρύεται η Ακαδημία του Αγίου Βασιλείου στην πόλη Garrison, ΝέαςΥόρκης πίστεψαν πια όλοι πως ήρθε το πλήρωμα του χρόνου, όχι μόνο για την ενσωμάτωση των δασκάλων σε αρμόδιο τμήμα της Αρχιεπισκοπής, αλλά για μια καινούρια εποχή, για καλύτερα σχολεία μ’ ένα άρτιο πρόγραμμα για την Ελληνική γλώσσα. Δεν άργησαν όμως να απογοητευτούν οι δάσκαλοι και από την καινούρια κατάσταση.

Η Οδύσσειά τους συνεχίζεται ακόμη και σήμερα. Οι καινούριες δασκάλες αναλαμβάνοντας υπηρεσία στα σχολεία μας ανά τη χώρα, γρήγορα απογοητεύονται από την αδιαφορία των ιθυνόντων και παρ’ όλες τους τις προσπάθειες που καταβάλουν και την αγάπη και αφοσίωση που δείχνουν για τη συνέχιση της Ελληνικής γλώσσας και της πολιτιστικής μας κληρονομιάς, οι ανάγκες να επιβιώσουν σαν σειρήνες ξυπνούν μέσα τους την ιδέα της φυγής μακριά από αυτό που αρχικά πίστεψαν, με αποτέλεσμα να συνεχίσουν τις σπουδές τους σε Αμερικανικά πανεπιστήμια για ένα καλύτερο ακαδημαϊκό μέλλον μέσα στην Αμερικάνικη κοινωνία.

Σαν να μην έφθανε αυτό, ύστερα από σειρά ετών λειτουργίας της Ακαδημίας με άριστα αποτελέσματα, χωρίς σοβαρούς λόγους αποφασίστηκε το κλείσιμό της, πιθανόν για λόγους γοήτρου από τον τότε Αρχιεπίσκοπο Αμερικής κ. Ιάκωβο και ενσωμάτωσή της με το Hellenic College και τη Θεολογική Σχολή, με αποτέλεσμα μέχρι σήμερα να μην έχουμε δασκάλους για να επανδρώσουμε τα σχολεία μας.
Φθάνοντας στο σήμερα και αντικρίζοντας τη σκληρή πραγματικότητα και την κατάσταση που επικρατεί στην Ελληνική παιδεία, διαπιστώνουμε πως είναι ανύπαρκτη ξανά η παρουσία των ιθυνόντων στα σχολεία μας. Άγνοια, αδιαφορία, ανευθυνότητα ή όλα μαζί;

Δεν μπορώ όσο κι αν προσπαθώ και πασχίζω να αιτιολογήσω τα τεκταινόμενα. Ένα είναι πλέον γνωστό και αποδεδειγμένο παρακολουθώντας τη μακροχρόνια πορεία της παιδείας μας, ότι αυτή έμεινε στάσιμη, κατάντησε τέλμα που ενεδρεύουν πολλά δυσάρεστα και αν δεν ενδιαφερθούν όσοι και όποιοι είναι άμεσα υπεύθυνοι, τα αποτελέσματα θα είναι οδυνηρά για το μέλλον της οντότητάς μαςστην Αμερική ως μια εθνική μειονότητα που σήμερα μεγαλουργεί.
Χρειάζεται να στελεχωθεί το γραφείο της Αρχιεπισκοπής και να γίνει εφάμιλλο του γραφείου παιδείας του δημοσίου συστήματος αφού διεκδικεί την ευθύνη για οργάνωση, διοίκηση, επίβλεψη και προστασία από ανθρώπους ικανούς στο διοικείν και προγραμματίζειν, από παιδαγωγούς μορφωμένους στα Αμερικάνικα πανεπιστήμια και με πολυετή πείρα στα εδώ δημόσια σχολεία, όπως αναφέρεται στις εισηγήσεις της δεύτερης Γενικής Συνεδρίασης Συνδέσμου Ελλήνων δασκάλων το 1931 υπό την καθοδήγηση του τότε Αρχιεπισκόπου Αθηναγόρα.

Και ύστερα από τόσα χρόνια με αγώνες και αγωνία για την παιδεία φτάσαμε να έχουμε ένα Γραφείο Παιδείας που αφού έχει υπερδιπλασιαστεί το δυναμικό του να βρίσκεται σε τέτοιο σημείο ώστε να επαληθεύεται η ρήση του Ευαγγελίου « μη γνώτω η αριστερά σου τι ποιεί η δεξιά» και οι υπεύθυνοι να σιωπούν, γιατί άραγε;
Σκεφτείτε το. Ένα είναι γνωστό , ότι η αδιαφορία των ιθυνόντων και των όποιων αναρμόδιων αρμόδιων, απομακρύνει καθημερινά νέο αίμα από τις τάξεις των δασκάλων για τα Ελληνικά γράμματα με αποτέλεσμα να καταντήσουνε τα σχολεία μας «γηροκομεία δασκάλων». Οι εκπαιδευτικοί που έρχονται από την Ελλάδα ως αποσπασμένοι από την Ελληνική Κυβέρνηση και δεν ξέρουμε μέχρι πότε θα ισχύει αυτό, μπήκαν στο στόχαστρο για εξόντωση από την έδρα της Ιεράς Αρχιεπισκοπής.

Είναι πράγματι αξιοθαύμαστη η αντοχή των δασκάλων μας εδώ που με Ιώβεια υπομονή καρτερούν και περιμένουν τη μέρα που η Αρχιεπισκοπή ή κάποιος φορέας τέλος πάντων θα ενδιαφερθεί για το μέλλον της παιδείας και των ίδιων των δασκάλων, για να αρχίσει μια καινούρια εποχή μ’ ένα οργανωμένο σύστημα για το καλό της Ομογένειας.
Όπως αναφέρει στο από δύο ετών μήνυμά του ο πρόεδρος ΣΑΕ Αμερικής κ. Θεόδωρος Σπυρόπουλος: Τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η Ελληνόγλωσση παιδεία στην Αμερική δεν οφείλονται αποκλειστικά και μόνο στην έλλειψη οικονομικών πόρων, διδακτικού προσωπικού, κτηριακών εγκαταστάσεων και υλικού.

Τα προβλήματα οφείλονται στην έλλειψη κοινού οράματος και συνεργασίας. Είναι γεγονός ότι όπως γράφει ο κ. Ντένης Κονταρίνης το όραμα για ελληνική παιδεία είναι ανύπαρκτο και συνεχίζει στο άρθρο του «Ελληνική Παιδεία στην Αμερική» Φεβρουάριος 2008: Κανένας από τους υπεύθυνους δεν οραματίστηκε ποτέ το μέλλον των Ελληνικών γραμμάτων στην ξενιτειά μας.
Δεν είδαμε ποτέ να τεθούν στόχοι και χρονοδιαγράμματα. Δεν ακούσαμε ποτέ τους αρμόδιους να καταθέτουν απόψεις, και ιδέες. Για χρόνια τώρα η ελληνική παιδεία της ξενιτειάς βαδίζει πάνω σε κουρασμένα βήματα με προορισμό το άγνωστο και ίσως το μοιραίο τέλος της. Και κάθε χρόνο την ίδια μέρα, την ημέρα των Τριών Ιεραρχών, θυμόμαστε τα Ελληνικά Γράμματα και τρέχουμε να παπαγαλίσουμε τα ίδια και τα ίδια και να πιούμε έναν καφέ, χωρίς κανένας να έχει το θάρρος να ρίξει το βλέμμα του στο αύριο.
Και κανείς δεν καταδέχτηκε να ακούσει και κάποιους άλλους, να ανταλλάξει τις απόψεις του με αυτούς να συνεργαστεί μαζί τους.

Από τα έντεκα σχολεία της Νέας Υόρκης το ένα έκλεισε για να γίνει Charter School από αδιαφορία της Αρχιεπισκοπής και μόνο. Ένα άλλο που ήταν το στολίδι στην περιοχή μας με τους αφορισμούς και κατατρεγμούς της Αρχιεπισκοπής αντιμετωπίζει τον αφανισμό. Από τα υπόλοιπα δύο μόνο είναι βιώσιμα και τα υπόλοιπα δεν θα αντέξουν χωρίς τις τεράστιες οικονομικές θυσίες των κοινοτήτων.

Τώρα που πλησιάζει η γιορτή των γραμμάτων και των Τριών Ιεραρχών και ετοιμάζονται οι αρμόδιοι να χύσουν «κροκοδείλια δάκρυα» από το βήμα εξαίροντας το έργο του δασκάλου, ας πάρουν μια απόφαση ώστε η δεύτερη δεκαετία του 21ου αιώνα να αφιερωθεί στο δάσκαλο, στα προβλήματά του, στη μισθοδοσία του, στην ιατροφαρμακευτική του ασφάλεια, στην συνταξιοδότησή του. Αυτή θα είναι η αληθινή γιορτή των γραμμάτων, η γιορτή και η τιμή για το δάσκαλο.

Ας τελειώσει επιτέλους η Οδύσσειά του, αρκετά περιπλανήθηκε πάνω από έναν αιώνα, ας γίνει η Αρχιεπισκοπή η Ιθάκη του κι ας αφήσουν τους Τρεις Ιεράρχες να ευλογούν το έργο του δασκάλου από ψηλά.

Γεώργιος Μελικόκης
παιδαγωγός

Αυτό το κείμενο εκτυπώθηκε από το hellenicvoiceny.com, στη διεύθυνση
: http://www.hellenicvoiceny.com/index.php?option=com_content&task=view&id=10289&Itemid=29